Έκρηξη (των ΜΑΤ) σε χώρο κλειστό(!)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ ΚΚΕ βγαίνει απ’ τη σιωπή, απ’ την αδράνεια και την αφάνεια. Του πήρε, κάποτε, τα συνθήματα το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, τους «αχρηστεύει» σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για το αθάνατο ΚΚΕ «ένα είναι το Κόμμα». Με τις καλές και κακές του στιγμές και σε διαδικασία κάποιας προσαρμογής του στις απαιτήσεις των καιρών μας. Χωρίς να χάνει την φυσιογνωμία και τα κλασικά χαρακτηριστικά του (διάθεση για αγώνα, αλλά και ξεροκεφαλιά). Προσαρμόστηκε, για παράδειγμα, στο (βρώμικο) ’89, συμπορεύτηκε με τη δεξιά του Μητσοτάκη, τα βρήκε με τον…διάβολο ο αείμνηστος Χαρίλαος (και με τον κ. Τσίπρα στ’ αχνάρια του σήμερα), αλλά δεν το πρόσεξε πως δεν κινείται φίλο, στο παγκόσμιο (καπιταλιστικό) σκηνικό.
ΚΑΙ, βέβαια, περιμέναμε ένα πειθαρχημένο και πειστικό ΠΑΜΕ. Όπως μας συνήθισε σε περιφρουρημένες πορείες κι ας μας βρίσκει αντίθετους για τη μέθοδο και στο «τάιμινγκ». Κι αν μια διαμαρτυρία μορφοποιείται σε πεισματάρηδες απεργούς που επιμένουν, σε στιγμές που η Ελλάδα ξεψυχάει, θα’ πρεπε η κατάληψη να σβηστεί απ’ το λεξιλόγιό τους, μέχρι νεωτέρας. Δεν θα τους αδικήσουμε στην απόπειρα δυναμικής τους παράστασης στο Υπουργείο. Μόνο στον χαρακτήρα της κατάληψης που προσέδωσαν με την «επίσκεψή» τους θα διαφωνήσουμε.
ΚΑΙ πάμε στην άλλη όχθη. Της Πολιτείας με τους νόμους της και με το δικαίωμα των αντιστάσεών της, με βάση τον νόμο. Στο νόμιμο δικαίωμα του Υπουργού για άμυνα και «απώθηση» των εν δυνάμει καταληψιών. Ωστόσο, τον θέλαμε ψυχραιμότερο, προσεκτικό και προνοητικό, λιγότερο δειλό και καθόλου «εκδικητικό».
ΔΕΝ καλείς τις σκληρότερες δυνάμεις καταστολής σε χώρο κλειστό, κύριε Υπουργέ, λες και δεν είδες ποτέ σου ανοιγμένα κεφάλια με το ρόπαλο απ’ την ανάποδη. Αν ανάψεις έναν τενεκέ μπαρούτι σε ανοιχτή πλατεία, θα’ χεις καύση. Αν το κάνεις σε χώρο κλειστό, έχεις έκρηξη. Κι αν (μετα)φέρεις τον ταύρο στο υαλοπωλείο, μην περιμένεις άσπαστα υλικά και σεβασμό.
ΜΕ την πρακτική τους τα ΜΑΤ και με κάποιους χαρμάνηδες (για ξύλο) ανάμεσά τους, κάτι έχοντας ακούσει πως «πρέπει να ξυλοφορτώνεις τους κομουνιστές όπου τους συναντήσεις», περίμενε «δράση» τους και εκτός Υπουργείου. Με τυφλές ξυλιές και με συλλήψεις.
ΘΑ υπάρξει συνέχεια με δίκες και διαμαρτυρίες συγκεντρωμένων, εστίαση των προβλημάτων μας στο επεισόδιο και με αποπροσανατολισμό σκοπούμενο και…αποτελεσματικό. Για την Κυβέρνηση κι έχει το δίκιο της. Ανέλαβε ό,τι απέφυγαν οι άλλοι επιμελώς. Δρομολογεί (σωστά είτε λανθασμένα) ό,τι δεν διανοηθήκαμε σε καιρούς ανεμελιάς μας που είχε ημερομηνία λήξης, δεν το ξέραμε και…υποφέρουμε.

Αφορολόγητοι οι εθνοπατέρες μας!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΚΕΙ που πάει να στρώσει, μας τα χαλάνε. Χρειαζόμαστε μπροστάρηδες και μας βγαίνουν ουραγοί-παραδοσιακές αμίλητες πάπιες. Σε έδρανα που ίδρωσαν για να κάθονται πάνω τους, σε ένα κοινοβούλιο φωνασκούντων για τα μάτια και συναινούντων για τα συντεχνιακά τους. Ενωμένοι και ομονοούντες οι «ιδεολόγοι» των κομμάτων, με βάση δεδομένων τα καλά και συμφέροντα μόνο για εαυτούς και αλλήλους.
ΓΙΑΤΙ παραμένει η κοινωνία ανάστατη με τους «συντεχνιακούς» στο δρόμο και τους απεργούς να απαιτούν, χτυπώντας τον τουρισμό και απωθώντας τους επενδυτές; Ψηφίστηκε το φορολογικό. Με τα σωστά που ενοχλούν και με τα σκοπούμενα «λάθη» του. Φορολογείται και ο άνεργος, εξοργίζεται ο κοσμάκης του μεροκάματου γιατί δεν είδε κανέναν της οικονομικής ολιγαρχίας να βγαίνει στο δρόμο και ντρέπεται για τους εκλεγμένους (και μη εκλεκτούς) εκπροσώπους του στο Κοινοβούλιο.
ΤΙ…ξέχασαν οι εθνοπατέρες μας των προνομίων τους και του ρουσφετιού; Άλλο ένα προνόμιό τους, που κάνει το «επάγγελμα» πιο ζηλευτό και ελκυστικό. Δεν απαλλάσσουν εαυτούς πλήρως απ’ την φορολόγησή τους μη δώσουν στόχο, τον απαλλάσσουν μερικώς-σχεδόν ολικώς. Με τη μερίδα του λέοντος στη φοροαπαλλαγή για πάρτη τους, μην αλλάξουν τα κοινοβουλευτικά μας ήθη, μη χαθούν οι «παραδόσεις».
ΠΑΣΚΙΖΟΥΝ να πείσουν κατά παράταξη με τους ξαμολημένους «ιδεολόγους» για κομματική προπαγάνδα, χωρίς να βλέπουν πως τους…βλέπουμε. Και, βέβαια, με την κοινή τους πεποίθηση πως προσφέρουν υπηρεσίες στο έθνος και με το άλλοθι του αιρετού. Γι αυτό και δεν πολυσκοτίζονται για τη λαϊκή κατακραυγή. Μοστράρουν ετησίως το «πόθεν έσχες» με τις αποκρύψεις που γουστάρουν, άχνα δεν βγάζουν (δεν απολογούνται) για τα προνόμια και τη φιλοσοφία που τα θέσπισαν, τα λοξοκοιτάζουν περιμένοντας να κάνει ξαστεριά και πληρώνουν. Τι πληρώνουν; Φόρους! Τι φόρους; 20 απ’ τα 100 χιλιάρικα που εισέπραξαν το χρόνο και κλείνουν το μάτι μεταξύ τους.
ΕΠΙΑΣΑΝ για κορόιδο τον ψηφοφόρο τους, περνούν για βλάκα τον φορολογούμενο και η ζωή συνεχίζεται. Με την κρίση στους «κάτω» και τους ψηφοθήρες των κομμάτων στην πιάτσα για (πρόωρο) προεκλογικό αγώνα. Δεν το πρόσεξαν πως προσέξαμε την…απροσεξία τους να εξαιρεθούν απ’ τη φορολόγηση που καίει και ζεματάει. Κι ύστερα; Βαράνε συναγερμό για τα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής»!
Ο λαός πληρώνει τα λάθη του θέλει δεν θέλει κι αυτοί, ως ηθικοί αυτουργοί και κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι, επιμένουν. Σε «συνήθειες» κλασικές μην αλλάξει εικόνα και φυσιογνωμία το Κοινοβούλιο των μεγάλων στιγμών και των αθλιοτήτων.

Αναγκαστικοί δότες οργάνων όλοι οι Έλληνες από τον Ιούνιο!

Μπαίνουμε σε μία ανατριχιαστική εποχή όπως φαίνεται...

Αναγκαστικοί δότες και όχι δωρητές οργάνων θα θεωρούνται σε πέντε μήνες από τώρα... όλοι οι Έλληνες πολίτες.

Σύμφωνα με νόμο του Λοβέρδου που πέρασε και ψηφίστηκε το 2011, επί κυβερνήσεως Παπανδρέου στο 1ο Μνημόνιο, η αφαίρεση των οργάνων θα μπορεί να γίνεται από Νοσοκομεία, Ιδιωτικές κλινικές ή εταιρείες και όχι από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, που γινόταν μέχρι σήμερα, και μάλιστα χωρίς την συγκατάθεση των οικείων του ασθενούς ή την προηγούμενη γραπτή αίτηση του ιδίου προσώπου.

Η ελπίδα τσουλάει σε μονόδρομο. Δυστυχώς.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ο κόσμος και δεν ξαναμοιράζεται. «Ιστορικά» και δεν χρειάζεται εκ νέου Γιάλτα, ιδεολογικά και ήταν να «μη φάει χώμα» η πλάτη του αντιπάλου. Φορτώθηκαν την πιο «χριστιανική» ιδεολογία (της ισότητας των ανθρώπων) και την ξεφορτώθηκαν νωρίς. Σε «αδύνατους» ώμους της νομενκλατούρας με τα προνόμιά της ο κομουνισμός, και με τον πολίτη πειθήνιο υπό το βλοσυρό βλέμμα του χωροφύλακα, δεν θ’ άντεχε και πολύ.
ΚΑΙ, βέβαια, ο αντίπαλος «βοήθησε». Με τα κόλπα των Αμερικανών που υπόσχονταν καπιταλισμό και…ήρθε. Κι ύστερα, ξύπνησαν οι «χαμένοι του παραδείσου» και αγωνίζονται. Για το σύστημα που καπηλεύτηκαν οι ίδιοι, καταξεσκισμένο απ’ τη δυτική προπαγάνδα (του αντικομουνισμού).
ΚΑΙ τρέχει, σε επίπεδο τοπικό, η Αλέκα να πει και να πείσει. Σε χώρους δουλειάς που το’ χαν για εφαλτήριο και σε ψυχές τρομαγμένους απ’ τα…αγαθά του καπιταλισμού. Και, βέβαια, όλοι τους τρέχουν. Μη βουλιάξει η (βουλιαγμένη) χώρα, μη μείνουν εκτός νυμφώνος ως «μωραί παρθένοι», στις επόμενες εκλογές.
ΜΑΖΙ της, και σε άλλες ώρες μη σμίξουν τα χνώτα τους, «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ με εκπροσώπους ασυντόνιστους. Με το δίκιο τους, αν θυμηθούμε τους Χατζηγάκηδες της ΝΔ με το νεανικό μπλουζάκι πάνω σε τρακτέρ, και τους πασόκους προπαγανδιστές-επισκέπτες σε χώρους δουλειάς. Ωστόσο, «Alles hat ein Ende, nur die Wurst hat zwei» (όλα έχουν ένα τέλος, μόνο το λουκάνικο έχει δύο) λένε οι Γερμανοί. 
ΑΥΤΑ συνέβαινα στην Ελλάδα, έναντι της Ευρώπης των «κουτόφραγκων» (που δεν το παίρνεις χαμπάρι πότε προετοιμάζονται για εκλογές). Και σήμερα; Τα ίδια και χειρότερα, από αδράνεια πολιτική και ταχύτητα (κεκτημένη) κομματική. Λες και το κόμμα θα ταΐσει τους έλληνες, πέρα απ’ τους «εργαζόμενους» σ’ αυτά και κάποια κομματόσκυλα.
Η κατάσταση αλλάζει μέρα με τη μέρα και δεν αλλάζει μόνη της. Μας την αλλάζουν οι ξένοι και όχι από φιλελληνισμό κι εμείς στο σταυροδρόμι των επιλογών.
ΚΑΙΡΟΣ για καινούρια και πρωτόγνωρα. Με δημοκρατία. Με πολίτες που υποφέρουν αφόρητα, αλλά  και μ’ εκείνους που υποκρίνονται, με τα λεφτά τους στην Ελβετία.
ΞΑΝΑΠΑΜΕ στα κόμματα και τις «συνήθειές τους». Ξεχύθηκαν για άγρα ψήφων, αλλά το καλάθι αδειάζει περίεργα. Σε παραδοσιακές τροχιές και ποντάροντας στο αναλλοίωτο(;) αισθητήριο του έλληνα ψηφοφόρου. Τη μέρα γύρες, το βράδυ απογοήτευση. «Ψηλοί» τη μέρα ανάμεσα σε «αγωνιστές» που σταματάνε τραίνα, κατήφεια για «τα έρμα που ψοφάνε». Με ποσοστά σε καθοδική πορεία που «συνιστά παγκόσμιο φαινόμενο…παραξενιάς» (τι λέτε, κα Καλογεροπούλου του ΣΚΑΪ;).
ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ο έλληνας, αλλά στο βάθος ευφυής. Τον έπιασες στον ύπνο γιατί το’ θελε. Ξύπνησε και τρέχει. Θα τα «κάνει τα χιλιόμετρα». Η ελπίδα τσουλάει σε μονόδρομο. Δυστυχώς.

οι δεσποτάδες, πλην ελαχίστων….

Στο Βυζάντιο, από της εποχής του Μ. Κων/νου, τον πρώτο λόγο, από θρησκευτικής πλευράς, είχε ο χριστιανισμός και από της εποχής του Μ. Θεοδοσίου, η ορθοδοξία.

Που σημαίνει ότι οι διάφορες θρησκευτικές μειονότητες, στο χρονικό αυτό διάστημα, ασφυκτιούσαν ή έπνεαν τα λοίσθια. Αλλά, όχι μόνο αυτές…

Γιατί ακόμη και οι ορθόδοξοι χριστιανοί υπέφεραν, εξαιτίας του καθεστώτος της δεσποτοκρατίας.

Το οποίο, σε αντίθεση με το χαρακτήρα της εκκλησίας, που είναι δημοκρατικός, ήταν και παραμένει, μέχρι και σήμερα, τυραννικό και απάνθρωπο.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του πατριάρχη της Αλεξάνδρειας, Θεόφιλου.

Συνέβη στις μέρες του να χηρέψει ο πατριαρχικός θρόνος της Κωνσταντινούπολης. Και ο Θεόφιλος ήθελε να επιβάλει, ως πατριάρχη, κάποιον της δικής του επιρροής.
Αλλά δεν τα κατάφερε…
Αφενός γιατί ο πανίσχυρος, τότε, πρωθυπουργός, Ευτρόπιος γνώριζε τις σκοτεινές του δολοπλοκίες και αφετέρου, γιατί εκεί στην Αντιόχεια είχε ανατείλει ένα αστέρι πρώτου μεγέθους. Από αυτά, που σπανιότατα σελαγίζουν, όχι μόνο στο εκκλησιαστικό, αλλά και γενικότερα στο κοινωνικό στερέωμα.

Όταν ρωτήθηκε ο περίφημος ρητοροδιδάσκαλος Λιβάνιος «για το ποιος θα ήθελε να τον διαδεχθεί στη διεύθυνση της ρητορικής σχολής της Αντιόχειας», είχε πει:

«Ο Ιωάννης, αν δεν τον είχαν διαφθείρει οι χριστιανοί»…

Αυτός, λοιπόν, ο «διεφθαρμένος» απ’ τους χριστιανούς Ιωάννης, ήταν ασυναγώνιστος ρήτορας. Και αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος εκκλησιαστικός ρήτορας όλων των εποχών. Σε σημείο ώστε οι μεταγενέστεροι να τον ονομάσουν «Χρυσόστομο».

Και δεν ήταν ο Χρυσόστομος μόνο άνθρωπος των μεγάλων και ωραίων λόγων, αλλά και των μεγάλων έργων.

Αφού παράλληλα με το κηρυκτικό του έργο, ήταν και το φιλανθρωπικό. Στο οποίο εύρισκαν φροντίδα και θαλπωρή χιλιάδες φτωχοί της Αντιόχειας.
Με αποτέλεσμα η φήμη του να φτάσει μέχρι και την Κωνσταντινούπολη. Έτσι ώστε να μην ευοδωθούν, όπως προαναφέραμε, οι δολοπλόκοι σχεδιασμοί του Θεόφιλου.

Ο οποίος και γι’ αυτό το λόγο, αλλά και για το γεγονός ότι η προσωπικότητα του Χρυσοστόμου επισκίαζε αυτόν και πολλούς άλλους, καραδοκούσαν να πάρουν εκδίκηση.

Και βέβαια περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία. Που, ασφαλώς, δεν μπορούσε να βρεθεί ευθύς εξαρχής.
Δεδομένου ότι, όπως και στην Αντιόχεια, η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας της Κωνσταντινούπολης είχε καταγοητευθεί, όχι μόνο απ’ τα συναρπαστικά κηρύγματα του Χρυσοστόμου, αλλά και το πλούσιο και πάλι φιλανθρωπικό του έργο.

Και πολύ περισσότερο για το κοινωνικό όραμα, που έδινε για μια εκ βάθρων αναμόρφωση, όχι μόνο της Εκκλησίας, αλλά και γενικότερα του κοινωνικού συνόλου.

Πάντοτε σύμφωνα με τα ευαγγελικά ιδεώδη της αγάπης και της δικαιοσύνης. Όπως αυτά εκφράστηκαν στην υποδειγματική πρωτοχριστιανική κοινωνική οργάνωση.
Έφτασε, μεταξύ των άλλων, στο σημείο να καταργήσει κάθε πολυτέλεια, όχι μόνο των ναών, αλλά και αυτού του πατριαρχικού μεγάρου:

Τα μεταξωτά και τα χρυσά στολίσματα και κοσμήματα, οι τάπητες, τα πορφυρά παραπετάσματα, τα πλούσια ιερατικά ενδύματα διέταξε να πουληθούν και το αντίτιμό τους να διατεθεί, για την ανακούφιση των φτωχών.

Ακόμη και στην προσωπική του αμφίεση χρησιμοποιούσε τα πλέον απλά και κοινά υφάσματα.

Σε αντίθεση με τις πολυάριθμες και πολυτελείς και πολυδάπανες αυτοκρατορικές στολές και τον υπόλοιπο εξεζητημένο διάκοσμο κάποιων τωρινών αρχιερέων.

Που αποτελούν βάναυση πρόκληση για το περί δικαίου αίσθημα του δεινά μαστιζόμενου λαού.
Κάτι που συνέβαινε και στην κοινωνία της εποχής εκείνης, η οποία χαρακτηριζόταν από αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες.
Αφού τα 2/10 του πληθυσμού ζούσαν σε συνθήκες προκλητικής χλιδής και πολυτέλειας, ενώ τα 8/10 πένονταν και ζητιάνευαν.

Γεγονός, για το οποίο ο Χρυσόστομος απηύθυνε δριμύ κατηγορητήριο εναντίον των πλουσίων:

«Οι άνθρωποι, έλεγε, δεν ανέχονται να βλέπουν γυμνούς τους συνανθρώπους τους, ενώ οι πλούσιοι δεν χορταίνουν, παρά μόνο, αν γυμνώσουν τους πάντες. Είναι αγριότεροι κι απ’ τ’ άγρια θηρία. Γιατί τα λιοντάρια και οι αρκούδες, όταν χορτάσουν, παύουν ν’ αναζητούν τροφή. Ενώ οι πλούσιοι είναι αχόρταγοι»!…
Ο τέτοιος βίος και η πολιτεία του Χρυσοστόμου κέρδισε, όπως ήταν ευνόητο, τη συμπάθια της πλειονότητας του λαού.
Αλλά και την αντίθεση και αντίδραση των πλούσιων και ισχυρών.
Μεταξύ των οποίων, και κάποιων ξεμωραμένων κυριών της αυλής, που τον μισούσαν θανάσιμα. Επειδή ο Χρυσόστομος δεν δίστασε να στηλιστεύσει την προκλητική τους εμφάνιση.
Για να φτάσει η δυσαρέσκεια μέχρι και αυτό το αυτοκρατορικό ζεύγος, του άβουλου Αρκάδιου και της μωροφιλόδοξης Ευδοξίας.
Την οποία ο Χρυσόστομος έλεγξε, επειδή ιδιοποιήθηκε το κτήμα χήρας αξιωματικού, που είχε πεθάνει στην εξορία…

Το δυσμενές, συνεπώς, αυτό, για το Χρυσόστομο κλίμα ήταν ακριβώς η ευκαιρία, που περίμενε η πανουργία του πατριάρχη Θεόφιλου…

Ενεργοποίησε, λοιπόν, τον ιστό των δολοπλοκιών και κατάφερε, με χαλκευμένο κατηγορητήριο, να καθαιρεθεί ο Χρυσόστομος. Με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε μια, πρώτη-σύντομη, που ανακλήθηκε-και μια δεύτερη, σκόπιμα επιδεινούμενη δολοφονική εξορία.

Την οποία ακολούθησε μεγάλη του λαού εξέγερση και δεινή, σε βάρος του, αιματοχυσία.

Ενώ ο ίδιος ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη πορεία θανάτου, κατά την οποία γνώρισε την πολύμορφα εκδηλούμενη μοχθηρία και κακεντρέχεια των δεσποτάδων.

Που τον ανάγκασαν να εκφράσει την απερίγραπτη πικρία του με το περίφημο εκείνο: «τίποτε δεν φοβήθηκα τόσο, όσο τους δεσποτάδες, πλην ελαχίστων»…

Με αποτέλεσμα, οι υπεράνθρωπες ταλαιπωρίες, σε συνδυασμό με τις δυσμενέστατες κλιματολογικές συνθήκες, να πλήξουν θανάσιμα την εύθραυστη υγεία του.

Και να τερματίσει τη ζωή του, καθ’ οδόν, στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 στα Κόμανα του Πόντου. Ενώ λίγο πρωτύτερα είχε πεθάνει και η Ευδοξία.

Τριάντα χρόνια αργότερα, τα οστά του Χρυσόστομου μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Και ενταφιάστηκαν στον ίδιο χώρο με τους διώκτες του, Αρκάδιο και Ευδοξία.

Έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί, για μια ακόμη φορά, η αδυσώπητη νομοτέλεια του θανάτου.
Που θέλει να καταλήγουν στο ίδιο χώμα οι άγιοι με τους κακούργους και οι μεγαλοφυείς με τους ηλίθιους…

παπα-Ηλίας
http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

Κρατική…προνοητικότητα

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΝΑΙ το θέμα μας ποιοτικό, είναι και ποσοτικό. Πληρώνουμε τους φρουρούς των «επωνύμων», αυξάνονται και οι «αιτούντες» τη φύλαξή τους. Με το μακρύ τους χέρι να φτάνει στα ταμεία του δημοσίου, αλλά…κοντό για να φτάσει στη τσέπη τους.
ΔΕΝ είναι καινούριο-είμαστε μαθημένοι. Να ανεχόμαστε (ηθικά), να πληρώνουμε (υλικά) και ο μέσος έλληνας με τον κίνδυνο κατάφατσα. Φτάνει που το Κράτος νοιάστηκε για τους δικούς του και «χρήσιμους». Και ξεκινάει η φύλαξη απ’ τους εθνοπατέρες μας, λες και είχαν και στο χωριό τους φύλαξη, πριν (πρωτο)διαβούν το κατώφλι του Κοινοβουλίου.
ΚΙ όταν βγήκαν στη φόρα λίστες «φυλασσομένων», τρίβαμε τα μάτια μας. Πρώην και τέως Υπουργοί, Πρωθυπουργοί και Πρόεδροι, αλλά και κάθε καρυδιάς πολιτικό καρύδι που τάχτηκε στην υπηρεσία του Έθνους. Με το αζημίωτό του και επί…ζημία μας. Ξεχασμένοι που δεν τους αναγνώριζες στο δρόμο, αλλά με φύλακες αστυνομικούς για το σαρκίο τους (των φυλασσομένων).
Η συνέχεια ήταν ενθαρρυντική. Αποσπάστηκαν αστυνομικοί και πήγαν στη…δουλειά τους. Μίλησαν για αριθμούς (2-3 χιλιάδες) αστυνομικών που θα ξεκολλούσαν απ’ τη σκιά των επωνύμων κι απ’ τα γραφεία των γραφιάδων, για να στηθούν κόντρα στον επίδοξο φονιά, ληστή επί το έργον και κακοποιό, για να σκιαχτεί.
ΚΙ ύστερα (σήμερα, τώρα); Να σου, ο «τρομοκράτης» με τη…χύτρα στο χέρι, η έκρηξη να τρομάζει και ο καπνός να θολώνει. Τι κάνουμε, λοιπόν, με την «τρομοκρατία» που σκάει μύτη και μας απειλεί (ποιους); Αποσύρουμε απ’ το…κοινό έγκλημα τους (600) αστυνομικούς και τους επανατοποθετούμε σε προηγούμενα πόστα. Μη νιώσουν άσχημα οι «επώνυμοι», μη βάλουν το χέρι στη τσέπη τους για «ιδιωτική» τους φύλαξη.
ΚΙ εμείς, αφού ξεπεράσαμε το ηθικό θέμα, πάμε στους πεινώντες των συσσιτίων. Απευθυνόμαστε στο Κράτος και τη λογική του. Με την παραδοσιακή πρακτική του να αδειάζει δημόσια ταμεία επιμένοντας στη σπατάλη  και στα (απείραχτα) κλεμμένα. Κάποια (πολλά) στομάχια θα γέμιζαν απ’ τα (πεταμένα) μεροκάματα των παραπάνω αστυνομικών-φρουρών. Να πάμε παραπέρα, πρόχειρα, τυχαία και απολιτικά; Πόσα στόματα θα απολάμβαναν ηδονικά την αναγκαία τροφή τους, απ’ τα περ. 150 χιλιάρικα-δώρο του κ. Μαντέλη (φυλάσσεται κι αυτός ως τ. υπουργός) από…άγνωστο (για τις σπουδές των παιδιών του), αν το εκατομμύριο του κ. Τσουκάτου(;) γινόταν μπριζόλες και καμιά βίλα που μυρίζει…Βατοπέδι ξενώνας για αστέγους;
ΜΕ τις «αξίες» και τις προτεραιότητές του το Κράτος, ξανάφησε αφύλαχτο τον πολίτη, στο έλεος του κακοποιού κι ας νομοθέτησε για τα ισόβια σε ληστές με «βαρύ οπλισμό». Το καλάσνικοφ ρίχνει σφαίρες, έχει και κλισιοσκόπιο. Στοχεύει στους αφύλαχτους της γειτονιάς, στους πολίτες που πληρώνουν και…την πληρώνουν.

Η δύναμη της…ψηφοθηρίας

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΛΑ λειτούργησαν κλασικά, ελληνικά. Όπως συμβαίνει από…καταβολής Ελλάδας, με μικρές διαφοροποιήσεις. Μιλάμε για το νοσοκομείο Βόλου και τον Πρόεδρό του, που τον…καθάρισε ο Υπουργός. Και δεν είμαστε με το μέρος του κ. Ζαχαρόπουλου μιας και δεν ξέρουμε πλήρη την αλήθεια, αλλά κάτι ξέρουμε από «αλήθειες» δομημένες στο ψέμα και για το θάψιμό της από συντονισμένους των διαπλεκομένων.
ΑΝ έναν Πρόεδρο Νοσοκομείου δεν τον…γουστάρουν οι γιατροί, ψάξε τις…εφημερίες τους. Αν το προσωπικό δεν τον «πάει», ψάξε τα ωράρια και για καμιά ποινή σε «συνάδελφο», ψηλάφισε τις σχέσεις του με τους συνδικαλιστές.
ΚΙ ύστερα, ήρθε η σειρά του τοπικού βουλευτή. Δεν ανήκουν στο ίδιο κόμμα, αλλά λειτουργούν με κοινή «ιδεολογία». Εκείνην της άγρας ψήφων και η ψήφος ακριβή. Δεν αυγατίζουν τα κουκιά πηγαίνοντας με τους ολίγους. Κι αν έρθουν στο κονάκι σου για ομαδικές καταγγελίες, καταγράφεις τη δημόσια «διαμαρτυρία» και πράττεις τα δέοντα.
ΚΑΙ βγήκε η κα Βουλευτής (Χρυσοβελώνη) στο «γυαλί», με τουπέ και ύφος, υπέρ της…πλειοψηφίας των εργαζομένων. Βγήκε και η κα Παγώνη (πρ. Πειθαρχικού), για να μας αφήσει άφωνους. «Δεν υπάρχουν κυκλώματα(!). Κι εμείς που κάτι…ακούσαμε για ιατρικό φακελάκι και επιμερισμό του σε πρόσωπα και ειδικότητες, για «πάσες» και ομάδες; Για πιράνχας στην Υγεία και μίζες από προμήθειες; Και ποιο είναι το…ταλέντο (το’ πε η παραπάνω) για να διοικείς ένα νοσοκομείο, κυρία μου; Προφανώς να «τα βρίσκεις» με όλους κρατώντας ισορροπίες. Αυτό, λοιπόν, κάναμε, χρόνια τώρα, και βουλιάξαμε.
ΚΑΙ ο Υπουργός (Λυκουρέντζος); Με τους πολλούς κι αυτός. Ευθυγραμμίζεται με τους (πολλούς) εισηγητές και θυσιάζει τον έναν (Ζαχαρόπουλο). Αυτό είναι το «σύστημα» και η…ψήφος ακριβή-μην το ξεχνάμε. Ωστόσο, ο κ. Αναγνωστάκης (πολύ καλός έναντι του…παρτενέρ-ισορροπιστή του) επιμένει πως ο κόσμος της περιοχής (Βόλου) δεν συμμερίζεται την άποψη των παραπάνω με τα ατομικά και ομαδικά συμφέροντα.
ΑΚΟΥΣΑΜΕ, παλαιότερα, τον τ. Πρόεδρο του Νοσοκομείου Βόλου (Ζαχαρόπουλο) και μας έπεισε. Με τη «σκληράδα» και την ειλικρίνειά του. Με λόγια καθόλου στρογγυλεμένα, τολμηρό και με άποψη, ωστόσο…μόνο. Κι όταν μείνεις μόνος σε βγάζουν εκτός παιδειάς, πριν σε φάει το σκοτάδι. Δεν έχουμε άποψη για το δίκιο του-έχουμε για την πρακτική των κυκλωμάτων. Κάθε λογής, ισχύος και «ιδεολογίας». Και κρίνουμε με βάση την εμπειρία μας και τις «επιδόσεις» τους.
ΕΔΩ, λοιπόν, που φτάσαμε και μας έφτασαν, στην Ελλάδα που το κύκλωμα εξασφαλίζει την ατιμωρησία των «λειτουργών» του, μην περιμένεις ποινές επίορκων. Περίμενε καμιάν απόλυση, που θα απορροφήσει τις αμαρτίες εκείνων που ξέρουν να κρύβονται. Και των φανατικών της…ψήφου.

Προσωπικά «εγκλήματα» καθολικής τιμωρίας

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΛΑΜΕ σοβαρά και τα στοιχεία υπάρχουν. Μόνο που παραγράφηκαν, «εισαγγελικά», αλλά έχουν τη σημασία τους. Για την αναγωγή των σημερινών σ’ εκείνα της μείζονος διαφθοράς του παρελθόντος. Για γνώση που την βλέπουμε και συμμόρφωσή μας που δεν την (πολυ)βλέπουμε.
ΖΗΤΗΜΑ 1ο: Αυτός εκπαιδευτικός και η γυναίκα του διευθύντρια παιδικού σταθμού. Ο κρεοπώλης-προμηθευτής στον υπάλληλό του: Πιάσε αυτά τα δέκα κιλά κρέας για τον παιδικό σταθμό και τα άλλα δέκα για το σπίτι της κας διευθύντριας. Κι από τιμολόγιο; Στα ταμεία του…Κράτους!
Επιμύθιο: Δήμαρχε, που χτυπιέσαι για τα παιδιά έξω απ’ τον κλειστό παιδικό σταθμό και χύνεις μαύρο δάκρυ, ρίξε μια βουτιά στα «πεπραγμένα» καμουφλαρισμένων κλεφτών του παρελθόντος.
ΖΗΤΗΜΑ 2ο: Άλλη διευθύντρια (παιδ. Σταθμού). Ποτέ της δεν μαγείρεψε στο σπίτι της (έτρωγαν οικογενειακά στον παιδικό σταθμό), δεν έπλυνε στο πλυντήριό της (το «μαγαζί» διέθετε σύγχρονο και…δωρεάν). Τα παιδιά της μεγάλωσαν με τα καλύτερα και ακριβότερα παιχνίδια-δώρο του μαγαζιού (προμηθευτή).
Επιμύθιο: Άρπαξε ό,τι μπορείς-οι τοίχοι ΔΕΝ έχουν αυτιά, οι…καθαρίστριες δεν έχουν μάτια, φτάνει να ανανεώνεις ως διευθύντρια τη σύμβασή τους.
ΖΗΤΗΜΑ 3ο: Για μπάνια κάπου στη Χαλκιδική και μας έρχεται επισκέπτης ο κύριος…Τοπογράφος-Μηχανικός της Νομαρχίας. Με τη γυναίκα του, και με το «4Χ4» της Υπηρεσίας του! Και με καύσιμα της Νομαρχίας. Τους δημοσίου πάει να πει. «Δεν είμαι δα κορόιδο να ’ρθω με το Ι.Χ. μου», μας λέει, ρίχνοντας τα ουζάκια του.
Επιμύθιο: Μην ψάχνεις για χρήμα σε συρτάρια. Φαγώθηκε εγκαίρως από…μάγκες.
ΖΗΤΗΜΑ 4ο: Δήμαρχος ο τύπος και με τη μερσεντές (λες και δεν υπήρχε φτηνότερο) του Δήμου αραχτή στο σπίτι, για αποκλειστική του χρήση. Πηγαίνοντας στα Γιάννενα όπου σπούδασε ο γιος του…τράκαρε. Τη ζημιά τη φόρτωσε στον Δήμο και οι…τριγύρω του «δεν είδαν και δεν άκουσαν, δεν έμαθαν» κι ούτε αντέδρασαν. Άχνα η αντιπολίτευση (σήμερα εσύ αύριο εγώ), το ταμείο γεμάτο από δημοτικά τέλη των…κορόιδων. Τα άλλα (τα ανείσπραχτα) των μπαταξήδων ήταν η ανταλλακτική σταθερά των ψήφων για την επανεκλογή του.
Επιμύθιο: Μη κλείνετε τα σχολεία, κ.κ. Δήμαρχοι, ελλείψει πετρελαίου. Το ξοδέψατε με τους ευνοούμενους σας, το ίδιο άφρονες και σπάταλους, «τυφλούς» που «δεν είδαν», «μουγκούς» που δεν μίλησαν.
ΖΗΤΗΜΑ 5ο: Ποιος μετέφερε το παιδί του Αστυνόμου στο σχολείο, κάθε μέρα; Το «100»! Σε…ειδική αποστολή και με καύσιμα του δημοσίου.
Επιμύθιο: Μη «κλαίτε» για τα άδεια ρεζερβουάρ των περιπολικών σας, κ.κ. της ΕΛ.ΑΣ. Ανατρέξτε στη «χρήση» παλαιοτέρων ετών.
ΟΛΟΙ κάναμε την πάπια. Λαός, πολιτικοί, λεφτάδες και μπατήρια.
Ωστόσο, «μην κάνεις το λάθος να μην παραδεχτείς τα λάθη σου» (Λάο Τσε).

Γένοιτο!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΧΩΡΙΣ Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση) δεν θα βλέπαμε έργα, δεν θα’ χε η Αθήνα μετρό. Και, βέβαια, του’ δωσαν και κατάλαβε οι κάθε λογής και τάξεως διαπλεκόμενοι. Με τις υπερβάσεις που έκρυβαν μίζες. Με τις καθυστερήσεις που φρέναραν την εισροή του κοινοτικού χρήματος και με κόλπα που γεμίζουν τσέπες και αδειάζουν ταμεία.
ΠΟΛΥ πριν το μετρό ρολάρει στην παρθενική του τροχιά, είχε ήδη γίνει η μοιρασιά. Σε κόμματα κατά το ποσοστό τους, σε ειδικότητες κατά την ισχύν τους και σε πρόσωπα κατά τον…μπάρμπα τους. Μοιρασιά που θύμιζε εκείνην των «εργαζομένων» της Βουλής, που δεν τολμούν να τους πειράξουν, μη βγουν στη φόρα λίστες ευνοουμένων κατά κόμμα και «ιδεολογία».
ΚΑΙ πήρε ο καθένας το πόστο του χωρίς φειδώ και κρίση, άραξαν στις καρέκλες τους διοικητικοί, μοίρασαν τη δουλειά εργατικοί και δουλευταράδες με λουφαδόρους και οργανώθηκαν. Κατά κόμμα και «ιδεολογία», με τους συνδικαλιστές να λύνουν, να δένουν, αλλά και να…καθαρίζουν για τον κλάδο.
ΚΑΤΙ, λοιπόν, σαν μοναδικοί και αναντικατάστατοι οι εργαζόμενοι στο μετρό και άλλα μέσα «σταθερής τροχιάς», το’ δεσαν κόμπο πως χωρίς αυτούς δεν κάνουμε. Ένα μάτσο εργαζομένων διάσπαρτων σε πόστα που τα κράτησαν νεκρά για μέρες παίζοντας με το μεροκάματο και με τα νεύρα του επιβατικού κοινού. Χωρίς έλεος και γνώση της κατάστασης, αντανακλαστικά και…αισθητήρες της κοινής γνώμης, με την αυτοϊκανοποίηση πως «ο κόσμος είναι με το μέρος τους».
ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ το μετρό κι αρχίζουν τα τρακτέρ; Θα το δείξει ο χρόνος και η λογική των αγροτών. Κι αν δούμε κάποτε να εφαρμόζεται ο νόμος, θα εκπλαγούμε ως έλληνες, αλλά όχι ως ευρωπαίοι. Κι αν ο βηματισμός μας συντονιστεί με εκείνον των «κουτόφραγκων», κάτι θα σημάνει για ‘μας και την Ψωροκώσταινα.
ΕΙΔΑΜΕ και βουλευτές (καμαρωτούς) του ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε και την Αλέκα. Στο χώρο του «αγώνα» και για τον δικό τους αγώνα. Μπας και τους δούμε αύριο υπουργούς κι αποσώσουν τα δεινά μας. Μόνο ντουντούκα που δεν κράταγαν οι κ.κ. Λαφαζάνης και Στρατούλης, δεν ανέμιζαν την κομματική τους σημαία. Εικόνες του παρελθόντος και πρακτικές που παραπέμπουν στο απώτερο παρελθόν και τη συνέχειά του. Μέχρι τις μέρες μας, γεμάτες…αγώνα, φιλοδοξία (τους) και χάλι (μας). Σα να μη κατάλαβαν πού ζούμε και βρισκόμαστε, για το «δέον γενέσθαι» και την αναγκαιότητα για ομόνοια και συστράτευση.
ΟΤΑΝ οι άνθρωποι (άτομα, κόμματα και παρατάξεις) δεν «τα βρίσκουν», τότε κατεβάζουν απ’ το ράφι τον νόμο. Μορφάζοντας είτε όχι, κατ’ αρέσκεια είτε με ξινισμένα μούτρα, τον μελετούν και τον εφαρμόζουν. Επίταξη και απολύσεις συνδικαλιστών και πρωταγωνιστών; Γένοιτο! Υπάρχουν διψασμένοι για δουλειά και περιμένουν. Όλα έχουν ένα τέλος, μιαν αρχή.

Χωρίς εξαιρέσεις!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΑ φορά κι έναν καιρό που ο συνδικαλισμός είχε το χάλι του και συνδικαλιστές έδρεπαν δάφνες, απήργησαν εργαζόμενοι σε ιδιωτική επιχείρηση. Επίμονα και χωρίς οίκτο για τα προϊόντα που σάπιζαν, για το αφεντικό, που τους ικέτευε εκλιπαρώντας. Στην είσοδο του μαγαζιού του οι απεργοί, φανατισμένοι και ανυποχώρητοι, δεν του επέτρεπαν ούτε να μπει στο εργοστάσιο-βιοτεχνία του.
ΕΙΔΕ κι απόειδε ο άνθρωπος (αφέντη κι αφεντικό-πες τον όπως θέλεις), παίρνει…ανάποδες και το αποφασίζει. Ρίχνει λουκέτο και αποχωρεί! Ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση. Και οι εργαζόμενοι-παθιασμένοι απεργοί; Περίμεναν διαπραγματεύσεις και είδαν λουκέτο. «Συσκέφθηκαν» πανικόβλητοι ποντάροντας στην υπαναχώρηση του ιδιοκτήτη. Μάταια. Ο «αφέντης» το’ χε…δίπορτο. Είχε και άλλη (παρόμοια) βιοτεχνία.
ΟΙ αγωνιστές-εκβιαστές ανέστειλαν την απεργία τους, έριξαν τους τόνους, προσγειώθηκαν στην πραγματικότητα και, με ένα σιωπηρό «ήμαρτον» και έμπρακτη μεταμέλεια, προσήλθαν στη…δουλειά τους. Ποια δουλειά; Στην είσοδο της Επιχείρησης, μπροστά στη μεγάλη πύλη που τη βρήκαν σφαλιστή κι αμπαρωμένη. «Θα τσακιστεί να’ ρθει το αφεντικό» σκέφθηκαν. Άδικος κόπος. Το αφεντικό μουλάρωσε και σφράγισε το «μαγαζί». Οι ανυποχώρητοι απεργοί (μπορεί και να’ χαν δίκαιο) απολύθηκαν! Αυτόματα και χωρίς αποζημιώσεις, μιας και η επιχείρηση έκλεισε οριστικά, ρίχνοντας στη μόνιμη ανεργία τους…ευφάνταστους, που ακόμα «κλαίνε». Με το αφεντικό που τους «ρουφούσε το αίμα» να μην τους εκλιπαρεί, να μην έχει πια καμιά παρτίδα μαζί τους.
ΤΟ δικαίωμα της απεργίας, αλλά και το τίμημα της. Το αντιφάρμακο στη δηλητήριο, πριν προλάβει να σκοτώσει. Το παραπάνω, βέβαια, συνέβη στον ιδιωτικό τομέα και, φυσικά, δεν συνιστά πρότυπο για μίμηση και επανάληψη.
ΚΑΛΗ-κακή η Κυβέρνηση, καλώς είτε κακώς (στο καμίνι των αλλαγών και των διεκδικήσεων) δεν κάνει πίσω. Όπως δεν έκανε πίσω μπροστά σε διαμαρτυρίες δικαστικών, σε διαμαρτυρούμενους στρατιωτικούς και αστυνομικούς, σε απεργούντες γιατρούς μέχρι οδοκαθαριστές. Εδώ, βέβαια, μην ξεχνάμε πως έδειξε και την…αδυναμία της εξαιρώντας τους υπαλλήλους της Βουλής και κάποιους κάποιων υπουργείων, ωστόσο, πάμε παρακάτω. Στον εργαζόμενο που τρέχει αλαφιασμένος για το μεροκάματο και δεν βρίσκει μέσον «σταθερής τροχιάς». Στον πολίτη-όμηρο των απεργών που αγωνιά για τη δουλειά και τα παιδιά του.
ΔΕΝ είναι καιρός για απολύσεις και δράματα, είναι καιρός για ανοχή και υπομονή-αλλιώς δεν γίνεται. Κι αν κάποιους συνδικαλιστές με νοοτροπία συνδικαλισταρά του παρελθόντος  δεν τους βάλουν στην άκρη οι εργαζόμενοι, να τους εξουδετερώσει η Κυβέρνηση. Με πρώτους στη λίστα, αν οι κάποιες απολύσεις είναι αναγκαίος και αναγκαστικός μονόδρομος. Για να πειστεί ο πολίτης πως κάτι αλλάζει στη χώρα που επιμένει (γεωγραφικά) Ευρώπη, των ελλήνων που παραμένουν…έλληνες.

Αδειάζει τις…βαλίτσες του (ο επενδυτής)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΑ είδε, κάποτε, ο…Γιαπωνέζος και τροφοδότησε επιθεωρήσεις. Για να ψυχαγωγείται ο λαός στα θέατρα, με τη τσέπη γεμάτη. Τον δάνειζαν ασμένως οι τράπεζες για να’ χει μάτσο τις κάρτες, μας δάνειζαν οι ξένοι με το αζημίωτό τους.
ΤΑ βλέπει σήμερα ο ξένος, γελάει με την Ελλάδα της αταξίας, γελάμε κι εμείς μαζί του. Μέχρι να μας μοστράρουν το χρέος μας για εξόφληση και τις προϋποθέσεις για την επόμενη δόση. Θέλεις; Πειθαρχείς. Δεν γουστάρεις; Κυνήγησέ τους, ακόμα απ’ τα σύνορα.
ΤΟ στρίψαμε από’ δω, το γυρίσαμε από ‘κει, και η κουβέντα κλείνει με τη μαγική λέξη. Επενδύσεις! Και στηθήκαμε περιμένοντάς τον. Ουρανοκατέβατο και περίπου…ηλίθιο. Να πνίγει το συμφέρον του στον…φιλελληνισμό του. Αυτός, όμως, βλέπει (ό,τι είδε ο Γιαπωνέζος), καταγράφει και σταθμίζει.
ΚΙ εμείς; Τον αντιμετωπίζουμε σαν «κουτόφραγκο», που δεν μπορεί να πιάσει της μαγκιά μας. Ως γνήσιοι έλληνες της φθοράς και της διαφθοράς, με τη διχόνοια να μας ποδηγετεί ατομικά και ομαδικά. Για «νίκες» χωρίς αντίκρισμα και θριάμβους σιναφιών, ομάδων και…παρατάξεων.
ΤΟ βλέπει (ο επενδυτής) πως ακόμα και σήμερα (ξώφαλτσα απ’ την καταστροφή) και αγκαλιά με τον κίνδυνο, δεν εφαρμόζουμε τους νόμους που ψηφίζουμε και αδειάζουν τις βαλίτσες τους, πριν κάνουν βήματα οπίσω. Πληροφορούνται πως έχουμε μετρό κι είναι σαν να μην το’ χουμε, εργαζόμενους που εκβιάζουν και «δραστήριους» συνδικαλιστές. Πως οι απεργίες κρίνονται παράνομες και οι απεργοί συνεχίζουν. Πως δεν…συλλαμβάνονται πάραυτα παλικαράδες που δηλώνουν πως δεν θα πειθαρχήσουν, ακόμα και αν επιστρατευθούν.
ΔΕΝ είναι…αόμματος ή κουφός ο επενδυτής και πολύ θα κλαίμε αγκαλιά με την ανεργία. Δεν το’ χει καημό να βρεθεί ανάμεσα σε απεργούς έξω απ’ το «μαγαζί» του και αργοπορημένους γιατί το μετρό δεν λειτουργεί. Και το ελληνικό…δαιμόνιο πού το βάζεις; Πως δηλώνει «ασθένεια» ο αδιόρθωτος (αν μη τι άλλο) ρωμιός πιάνοντας τον διπλανό κορόιδο και τον εργοδότη απονήρευτο; Και, βέβαια, είναι να γελάς που «θέλουν τον κόσμο με το μέρος» οι δημιουργοί τους χάους της Αθήνας.
ΚΙ από ολιγοήμερους τουριστικούς «επενδυτές»; Κάνε κι εδώ ό,τι μπορείς. Ως νεοέλληνας που βγάζεις λάθρα τα λεφτά σου στην Ελβετία, αλλά δεν σκιάζεσαι να γρονθοκοπήσεις φανερά τον τουρισμό.
ΑΚΥΡΩΝΕΙ το «εισιτήριό» του ο επενδυτής, αδειάζει τις βαλίτσες του και βάζει πλώρη για αλλού. Για όπου εφαρμόζονται οι νόμοι (με δημοκρατία) και οι άνθρωποι αναγνωρίζουν το εθνικό συμφέρον και μάχονται γι αυτό.

Αμφίεση; Κοινωνικά αποδεκτή(!;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΥΠΑΡΧΟΥΝ θέματα σοβαρά, που δεν τους φαίνεται. Δεν αποθυμήσαμε τα παλιά και ξεχασμένα, ντεμοντέ και «σκουριασμένα» έτσι…αυθαίρετα και νοσταλγικά. Είναι γιατί «εισπράττουμε» το αποτέλεσμα μιας παρεξηγημένης «πλέριας λευτεριάς», κάτι σαν θύελλα για ό,τι σπείραμε. Με το κλασικό στην αποθήκη ως περιττό και το μοντέρνο στη μόστρα.
ΝΑ ξεκινήσουμε, λοιπόν, απ’ τα μικράτα των παιδιών. Η «πρόοδος» κατάργησε τη σχολική ποδιά, χωρίς να υποδείξει υποκατάστατο. Και πλάκωσαν τα ρουζ στα μάγουλα μαθητριών, στ ‘αυτιά σκουλαρικάρες και τα μοντελάκια φορεμένα στην αυλή, σα να’ ταν πασαρέλα. Με την «ωραία» ένα βήμα απ’ τα «καλλιστεία του ΑΝΤ1» και με το όνειρο του μοντέλου ανάκατο με ανιαρούς γραμματικούς κανόνες και απωθητικά…Πυθαγόρεια Θεωρήματα και Αρχές του Αρχιμήδη. Είχε τις αρχές του το παλιό σχολείο, έχει τις «αρχές» του το σημερινό.
Τα’ αγόρια, αντίστοιχα, με παπούτσια φίρμας και «καρφάκι» το μαλλί, μπλουτζίν για την παρέλαση και, δίπλα στον δάσκαλο, καθηγητή και καθηγήτρια το ίδιο «ελεύθερους». Κι ο νόμος-κανονισμός; Να περιγράφει αόριστα την αμφίεση συνιστώντας «να είναι κοινωνικά αποδεκτή» και πάει τέλειωσε.
ΥΣΤΕΡΑ ήρθε ο στρατός. Στρατεύθηκε ο νέος κι ένιωσε σκλάβος, απολύθηκε, χωρίς να’ χει κατανοήσει το γιατί σε πολλά, περίεργα και ανεξήγητα. Πως στα «τρελά» του ο στρατός κρύβει και τη φιλοσοφία αιώνων που δεν αποκωδικοποιείται σε πρώτη ματιά. Γιατί σε αναγκάζουν να "γυαλίσεις τα κουμπιά σου»; Είναι τόσο απαραίτητο για τη…μάχη; Όχι, φίλε. Το απαιτεί, για να σε κάνει προσεκτικότερο και επιμελή σε άλλα. Πιο δύσκολα και μεγάλα.
ΜΗ πάμε παρακάτω-είναι γνωστά και…θεαματικά. Πάμε στα της τηλοψίας μας, όπου έχουμε βλέπουμε ανάγλυφο το πάθος των γυναικών να γίνουν (φανούν) ωραίες. Πάση θυσία και με τα βελτιωτικά της σύγχρονης «τέχνης». Και ‘γίναν όλες…ωραίες. Από παλιά σκιάχτρα με αλλαγμένο «λουκ» όπου το μακιγιάζ φτάνει ως το λαιμό, μέχρι τις κυρίες με τον μηρό επιμελώς και υπολογισμένα θεατό, στριφογυρίζοντας σε μια καρέκλα.
ΒΓΑΙΝΟΥΝ στο γυαλί σχολιαστές των πρωινάδικων και η κλητική τους προσφώνηση στο ανώνυμο πλήθος είναι «ρε παιδιά»(!). Δεν είναι «ρε παιδιά» ο τηλεθεατής σας, κ.κ. Λυριτζή και Οικονόμου. Είναι ο αξιοπρεπής πολίτης με την απαίτησή του για μίνιμουμ καλής συμπεριφοράς σας απέναντί του, μέχρι τον Πρόεδρο της δημοκρατίας, που ίσως δεν αρέσκονται σε λαϊκίστικα που σας βολεύουν.
 ΚΑΙ τώρα τι κάνουμε; Σήμερα που εθιστήκαμε σε εμφανίσεις και συμπεριφορές σύγχρονων και «μοντέρνων» της δημόσιας ζωής, πώς ευπρεπίζεις τη δημόσια εικόνα του/της βουλευτή;  Δεν κάνεις τίποτα!

Τα αρχαιοελληνικά των…ξένων

Του Θανάση Νικολαΐδη

Η είδηση μας έρχεται απ’ τα ξένα. Για τον δικό μας εθνικό θησαυρό-κληροδότημα. Θα διδάσκονται αρχαία ελληνικά τα…αγγλάκια! Το ίδιο, στην Αυστραλία (όλοι). Επιμένουν οι ξένοι αρχαιοελληνικά και ίσως κάτι ξέρουν. Μας οικειοποιούνται γλωσσικά, μας προσεγγίζουν αρχαιοελληνικά, μας κολακεύουν αναγνωρίζοντας τη γλώσσα που παραλάβαμε, χωρίς ανάλογες κινήσεις, ως κτήτορες και «ιδιοκτήτες».
ΨΑΞΑΜΕ για την αρχαία ελληνική ως αφετηρία και βρήκαμε τσαλακωμένους όρους στην σημερινή αργκό κι είναι φυσικό. Ακούμε (και) αγράμματους στο «γυαλί» κι είναι αφύσικο. Καθημερινά δείγματα ανθρώπων που σπούδασαν και έχουν γνώσεις, κατέχουν έννοιες, αλλά (ενίοτε) επιδεικνύουν μιαν επιπολαιότητα και ενίοτε ασυγχώρητη περιφρόνηση στο πεδίο της γλώσσας. Και δεν μιλάμε για τις εξέλιξη και τον εμπλουτισμό της από ξένα στοιχεία (είναι φυσικό και συμβαίνει με όλες τις γλώσσες του κόσμου), αλλά για την κατάχρηση και την υπερβολή. Για την ελληνική ξενομανία (και) στον χώρο αυτόν, με χρήση ξένων και…ασυνείδητων αντιδανείων, που δεν μας τιμούν και ενίοτε μας γελοιοποιούν.
ΝΑ πάμε στην αφετηρία και την αναγκαιότητα για τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής στα σχολεία μας (της αποστήθισης, της «Πενταήμερης» και των καταλήψεων). Πέρα απ’ τη «βαβυλωνία» με τους (φτιαχτούς) κανόνες της δημοτικής (αλλά και τη μαγεία της), δεν μπορείς να μιλήσεις σωστά και ελληνικά, αν δεν προστρέξεις στις ρίζες. Στην πηγή που είναι η αρχαία ελληνική (στην επικρατέστερη διάλεκτό της-την αττική).
ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ξεκάρφωτα στη χρήση των νεοελληνικών λέξεων αγνοώντας την προέλευσή τους, αλλά οι λέξεις «εκδικούνται». Γιατί, κουβαλούν την ιστορία τους (που αγνοήσαμε), τη σύνθεσή τους (που δεν αναλύσαμε, είτε δεν κατανοήσαμε την ετυμολογία της έχοντας καταργήσει τα πνεύματα κ.ά. στοιχεία της αρχαιοελληνικής εκφοράς της) και η ιστορία συνεχίζεται…νεοελληνικά. Με «γλωσσοπλάστες» έτοιμους να καταργήσουν ολότελα την ορθογραφία και τους τόνους και με τα «Γκρήγκλις» (αν το γράφουμε σωστά) σε ρόλο πολιορκητικού κριού για την ισοπέδωση, πριν απ’ την κατάργησή της.
ΔΕΝ θα μιλάμε αρχαία ελληνικά, ούτε λατινικά, ωστόσο, δεν νοείται ελληνική παιδεία χωρίς απόπειρα προσέγγισης αρχαιοελληνικών κειμένων στο πρωτότυπο. Επιστήμονας (γιατρός, δικηγόρος, φαρμακοποιός…) χωρίς στοιχεία λατινικής;
ΤΟ γλωσσικό που δίχασε, διαχρονικά, την ελληνική κοινωνία με ξεσηκωμούς και επεισόδια (ακόμα και φόνους) και ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις, δεν είναι το θέμα μας, ούτε εξαντλείται σε 30 αράδες.
ΕΙΝΑΙ η άποψή μας πως συνιστά καθολική και εθνική αναγκαιότητα να προσεγγίσουμε την αρχαία ελληνική ως προϋπόθεση για τη χρήση της σύγχρονης μας γλώσσας. Είναι η απεμπόλησή της (ευθέως είτε καμουφλαρισμένα) απ’ τα σχολεία. Μας γεμίζει…λάθη στην καθημερινή εκφορά της, «ενοχές» απέναντι (και) στους ξένους.

Η μνήμη της…ζαρντινιέρας

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΟΥ κρύβεται και χάθηκε το πατροπαράδοτο φιλότιμο του (νεο)έλληνα; Στον εξαφανισμένο μάρτυρα ενός τροχαίου «μη μπλέξει»; Στα δικαστήρια όπου καταστρώνει σχέδια για τα ψέματα που θα ξεφουρνίσει, αν και ορκίστηκε «να είπη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια»; Με τους ψευδομάρτυρες που θ’ αραδιάσει για να γλυτώσει το τομάρι του; Κι αφού…ξεγελάσουν(!;) τους δικαστές που αποφάσισαν βάσει ολιγάριθμων μαρτύρων και πολυάριθμων ψευδομαρτύρων, τραβούν για γλέντι ομαδικό, ως…νικητές, το βράδυ, στα μπουζούκια. Εκεί, με «ήρωες» του ματς των νικητών, τριγύρω «φίλαθλοι» ομοϊδεάτες, κι είχαν ρόλο χούλιγκαν, πριν από λίγες ώρες.
ΚΑΙ προσποιούνται οι τελευταίοι τον κακομοίρη, αν κάποτε πιαστούν, τον άμωμο μπροστά στους δικαστές. Κι άμα λάχει και κάποιου κουκουλοφόρου τραβήξουν την κουκούλα; Θα κλαψουρίζει απαρηγόρητος, αρνούμενος τα πάντα κι από αύριο ξανά πέτρες, στειλιάρια και αλυσίδες. Καταπώς ταιριάζει σε…ήρωες και παλικάρια. Είναι συνήθεια, έθος και πρακτική δρόμος άνανδρων για σκαπουλάρισμα κι άσε τους ευθείς, ειλικρινείς και μπεσαλήδες να ξεμπλέξουν, αγκαλιά με την αλήθεια σαν…κορόιδα.
ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑΜΕ στην (τηλεοπτική) θέα της…ζαρντινιέρας. Δεν σβήνει απ’ τη μνήμη το άγριο ξύλο, υπαίθριο, βάρβαρο και αναίτιο(!)-δεν πήγε το μυαλό των «παλικαριών» στην κάμερα, τυχαία στημένη για να τους απαθανατίσει. Χτυπούσαν τον πεσμένο κύπριο σπουδαστή θυμίζοντας τους «γκρίζους λύκους». Δεν τον ξέκαναν όπως με ρόπαλα τον Σολωμού, ξέκαναν την ψυχή του, που δεν μπορεί να συνέλθει. Βασάνιζαν, και ο…συνάδελφος (ίσως και βαθμοφόρος) απολάμβανε το θέαμα, ακίνητος κι αμέτοχος, ζυγιάζοντας τα (τυφλά) χτυπήματα, μέχρι να τελειώσει η ιεροτελεστία. Ήταν ο νόμος στις γροθιές και στα ποδάρια που κλωτσούσαν. Χωμένος λάθρα σε γαλόνια φορεμένα σε αδιάφορους ώμους.
ΜΕΤΑ τη χούντα κι όταν ρουφούσε ο λαός τα βιβλία με μαρτυρίες βασανισθέντων, ένας (σακατεμένος απ’ το ξύλο), έγραφε για τους Χατζηζήσηδες, Θεοφιλογιαννάκους (η δημοκρατία τον έκανε…στρατιώτη) και αξιωματικούς της Ασφάλειας. «Δεν μπόρεσα ποτέ μου να χωνέψω πως έδερναν και, στο…διάλλειμα, τηλεφωνούσαν π.χ. στη γυναίκα τους, κλείνοντας: Να μου φιλήσεις τα παιδιά».
ΣΕΒΑΣΤΗ η απόφαση της Δικαιοσύνης κι ας μην είναι αρεστή (ας όψονται οι μάρτυρες με την ύπαρξη κι άλλοι με την…ανυπαρξία τους), άσβεστη και η μνήμη της ζαρντινιέρας. Και, βέβαια, μη ξεχνάμε την εντιμότητα του κ. Γ. Μυλόπουλου (μετέπειτα πρύτανη του ΑΠΘ) να καταθέσει την αλήθεια, ως τυχαίος περαστικός, αυτόπτης του επεισοδίου.
ΑΥΤΑ και να μας λείψουν οι…ζαρντινιέρες απ’ τη Θεσσαλονίκη των πολιτικών παθών και βιωμάτων, απ’ την Ελλάδα της δημοκρατίας.

Κρατικά…ανομολόγητα

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΥΘΥΣ και ειλικρινής, ενίοτε σκληρός και αποφασισμένος ο κ. Στουρνάρας. Σε μια ράθυμη και «εξαρτημένη» (απ’ το κοντρόλ) κα Στάη. Μας στεναχώρησε ο Υπουργός, μας τρόμαξε, μας αποζημίωσε με μιαν αισιοδοξία πρωτίστως δική του. Για το μέλλον της Ελλάδας που δεν θα θυμίζει παρελθόν. Αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, ευρωπαϊκά και…καπιταλιστικά.
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, στη θέση του, θα μιλούσε διαφορετικά. Θα στρόφαρε η γλώσσα του καταπώς κολακεύει αυτιά και η φαντασία του θα ταξίδευε στην επόμενη…τετραετία. Για καριέρα με ανταλλάγματα, σε μιαν αμφίδρομη σχέση συμφέροντος με τον ψηφοφόρο. Για να φτάσουμε (εδώ που καταντήσαμε) με κοινή ευθύνη. Με τους ρόλους μας έκαστος. Με τις μισές του αλήθειες κρυμμένες σε χιλιάδες ψέματα ο πολιτικός, πονηροί «μεταμορφωμένοι» σε αφελείς εμείς, μέχρι να γίνει η δουλειά μας. Σε βάρος του διπλανού και για την καταβαράθρωση του Κράτους. Οικονομικά, πολιτικά και ηθικά.
ΘΑ σταθούμε στο τελευταίο. Στην…ηθική του Κράτους που συναρτάται με την αξιοπιστία του. Βρέθηκαν άνθρωποι να το «βάλουν χέρι». Πολιτικοί που φύγαν πλουσιότεροι και υπουργοί που το τρύγησαν σαν δικό τους αμπέλι στα χωράφια του μπαμπά τους. Και ήταν…φυσικό και αναμενόμενο στην Ελλάδα της κομπίνας και της αρπαχτής, ανοχύρωτη και ανυπεράσπιστη. Εδώ μιλάμε για το ακριβώς αντίθετο, που είναι αδιανόητο. Το Κράτος να κλέβει τον πολίτη! Τον «αφελή» που το εμπιστεύθηκε ακουμπώντας τις οικονομίες του στην…αξιοπιστία του. Για κρατικά ομόλογα-χαρτιά.
ΠΡΙΝ διαβεί το κατώφλι του στούντιο, έπρεπε να ‘χει κάνει τις προτεραιότητές του ο κ. Στουρνάρας. Με πρώτο στη σειρά το θέμα της αποζημίωσης των «ομολογιούχων». Τώρα που λιγδώθηκε το άντερο του Κράτους (με την πρώτη δόση) και οι εσωτερικοί «δανειστές» του περιμένουν. Και, βέβαια, δεν είναι το ίδιο να σου χρωστάει το Κράτος ΦΠΑ, είτε ως μηχανικό και εργολάβο που περιμένεις τα λεφτά σου. Ο «ομολογιούχους» εμπιστεύθηκε το Κράτος έμπρακτα κι αυτό ανταποδίδει με χολή αντί όξους.
ΔΕΝ έχουμε (προσωπικά) καμιά σχέση με τα κρατικά ομόλογα-μόνο η ανυποληψία του Κράτους μας ενοχλεί. Και η ολιγωρία του αρμόδιου Υπουργού να ανταποκριθεί σε αμάδα συμπολιτών μας που δεν έχουν τρόπο να πιέσουν. Δεν είναι εργαζόμενοι ομοειδούς κλάδου για να απεργήσουν εκβιαστικά. Δεν πρόκειται για…τσαμπουκάδες που θα ξετυλίξουν τη μαγκιά τους σε ένα χώρο κατάληψης για να πλακώσουν κάμερες.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια μικρή μερίδα συνανθρώπων μας που εμπιστεύθηκαν το αναξιόπιστο Κράτος. Κι αν ο τεχνοκράτης Υπουργός είχε καρδιά και συναισθήματα, από αυτούς θα ξεκινούσε.

Προδότες(!;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΙ…δικαστές οι βουλευτές μας! Πρόβλεψαν έγκαιρα τις πιθανές κακοτοπιές και θέσπισαν νόμους απαλλακτικούς (εκ προοιμίου) μελών του σιναφιού τους που (τυχόν) αμάρτησαν και…πανηγυρική αθώωση των συναδέλφων τους. Με επιτροπές αμειβόμενων που αποφάνθηκαν για Βατοπέδια χωρίς να…ξυρίσουν παπάδες.
ΩΣΤΟΣΟ, υπάρχουν εξαιρέσεις και «ανορθογραφίες». Έχουν το παρελθόν τους τα κόμματα, κατέγραψε και η ιστορία τα δικά της. Σε μια φάση του πολιτικού μας βίου, η (λεγομένη) αριστερά αυθαδίασε, απέτυχε και «πλήρωσε». Σφιχταγκαλιασμένη με τη δεξιά (το βρόμικο ’89) και για λόγους ταπεινούς. Δεν το’ ξεραν πώς στήνονται τα παιχνίδια και συμπεριφέρθηκαν ως ατζαμήδες. Έκαψαν την ιστορία τους στη «Χαλυβουργική», ξεχνώντας τα Μακρονήσια τους, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης λήθης.
ΣΗΜΕΡΑ, βάλθηκαν να παραπέμψουν πολιτικούς (και καλά κάνουν) και να μας (υπο)δείξουν ποινικά ενόχους. Αν τους βρουν κι αν οι ενοχές δεν χάθηκαν σε στικάκια και καπνούς. Ωστόσο, στο βάθος το παιχνίδι είναι πολιτικό και δη κομματικό, παραταξιακό, παιχνίδι με θήρα ψήφων και ηδονική προσδοκία για μακρινή, μελλούμενη εξουσία.
ΚΑΜΙΑ αντίρρηση για την αναζήτηση ενόχων, ποινικά. Από ‘κει και πέρα…αποχωρούμε, με τους γιακάδες σηκωτούς. Πίσω μας οι αντιμαχόμενοι, μπροστά μας η αμφισβήτηση των προθέσεών τους και, στο τέλος, μηδέν εις το πηλίκον. Ανεκμετάλλευτο «φορολογικά» το στικάκι κι όλοι τους να κολυμπάνε στα βρομόνερα της πολιτικής σκοπιμότητας.
ΣΤΑΘΗΚΑΜΕ στα μαξιμαλιστικά της αναζήτησης ενόχων και «ενόχων» από πλευράς αντιπολιτευομένων. Με διευρυνόμενο το φάσμα των κατηγορουμένων και εμπλουτισμένο με ονόματα τ. Πρωθυπουργών. «Όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα» σκέπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι τόνοι ανεβαίνουν. Για τον Τσολάκογλου που τον θέλει προδότη η (αγγλική) προπαγάνδα των νικητών, τον θέλει και ο κ. Καμένος. Με τον όρο «προδότες» να δίνει και να παίρνει, σε ένα Κοινοβούλιο κοκορομάχων.
ΩΣΤΟΣΟ, ας θυμηθούμε. Του χρειάστηκε η Ελλάδα που βάδιζε στο χείλος του γκρεμού και «οι μεν» ανταποκρίθηκαν. Με τα πολλά σωστά, τα λάθη και τις παραλείψεις τους, αλλά και με το ρίσκο της κομματικής χασούρας και τη ρετσινιά του σύγχρονου συνεργάτη(!) των Γερμανών. Οι «άλλοι» το’ σκασαν! Σε απόσταση ασφαλείας απ’ τους «κινδύνους», στον εύκολο δρόμο του αντιπολιτευόμενου σε καιρούς χαλεπούς, τυλιγμένοι με τη χλαμύδα της απραξίας και της σιγουριάς.
(ΞΑΝ)άκουσες, λοιπόν, τη λέξη «προδότης» στην αίθουσα του Κοινοβουλίου; Άρπαξέ την πριν κολλήσει (άδικα) στο πρόσωπο πατριωτών που προφέρθηκαν να (συγ)κυβερνήσουν. Είναι αναγκαίο κάπου να την κολλήσεις; Προτίμησε την άλλη πλευρά. Εκείνων που παραμένουν «εκτός παιδειάς», «πόνων» και κινδύνων. Των κομμάτων και πολιτικών που δεν έσπευσαν να συγκυβερνήσουν, αλλά σπεύδουν να ψέξουν και να κατηγορήσουν. Βαρέως, με θράσος και…ανιστόρητα.

Τύποι…τύπου Γιάννου (στη Βουλή)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΗΡΑΜΕ για δείγμα πολιτικού άντρα τον κ. Παπαντωνίου. Τον χαμογελαστό τ. Υπουργό του κ. Σημίτη πλήρη…εκσυγχρονισμού, μέχρι να βγουν στη φόρα τα «πεπραγμένα» των Μαντέληδων, Τσουκάτων  Άκηδων. Για να σιωπά, σήμερα, ο τ. Πρωθυπουργός, τα παλικάρια του εξαφανισμένα, ένα απ’ τα «κληρονομημένα» του πρωτοπαλίκαρα στη στενή» και ο τελευταίος (Γιάννος) με ανεβασμένο τον…σφυγμό. Από αγωνία, και με το εξαφανισμένο χαμόγελο να κρύβει (την ωραία) οδοντοστοιχία του.
ΑΠ’ το γενικό προς το μερικό, λοιπόν, κι απ’ τη μεγάλη «αποθήκη» των πολιτικών μας, στα καμώματα των επί μέρους. Τους, ξέρουμε (τους πολιτικούς μας), τους ζήσαμε, τεστάραμε τα αντανακλαστικά τους με βουκέντρα που βρήκε λίπος και χοντροπετσιά. Έτσι κάνουν όλοι, σκεφθήκαμε, και τους παρατήσαμε. Στο πολιτικό τους φιλότιμο που συνίσταται σε διεκδίκηση αναδρομικών και «δεδουλευμένων». Σε προνόμια λιγοστεμένα επιδεικτικά μέχρι να «κάνει ξαστεριά» και γεμίσουν τα ταμεία.
ΚΑΙ τι είπε απ’ την πρώτη ώρα ο κ. Παπαντωνίου; Πώς αντέδρασε στο πρώτο άκουσμα για υπερβολικό χρήμα (της συζύγου του) φευγάτο στην αλλοδαπή; Τον περιμέναμε να καθαρίσει σαν άντρας και έντιμος πολίτης. Να μας πει την αλήθεια όπως μας την…έλεγε επί υπουργίας του. «Πρόκειται για συνωνυμία»(!!!), μας…ρίχνει και καθαρίζει. Έτσι νομίζει, νομίζοντας πως ακόμα βρίσκεται στο ύπατο αξίωμα του «Τσάρου» και ασφαλής στο κάστρο του ακαταδίωκτου.
ΩΣΤΟΣΟ, κάτι άλλαξε (από ανάγκη) στην Ελλάδα και η Δικαιοσύνη του ρίχνει ματιές πριν (ίσως) τον αρπάξει στη…θερμή αγκαλιά της και νιώσει(;), την ανάσα της. Κι αρχίζει ο χαμογελαστός μας Γιάννος να θυμίζει «το λουλούδι στο βάζο που χαμογελάει, αλλά δεν γελάει πια». Όφειλε να μας πει την αλήθεια, απ’ την πρώτη ώρα και την απέκρυψε. Να μας τη σερβίρει γαρνιρισμένη με την ηθική και την παλικαριά του και δεν το’ κανε. Εμείς περιμένουμε, κι αν πέσουμε έξω, είμαστε έτοιμοι να άρουμε την αμφισβήτηση και να χαμογελάσουμε μαζί του. 
ΦΕΥΓΟΥΜΕ απ’ το «ειδικό» περιμένοντας τη Δικαιοσύνη και ξαναπάμε στο ήθος των πολιτικών μας, θυμίζοντας πως «η αλήθεια υπάρχει. Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί». Το ξέρουν και πασκίζουν να τη θάψουν. Με λίστες σε στικάκια, παίκτες όλοι τους σε ρόλο ανταγωνιζομένων «παπατζήδων» και βαθιά διαπλεκομένων κι εμείς να περιμένουμε. Ονόματα και αποκαλύψεις.
«ΔΕΝ θα βγει τίποτα» (το’ πε και ο κ. Κρεμαστινός), και το πόρισμα θα παραπέμπει σε Βατοπέδια και αθωωμένους, σε “Siemens”εξαφανισμένους Χριστοφοράκους, συμπληρώνουμε εμείς.
ΑΝΑΜΕΣΑ στους…πατριώτες-εξαγωγείς συναλλάγματος είναι ΚΑΙ πολιτικοί. Γι αυτό και τρέχουν για το σινάφι τους, αλληλεπικαλυπτόμενοι μη σκάσει μύτη η πραγματική λίστα. Και η Βουλή; Γεμάτη …Γιάννους, έτοιμους να αρνηθούν, να συγκαλύψουν, να αποπροσανατολίσουν.

Περιμένοντας τον…επενδυτή

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΤΙ «κινείται» στην Ελλάδα και οι ξένοι το μαθαίνουν και το καταγράφουν. Οι μελλούμενοι(;) επενδυτές μας κι είναι όλο σχεδιασμό και ελπίδα. Για οικονομισιές τους με το αζημίωτό μας, να κάνουν και τα μπάνια τους στα γαλανά ακρογιάλια μας. Να κυλήσουν τη μερσεντές τους στου δρόμους της λακκούβας, να αποθαυμάσουν αρχαία ιερά στην (αποκλεισμένη;) Ακρόπολη, να πάρουν το μετρό που δεν κινείται, να ξεκουράσουν τη ματιά τους στα παράπλευρα των εθνικών μας δρόμων με το σκουπιδαριό δεκαετιών.
ΒΛΕΠΟΥΝ και θετικά (γι αυτούς) που τους ενθουσιάζουν. Τα φτηνά (ελληνικά) εργατικά χέρια, στη δεξαμενή των ανέργων που περιμένουν. Κι ύστερα; Προβάλλουν μπροστά τους τα αρνητικά (μας) και απωθητικά (τους). Να μιλήσεις για τη γραφειοκρατία μας; Τα’ παμε. Για τους μιζαδόρους σε πόστα «προσοδοφόρα»; Για τα λιμάνια μας αφημένα στα χέρια μεγαλοσυνδικαλιστών μην πατήσει «βάρβαρος» στη γη μας, μην αράξει κρουαζιερόπλοιο στα αγιασμένα ύδατά μας; Κι από ΕΣΥ που (ακόμα) μυρίζει φακελάκι; Από άδεια «έναρξης επιτηδεύματος» είτε ίδρυσης εργοστασιακής μονάδας τυλιγμένη στο μπαξίσι και την ατιμώρητη μίζα;
ΚΙ ύστερα τον…πλάκωσαν οι μαύρες σκέψεις. Τον (ξένο) επενδυτή της αύριον, με την ελληνική πραγματικότητα του σήμερα. Υπάρχει ενημέρωση διεθνώς. Το’ μαθε πως στις πορείες ξεπετάγονται κουκουλοφόροι απ’ τα αφύλαχτα στενά κι ας μην το χώρεσε ο νους του πως κάποιοι από δαύτους είναι «μεταμφιεσμένοι» αστυνομικοί. Για δεκαετίες «δρουν» πετώντας πέτρες και μολότοφ κρατώντας ρόπαλα και σημαίες, επί δεκαετίες δεν συλλαμβάνονται! Δέρνουν τα ΜΑΤ ξεσπώντας επί δικαίων και αδίκων, ωστόσο, ΕΝΑΣ τους κρανοφόρος δεν βρέθηκε να τραβήξει μια κουκούλα και να φωνάξει τις κάμερες;». «Δεν έχει τέτοια διαταγή» μου λέει αξιωματικός των ΜΑΤ. «Γιατί δεν ενεργεί αυτοβούλως και για το αυτονόητο;» ρωτάω απορημένος. «Αν το κάνει, θα τον…θάψουν τα κανάλια»(!;) και η ζωή συνεχίστηκε. Μέχρι που έφτασε ο κόμπος στο χτένι και η Αστυνομία στα ίχνη των (λεγομένων) αναρχικών. Με «εξοπλισμό» σε πανεπιστήμια(!) που τον αρνούνται και με παρατάξεις που τους καλύπτουν.
ΤΙ άλλο πληροφορείται ο «επενδυτής» και το βάζει στα πόδια; Πως ο πολιτικός μας κόσμος ανέχεται τη διαφθορά να βολτάρει σε υπουργεία κι ούτε ένας τους παραιτείται. Πως η Λίστα χάνεται χωρίς να’ χει εισπραχτεί ευρώ και πως οι μισοί θα φυλακίσουν τους άλλους μισούς, «όταν έλθουν εν τη βασιλεία».
Μ’ αυτά, και τη διχόνοια να θάβει τις αιώνιες αρετές μας, μην προσδοκάς τον επενδυτή ποντάροντας στη σπουδή του για επενδύσεις στην Ελλάδα.

Δίπλα στην…ταμειακή(!)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΑΣΚΙΖΟΥΝ για φοροαποφυγή και φοροκλέβουν, ωστόσο, χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται ό,τι έφτιαξε το Κράτος με τον οβολό των φορολογουμένων. Στα ίδια νοσοκομεία (όποια κι αν είναι) και στα ίδια σχολεία τα παιδιά τους. Κι αν τα «κέρδη» τα’ κανε μερσεντές ο…φοροκλέφτης, θα ρολάρει στους ίδιους δρόμους. Και, βέβαια, δεν του έφτανε η «εσωτερική» κλεψιά. Την εξήγαγε, την ασφάλισε με κωδικούς και ξανά στην Ελλάδα της δημόσιας φτώχιας και της αρπαχτής.
ΚΑΙ τι δήλωναν οι επαγγελματίες κάθε τάξεως και βαθμίδας; Βγήκε ο μέσος όρος και τρομάξαμε. Οι «δράστες» δεν ένιωσαν ντροπή. Το αντίθετο. Τονώθηκε το ηθικό τους ανάμεσα στα συνεπή κορόιδα, ακαταδίωκτοι και ατιμώρητοι, ελεύθεροι για δράση και επαλήθευση της…ευφυΐας τους.
ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους πολύ «μεγάλους» με τη δύναμη και τα (μεγάλα) κόλπα. Δεν τους πιάνεις, όπως δεν έπιασαν οι Ιταλοί τον Μπερλουσκόνι, δεν τους στριμώχνεις στη γωνιά για να τους «ξετινάξεις», κι αν κάποιος το καταφέρει, είμαστε μαζί του. Στο σύστημα που προτιμήσαμε παγκόσμια, με τα καλά και τα άσχημά του. Με την κοινωνική ανισότητα, αλλά και με την απόλυτη ελευθερία να κρίνεις και να καταγγέλλεις τους πάντες (εκτός του…αφεντικού σου μη σε διώξει απ’ τη δουλειά).
ΓΙ αυτό και πάμε στην καθημερινότητα της φοροδιαφυγής. Σ΄εκείνους που αναστατώθηκαν, πριν το νομοσχέδιο ψηφιστεί. Κάτι ψυλλιαστήκαν οι «μεγάλοι» και άλλαξαν πλευρό, αλλά οι «μικροί» ξεσηκώθηκαν. Μην αλλάξει κάτι για το καινούριο και ασυνήθιστο. Μη λιγοστέψουν οι απλοί και καθημερινοί μικροκλέφτες, αλλάξουμε νοοτροπία και πεθάνουν παραδοσιακές «συνήθειες».
ΤΟ’ φερε η…μοίρα (ξένοι «σωτήρες» μας με το αζημίωτό τους κι εμείς απ’ το…κεφάλι μας) και ξύπνησε το Κράτος. Μαζί του και ο μέσος έλληνας που δεν…γουστάρει τον φοροκλέφτη (ίσως γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να κλέψει). Και τρίβουμε τα μάτια μας για φαινόμενα πρωτόγνωρα στην πιάτσα και ασύμβατα με την τρέχουσα «ηθική» της αγοράς. Είδαμε χειροπέδες κι άνοιξαν κελιά, διαβάζουμε την πρόθεσή τους να γεμίσουν ταμεία και να θεσπίσουν κανόνες φοροείσπραξης. Πρωτάρηδες και άδικοι (εν πολλοίς), ωστόσο, αποφασιστικοί κι αυτό…αρέσει στον (νεο)έλληνα του σαματά και της…προληπτικής διαμαρτυρίας.
ΕΧΕΙ τους λόγους του να κραυγάζει ο (μικρο)φοροκλέφτης, έχει και η δημοκρατία τους κανόνες της. Αναγκάζει τον μεταπράτη που τα ‘κονομούσε με το υπερκέρδος (ενίοτε αισχροκέρδεια) και τα αδήλωτα έσοδα να αναρτήσει το «χαρτί». Δίπλα στην ταμειακή του και στο οπτικό πεδίο του πελάτη. «Δεν μου’ δωσες απόδειξη-δεν σε πληρώνω». Σκληρό, αλλά σκληρότερο να μην έχεις δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία, με τους φοροκλέφτες αμέτοχους, εφησυχασμένους και αδιάφορους.

Ανεργία και Κράτος…ανενεργό

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΑΝΕΡΓΙΑ, και ο δείκτης στο κόκκινο. Ελληνικά, ευρωπαϊκά, παγκόσμια κι ας όψεται η…μηχανή που «βοηθάει, σήμερα, πολύ λίγους ανθρώπους και ζημιώνει εκατομμύρια άλλους» (Μαχάτμα Γκάντι, 1869 - 1948) και συμπληρώνει, φιλοσοφημένα και ελαφρώς αντιφατικά, «η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του».
Ν’ αρχίσουμε…ελληνικά και απ’ τα χαμηλά. Ποιος να «διδάξει» στον (νεο)έλληνα, εξ’ απαλών ονύχων» του να αγαπάει τη δουλειά; Το εκπαιδευτικό μας…σύστημα της «ήσσονος προσπαθείας» (αποστήθιση, λυμένες ασκήσεις, κωδικοποιημένα θέματα και SOS) ή τα κανάλια των καλλιστείων με τις ωραιοπαθείς των πρωινάδικων και τους κίναιδους σε πρώτο πλάνο; Να αγαπήσει τη δουλειά κάθε λογής και έντασης ο νέος της καφετέριας και του φραπέ; Έχει, βέβαια, το δίκιο του πως «δεν υπάρχουν δουλειές», έχει και η δουλειά τις απατήσεις της. Κι αν νιώθεις ταπεινωμένος στο μεροκάματο μαζεύοντας, εποχιακά, π.χ. ελιές είτε ροδάκινα, πολύ θα περιμένεις (στην Ελλάδα των μέσων και της αναξιοκρατίας) για διευθυντικό πόστο.
ΠΑΜΕ στο παραπάνω σκαλοπάτι των εργαζομένων και «εργαζομένων» σε δοτά και χαρισμένα πόστα. Μιλάμε για πολυθεσίτες που χωρίς ντροπή και τσίπα τσέπωναν δημόσιο χρήμα και για Κράτος που το μάδησαν με υπερωρίες και εκτός έδρας, επιδόματα και μπόνους.
ΚΙ ύστερα; Πάμε ακόμα πιο ψηλά. Σε ακριβοπληρωμένα «στελέχη» υπουργείων που έστησαν το σκηνικό για «δράσεις» ακαταδίωκτων υπουργών και σήμερα σηκώνουν τους ώμους. Όλα κι όλοι λειτούργησαν σε καθεστώς καθημερινής τρέλας. Με τη διαφθορά διάχυτη σε γραφεία και φωριαμούς. Με τη διαπλοκή να (καθ)ορίζει τη σχέση (πολλών) χαραμοφάηδων, γνησίως…ανθελλήνων.
ΤΙ κάνεις, σήμερα, με τους «αμαρτήσαντες»; Ανακαλύπτεις τους πενταθεσίτες και πολυμισθίτες του παρελθόντος, τους αποκαλύπτεις και απαιτείς «επιστροφές». Δίπλα στους…γνήσιους απατεώνες που τσέπωναν μισθούς αποθαμένων και παραδίπλα σε μίζες μιζαδόρων και κλεμμένα τ. υπουργών.
ΤΙ άλλο κάνεις ως κοινοβούλιο που χάθηκες στο «αστυνομικό» μέρος της Λίστας; Παρατάς τα…πρακτορίστικα και κατεβάζεις ΟΛΑ τα ονόματα των λιστών. Γνήσιων είτε πλαστών. Ελέγχεις τους πάντες και ξεχωρίζεις τους νόμιμους. Κι αν σου χρειάζεται προσωπικό…πιάσε μερικές χιλιάδες μετατασσόμενων, πλάκωσέ τους στα σεμινάρια και στελέχωσε τις υπηρεσίες φορολογικού ελέγχου.
ΚΑΙ η ανεργία; Πώς ανοίγουν δουλειές και κλείνουν δρόμοι για την ξενιτιά; Επενδύσεις! Η μαγική λέξη, με αντίποδά της το «τέρας». Τη γραφειοκρατία που δεν άγγιξαν γιατί έχει ρίζες βαθιές (στήθηκε για το άρμεγμα του πολίτη από μαφιόζους με τη σφραγίδα και συντηρείται από διαπλεκόμενους στην πλατφόρμα του Κράτους). Ανεργία, λοιπόν, αλλά όχι ανενεργό Κράτος.

Τώρα που ξυπνάει, τώρα που…γυρίζει

Του Θανάση Νικολαΐδη 

 «ΟΠΟΥ τελειώνει ο νόμος, αρχίζει η τυραννία». Κι αν φτάσαμε (καταντήσαμε) στα σημερινά, δεν φταίνε οι νόμοι (στα χαρτιά), αλλά και τα παραθυράκια τους. Σκόπιμα αφημένα ανοιχτά και με την ασάφεια απλωμένη στις σελίδες τους. Περάσαμε χούντες που έπρεπε οι νόμοι να παραβιαστούν κι ήταν ηρωισμός ακόμα κι αν περνούσες με…κόκκινο, αλλά τη δημοκρατία την τραβολογήσαμε βάναυσα. Και την έκοψε ο καθένας στα μέτρα του.
ΔΕΝ ήταν ακραία μορφή διαμαρτυρίας οι καταλήψεις. Ήταν συνήθης πρακτική εκτεταμένη στη δημόσια ζωή και με το πρώτο σκαλί στα σχολεία της «Πενταήμερης» και της αποστήθισης. Ιδέα κολλημένη στα μυαλά συνδικαλιστών, για να πάρει μορφή «αγώνα» μπροστάρηδων, με τα κλειδιά, τανάλιες και κοπίδια. Πριν γίνουν ρόπαλα και βγουν μαχαίρια. Στις μέρες μας που «σηκώνουν» διαμαρτυρία και με τον νόμο σαν παρατημένη αφίσα στην κολώνα.
ΖΗΣΑΜΕ στην Ευρώπη, πήραμε γεύση από (υπερβολικά) πειθαρχημένους γερμανούς, δεν υιοθετούμε τις παραξενιές τους, ωστόσο ο μέσος «ευρωπαϊκός» όρος θέλει τον πήχη ανεβασμένο κι εμείς τον κρατάμε καταγής. Στο όνομα μιας παρεξηγημένης δημοκρατίας, που μπορεί να φτάσει τα πράγματα στο απροχώρητο, όταν δεν εκραγεί.
ΤΟ μετρό της Αθήνας αντέχει από καθαριότητα κι ας απορροφάει φυλές και «πολιτισμούς». Κατέλαβαν το κέντρο ελέγχου του καταληψίες μη πέσει σε χέρια ιδιωτών(;). Είναι το πρόσχημα; Η αιτία; Έτσι κι αλλιώς, το δημόσιο χρειάζεται προστασία και δεν την έχει. Κάποιοι βολεμένοι, είτε με τη σιγουριά του δημοσίου, στρώνουν άθελα(;) το δρόμο για ιδιώτες, για να τους ικετεύουν, αύριο, για δουλειά. Βλέπει (και βιώνει) την κατάληψη του μετρό ο γερμανός και τρελαίνεται, ο ευρωπαίος και σταυροκοπιέται.
ΤΟ ελληνικό δημόσιο δεν ξέρει τι…έχει. Χωρίς κτηματολόγιο (σκόπιμα), και με τους αδιάφορους σε κρατικά πόστα. Με επιτροπές και συμβούλια αμειβομένων δεν…πρόλαβε να καταγράψει την περιουσία του. Για δεκαετίες, και με το αζημίωτο των επιτήδειων σε υψηλά πόστα. Σήμερα, τα μνημόνια τους δείχνουν τον δρόμο. Κατέβασαν τους νόμους απ’ το ράφι και στέλνουν τα ΜΑΤ εκεί όπου δεν πατούσαν. Καταλύουν τα κάστρα, αποικοδομούν τις «πολεμίστρες», οι καταληψίες ανθίστανται, αλλά Dura lex sed lex (σκληρός νόμος, αλλά νόμος).
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι πάντα ηθικό το νόμιμο, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση. Μας το…θυμίζει ο κ. Βουλγαράκης και πρόσφατα η κα Αγγελοπούλου, που εισπράττει την αποζημίωσή της «ως Πρέσβης κλπ» απ’ το 1998. Βάσει του νόμου που δεν φαντάζει και τόσο…ηθικός εν μέσω πεινώντων ελλήνων.
ΕΧΟΥΜΕ πληθώρα νόμων, έχουμε και υστέρηση στην εφαρμογή τους. Καιρός να εφαρμοσθούν. Για να πάρει (και) το Κράτος ό,τι του ανήκει. Τώρα που ξυπνάει, τώρα που…γυρίζει.

Τον «καθαρίζουμε» και…καθαρίζουμε

Του Θανάση Νικολαΐδη 

 «Η Σμύρνη, Μάνα, καίγονταν» κι οι «Σύμμαχοι» μας γύρισαν την πλάτη. Το πρόσωπο (με τον Βενιζέλο) έγινε πλάτη, και ο δαιμόνιος κρητικός το μυρίστηκε έγκαιρα και αντέδρασε…χάνοντας τις εκλογές του Νοέμβρη ’22. Κι ύστερα; Η εξουσία (ποια εξουσία;) άλλαξε χέρια και η καταστροφή ολοκληρώθηκε. Κάποιοι «έπρεπε» να πληρώσουν και πλήρωσαν. Στο Γουδή με τη ζωή τους κι άλλοι με την τιμή τους. Οι πραγματικοί ένοχοι (διάβαζε «Σύμμαχοι») ήσαν πολλοί, μακρινοί και ισχυροί. Δεν…χωρούσαν στο Γουδή, δεν είχαμε σφαίρες για εκτέλεση.
ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΑΝ οι «ένοχοι», φύγαν’ απ’ τη μέση οι…δημιουργοί της μικρασιατικής συμφοράς και μείναμε με τους «έντιμους». Τους «Συμμάχους» (όλο…φιλελληνισμό) που μας φτιάξαν’ Εμφύλιο για να σφάζει αδερφός τον αδερφό, Κύπρο κομματιασμένη με τον «Φάκελο» κλειστό και Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση) να μας σώζει με μνημόνια και με το αζημίωτό τους.
ΠΩΣ και γιατί τα θυμηθήκαμε; Τα «ποσά» δεν είναι συγκρίσιμα, ωστόσο, υπάρχει αναλογία και αντιστοιχία στις αιτίες και στο αποτέλεσμα. Και συνέχεια της ιστορίας και επανάληψή της.
ΔΕΝ υπήρξε ο καλύτερος, ως υπουργός, ο κ. Παπακωνσταντίνου, είναι και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Βρίσκεται σε φοβερά δύσκολη θέση και αμύνεται. Ωστόσο, δεν του ρίχνουμε τον λίθο του αναθέματος και περιμένουμε. Το ΠΑΣΟΚ βιάστηκε να τον διαγράψει, ενώ δεν έκανε το ίδιο π.χ. με τον αείμνηστο Κουτσόγιωργα, ούτε η Ν.Δ. με τον κ. Ρουσόπουλο.
ΟΙ κάμερες απάνω του, το μάτι μας επίμονο-τον πιάσαμε τον ποντικό που έφαγε το τυρί, επισημάναμε τους ενόχους. Τον εξής ΕΝΑΝ που θα «άρει τας αμαρτίας του κόσμου», για να σωθούν οι αμαρτωλοί. Δεν προσέξαμε το χοντροκομμένο παιχνίδι τους. Με τους αμαρτωλούς κάτω απ’ τη μύτη μας, ελευθέρους και ατιμώρητους, σε ρόλο «επισπεύδοντος». Στην Ελλάδα πολλών διεφθαρμένων και με το «κοινοβουλευτικό» δίκαιο να ασφυκτιά, πλακωμένο στην υποκρισία και τις σκοπιμότητες.
ΔΕΝ απαλλάσσουμε εκ προοιμίου κανέναν, δεν καταδικάζουμε τον κ. Παπακωνσταντίνου. Και, βέβαια, καταγράφουμε τη μαρτυρία για τα οικονομικά του. Έχει ένα σπίτι από δεκαετίας και ξεπληρώνει δάνειο, δεν έχει καταθέσεις, δεν βγαίνει (κακήν κακώς) απ’ την πολιτική πλουσιότερος. Την ώρα που συνάδελφοι-διώκτες του απέκτησαν περιουσίες απ’ το «επάγγελμα». Ακίνητα, μετρητά που τα δηλώνουν άπαξ του έτους και τα ξεχνάμε. Χωρίς να τα περνάνε απ’ τη βάσανο του «πόθεν έσχες». Με τη σιγουριά (των κωδικών) της Ελβετίας στο…συρτάρι να τους νανουρίζει κι άλλους με 2-3 εκατομμύρια στην τράπεζα για…χαρτζιλίκι. Και το δισάκι τους γεμάτο πέτρες για λιθοβολισμό ενόχων ή «ενόχων». Για να επιβιώσουν, βουτηγμένοι στο ψεύδος και την υποκρισία τους.

«Εκτός εναλλάξ»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ τους έλειψε η μηχανοργάνωση. Την κράτησαν μακριά, συστηματικά, σκοπίμως και υπούλως. Όταν το κάθε ελληνικό σπίτι είχε τον στοιχειώδη ηλεκτρονικό του εξοπλισμό. Για να ‘χουν «δουλειά» οι στρατιές εργαζομένων σε υπουργεία που χτυπούσαν «συναδελφικές» κάρτες προσερχόμενοι στη φάμπρικα, κι άλλοι αποχωρούσαν για διακοπές με άδεια απ’ τη…σημαία.
ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ασυντόνιστες και σηκωμένα τα μανίκια για δουλειά. Χειρονακτικά, στον αιώνα της ταχύτητας και του Ιντερνέτ. Κυρίες με μια φωτοτυπία στο χέρι από γραφείο σε γραφείο και το ρολόι να γράφει εργατοώρες μεροκάματου, σύνταξης, εφάπαξ και ενίοτε υπερωρίες και εκτός έδρας. Με την διεκδίκηση για επίδομα αφημένο στα χέρια δραστήριων συνδικαλιστών που έπιναν καφέ σε υπουργικά γραφεία. Πλήρωνε το δημόσιο (με δανεικά), το κατέκλεβαν οι δυνάμενοι, το καταλήστευαν οι «τιτλούχοι».
ΗΡΘΕ η ώρα και σφαδάζει (το Κράτος), εμείς τριγύρω θεατές κι ούτε ένας «γιατρός» περαστικός να το γιατροπορέψει. Του ρίξαμε συμπονετική ματιά, σηκώσαμε τους ώμους και ξανά στη λούφα και την καλοπέραση.
ΜΕΧΡΙ που ήρθε η ώρα της έξωθεν παρέμβασης. Για «βοήθεια» με ανταλλάγματα, όπως συμβαίνει στους μικρούς και εξαρτημένους. Στην Ελλάδα του Σχεδίου Μάρσαλ έναντι…αντικομουνισμού, στην Ψωροκώσταινα που καμάρωνε ανάμεσα στις φανταχτερές της Ευρώπης παραμένοντας…Ελλάδα.
Η Πολιτεία, λοιπόν, λειψή και ανεπαρκής, εχθρός του καθένα κι ολονών μας, χωρίς συνήγορο και μόνη, ένιωσε ένα χέρι πάνω της, φιλικό και προστατευτικό. Δεν νοιάστηκαν όλα τα κόμματα για να ανασάνει. Μόνο κάποιοι (της Συγκυβέρνησης) κι έτρεξαν «στης μάνας το νεκρικό κρεβάτι», που λέει και ο Μίκης. Με τα κομματικά τους στην άκρη και το Κράτος στη μέση. Με τα άδεια ταμεία του, με τα βέβηλα χέρια της αρπαγής σε απόσταση ασφαλείας.
ΚΑΤΙ «κινείται» και μας ξύπνησε, μας ξάφνιασε βλέποντας τη χατζάρα τους να σκίζει τον αγέρα πριν πάρει(;) κεφάλια. Με κάποιους στη φυλακή! Βγήκε απ’ το παράθυρο η απραξία και μπήκε η μηχανογράφηση. Το απλούστερο, αποτελεσματικό και αυτονόητο. Χωρίς να βρίσκουμε φταίχτη για τη (σκόπιμη) καθυστέρηση, όπως δεν βρίσκουμε κλέφτες, που επιμένουν αρνούμενοι και αμυνόμενοι.
ΚΑΙ βγάζει λαβράκι η μηχανοργάνωση, βγαίνουν και κάποιοι ποντικοί απ’ την κρύπτη τους. Οι πολλοί κρύβονται. Θα βγουν στο φως του Ήλιου οι πονηροί της «βάσης» με την παράνομη σύνταξη, θα τ’ «ακουμπήσουν» και οι…πατριώτες της Λίστας. Κάτι αλλάζει κι ας μη γίνονται όλα σωστά.
ΜΑΣ ρήμαξαν τα απεχθή μνημόνια, συνάνθρωποί μας αυτοκτόνησαν και άλλοι ψάχνουν στα σκουπίδια, ωστόσο, χωρίς αυτά δεν θα’ χαμε «διάσημους» στα κελιά. Θα συνεχίζαμε το «πανηγύρι», επιμένοντας «επί τα αυτά».

Επιμένουν κομματικά, επιμένουμε ελληνικά

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΓΙΑ πολλές δεκαετίες μονοκομματικό το Κράτος, κι ας υπήρχε σύνταγμα και εκλογές. Ποιος να το…προσέξει, στις δεκαετίες της Αμερικανοκρατίας, πως στη μετεμφυλιακή Ελλάδα θα’ καναν κουμάντο οι «νικητές», με τους ηττημένους σε Μακρονήσια και τους δημοκράτες φακελωμένους…
ΜΕ τα χρόνια και πριν ακόμα αλλάξει το παγκόσμιο σκηνικό, ήρθε ο πολυκομματισμός, πλάκωσαν και οι «σοσιαλιστές». Με τα πρώτα βήματα της Αλλαγής, ο αντίπαλος στήθηκε απέναντι. Ενωμένος, δυνατός κι αδίστακτος. Κι έστησε τις «κρεμάλες» του (βρώμικου) ’89 στο όνομα της λήθης, αλλά το «κενό» παρέμεινε και ο στόχος απείραχτος.
ΤΟ θέμα μας δεν είναι παρελθοντολογικό, ούτε κομματικό. Είναι το ακριβώς αντίθετο, σύγχρονο και υπερκομματικό. Αφού εισπράξαμε τη φιλοσοφία και την πρακτική ανθρώπων που έζησαν απ’ το κόμμα, με τελευταίο σκαλί, στη διαβάθμιση, τα κομματόσκυλα. Προσεγμένα τα πρόσωπα μην εισχωρήσει «βάρβαρος». Με τη δομή και την κομματική τους γραμμή απαραβίαστη και οδηγήτρα.
ΗΡΘΕ η ώρα με την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, σήμανε συναγερμός και περιμέναμε ανταπόκριση. Να μεταμορφωθούν οι κομματικοί σε υπερκομματικούς, να βγάλουν το φίμωτρο τα κομματόσκυλα και οι πολιτικοί την…κασέτα. Να δουν την Ελλάδα όπως δεν την κοίταξαν ποτέ τους (μέσα απ’ τα παραμορφωτικά γυαλιά), να την πονέσουν για το καλό μας αλλάζοντας συνήθειες, στάση και πρακτική, να ξαναβάλουν στο θηκάρι το σπαθί.
ΤΟΥΣ βλέπεις να τσακώνονται για τον ίδιο λόγο που το κάνουν χρόνια τώρα. Για την ψήφο και το αύριο, για καριέρες με προνόμια, για τη «δόξα» και το χρήμα (ενίοτε σε θυρίδες της αλλοδαπής, με κωδικούς). Κι αν τους ξεμπροστιάσεις, θα σου θάψουν την αλήθεια σε χιλιάδες ψέματα. Τους ακούς σε θέση ρήτορα (κι εσύ σε θέση παθητικού ακροατή κι αδύναμου να αντιδράσει) και ξέρεις από πριν τι πρόκειται να ξεστομίσουν, τι ταμπελάκι φορούν στο πέτο τους, πριν το αλλάξουν για λόγους…ιδεολογικούς.
ΔΕΝ θέλαμε κομματικές ανακοινώσεις μονοσήμαντες, χρωματισμένες και αλληλοαναιρούμενες. Τους θέλαμε ενωμένους και ομονοούντες στο μίνιμουμ, στο αυτονόητο. Υπάρχουν θέματα που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση. Δεν πρόκειται για ιδεολογικές θέσεις και υψηλή πολιτική. Ωστόσο, επιμένουν στις χοντροειδείς απόψεις και ιδεοληψίες-κατάλοιπα του παρελθόντος και συνέχεια για το μέλλον. 
ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ στην (κομματική) γραμμή τους-επιμένουμε στο πλευρό της Ελλάδας που της χρειάζονται πολλά χέρια δυνατά και ενωμένα. Δεν το πρόσεξαν πως ο πολίτης δεν ενδιαφέρεται (πια) για τα βουλευτιλίκια και την καριέρα τους, πως δίνουν εξετάσεις πατριωτισμού σε ώρες δύσκολες.

Πλημμύρες…διαφθοράς

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΠΕΤΑΞΕ επιδεικτικά το πακέτο και το κλώτσησε για τη σχάρα των «ομβρίων». Για να…συναντήσει κλαδιά, σκουπίδια και αποτσίγαρα. Δεν την κλέψανε ακόμα (τη σιδερένια σχάρα) κι είμαστε τυχεροί. Θα’ ρθει μπόρα με βροχές και η σχάρα θα…ανταποκριθεί. Όπως η Πολιτεία στις υποχρεώσεις της, ο…πειθαρχημένος λαός, ο (νεο)έλληνας σεβόμενος το κοινωνικό σύνολο. Μην του ‘ρθει το κακό, αλλά! Ανοίξαν’ οι ουρανοί και το νερό διάβηκε λόφους αποψιλωμένους και καμένα δάση.
ΚΑΙ γέμισαν υπόγεια και ισόγεια με λάσπη και βροχή, τα έπιπλά του «βάρκες» κι ο νοικοκύρης να τραβάει τα μαλλιά του. Για το Κράτος με την ανεπάρκειά του, για τις κυβερνήσεις με την ψηφοθηρία τους, για τον δήμαρχο και τος προτεραιότητές του.
ΣΑΡΩΝΟΝΤΑΣ, λοιπόν, την κοινωνία μας από ψηλά στα χαμηλά, δεν βρίσκουμε περιοχή παρθένα και αναμάρτητη. Οι κυβερνήσεις δεν νομοθέτησαν σε βάρος του…λαού κι ας έγινε κι ο τελευταίος ιδιοκτήτης αυθαίρετου σπεύδοντας να το περιφράξει. Από τότε που το ’χε καμάρι να τον χαιρετάει ο βουλευτής χτυπώντας τον στον ώμο. Έκτισε το «σπίτι» βιαστικά, έφραξε σιγά-σιγά το ρέμα χωρίς να σκιάζεται τον διπλανό του για «κάρφωμα» κι ούτε του Κράτους τη ματιά πάνω του. Για να κλαψουρίζει, σήμερα, πάνω στα χαλάσματα.
ΚΙ ο δήμαρχος (σύγχρονος, μοντέρνος και…λαοπρόβλητος); «Τέλειωσαν τα κοινοτικά κονδύλια και σταμάτησε το (αντιπλημμυρικό) έργο». Χωρίς ο ίδιος να μας το ανακοινώνει έγκαιρα, χωρίς να παραιτείται(!;). Δεν είδε (ο κάθε δήμαρχος) τα νερά που έρχονται, δεν πρόβλεψε τη θύελλα κι ούτε συνεδρίασε επειγόντως για έργα πρόληψης. Γιατί; Γιατί συνεδρίαζε «εν κρυπτώ» με εργολάβους και άλλους…αναμορφωτές της πόλης και έμμεσους διαχειριστές των δημοτικών του αποθεμάτων. Για έργα «κομματιασμένων» εργολαβιών, που μυρίζουν αθέατη μίζα και ψήφο ανανεωτικής τετραετίας.
ΝΑ πάμε λίγο…ψηλότερα. Στις «κυβερνήσεις» της εγκατάλειψης που παράτησαν στην τύχη τους τα Ολυμπιακά Ακίνητα να σκουριάζουν κι ούτε νομοθέτησαν σκληρά για τους πλιατσικολόγους εξαρθρωμένων μαφιόζικων κυκλωμάτων. Πολιτικοί που θυμούνται ανά τέσσερα χρόνια τον έντιμο πολίτη που δεν τους προσκυνάει στο κονάκι τους. Και, βέβαια, αν το’ θελαν, μπορούσαν. Όπως ανακαλύπτουν και εξαρθρώνουν τρομοκράτες. Όπως (αυτο)προστατεύονται με ντουζίνες αστυνομικών της προσωπικής φρουράς και των κατοικιών τους.
Σ’ ΑΥΤΟΝ τον κυκεώνα της ασυδοσίας και της ανυπακοής, με τη διαφθορά διάχυτη σαν τη νεροποντή που ξεκινάει από ψηλά για να πλημμυρίσει τον αδύναμο (και όχι άδολο) στα χαμηλά, μην περιμένεις, αύριο λύση. Περίμενέ την μόνο με τον φόβο της ποινής-ποτέ δεν είναι αργά. Με τους ενόχους να σου στέλνουν…χαιρετίσματα απ’ το κελί της φυλακής.

Αστυνομικοί…εξαρτημένοι
Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΕΚΑΝΕ το θαύμα του ο…κοριός. Στην Αστυνομία(!) και για να αποκαλύψει «δραστηριότητες» αστυνομικών!! Ο «κοριός» που καταγράφει, η κρυφή κάμερα που τρομάζει κι άλλους τους πανικοβάλλει. Τους φταίχτες που θέλουν να κρύψουν και να κρυφτούν.
ΝΑ τα πάρουμε απ’ την αρχή. Κατά…τομέα και με τις παραλλαγές του κοριού στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου. Τα κάνουν γυαλιά-καρφιά οι κουκουλοφόροι στις συγκεντρώσεις, ωστόσο, το ΚΚΕ (και όχι μόνο) αντιδρά στην δημόσια κάμερα. Και είναι οι πιο πειθαρχημένοι στις πορείες, άρα δεν έχουν κάτι να φοβηθούν ή να κρύψουν. Είναι θέμα…αρχής. Και, βέβαια, δεν τους ρωτάμε για τις μεθόδους και τα «εργαλεία» ελέγχου των πολιτών στην ιδεολογική τους μητρόπολη. Στήσε, λοιπόν, δημόσια κάμερες, προφύλαξε τα καταστήματα και τους ανθρώπους και δεν έχει κάτι να φοβηθεί ο νομοταγής. Με την προϋπόθεση πως το «προϊόν» θα παραδοθεί σε νόμιμα χέρια για αξιολόγηση και αξιοποίηση.
ΜΕ τους «λύκους» να φυλάνε τα πρόβατα, δεν ήταν περίεργο το κρούσμα και η «δίωξη» (ναρκωτικών) έγινε ρεζίλι. Αστυνομικοί με το δάκτυλο στο μέλι (αντί στη σκανδάλη) το γεύτηκαν πριν το παραδώσουν στην «πυρά», να παίρνουν…εντολές από μαφιόζους που τους προστάτευαν. Παρακολουθούμε αποσβολωμένοι τα τεκταινόμενα, αλλά σημασία έχει πως ΜΟΝΟ με τον «κοριό» (προηγμένης τεχνολογίας) στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου έγινε το θαύμα.
ΕΙΝΑΙ η λύση και μην κοροϊδευόμαστε. Δεν ξετρυπώνεις τον κακοποιό με παρακάλια. Κάνε την επιλογή σου και προχώρα. Για να εντοπίσεις τον φονιά, τον βιαστή, να συλλάβεις τον οδηγό που τραυμάτισε εγκαταλείποντας το θύμα, τον μεγαλοφοροκλέφτη, τον εκβιαστή. Και…παραπέρα;
ΣΥΝΔΕΣΕ τον «κοριό» στο (δημόσιο) γραφείο του δημάρχου για να αποκαλύψεις τις κομπίνες του, κατάγραψε τις συνομιλίες του υπουργού-θα προλάβεις τις μίζες-κι αυτό είναι πρόληψη. Και συμμόρφωση του δημόσιου λειτουργού, διά τον φόβον των αποκαλύψεων. Μόνο…μην πάρεις φόρα και χωθείς με κάμερα στα ιδιωτικά του (γραφείο…κρεβατοκάμαρα), θα μπλέξεις άσχημα, θα την πληρώσεις.
ΜΑΚΑΡΙ να περίσσευε η εντιμότητα στην εποχή μας του ψεύδους, να ξεχείλιζε η ειλικρίνεια των δημοσίων μας ανδρών και γυναικών πνιγμένη σε ξεχασμένες αρετές, συνήθειες και πρακτικές. Δεν παρουσιάζεται…αυθορμήτως ο δράστης. Τον παγιδεύεις και δεν είναι εύκολο. Κι αν επιμείνεις στην ολοσχερή άρνηση της αστυνόμευσης γιατί μας πάει σε άλλες εποχές, είσαι υποχρεωμένος να τις…ξαναζήσεις.
ΔΕΝ βρισκόμαστε στα χρόνια που ο χωροφύλακας έριχνε, κρυφά, στη τσέπη του υπόπτου μια πρέζα χασίς για να τον ενοχοποιήσει. Έχουμε δημοκρατία και δεν την αναιρεί ο «κοριός» που ανακαλύπτει, καταγράφει, αποκαλύπτει και…τιμωρεί. Νόμιμα.

Γιορτινές «καλλιτεχνικές» παραδόσεις
Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΝΑ μιλήσουμε λίγο…επιπόλαια και στο «καλλιτεχνικό» πνεύμα των ημερών. Με τη φτώχια τους τα σκυλάδικα («εκπολιτιστικά κέντρα» κατά είμνηστον Β. Γιαννόπουλο), με πεσμένο το ηθικό του προσωπικού και πενιχρό το μεροκάματο των τραγουδιστάδων και «σόουγουμεν» (αντί τραγουδιστριών) της πίστας. Και, βέβαια, μια ματιά στο γιορτιάτικο καλλιτεχνικό παρελθόν.
ΤΟΤΕ, λοιπόν, που όλα περνούσαν απ’ τον ηθμό της κομματικής ένταξης, κάποιοι καλλιτέχνες παρέμεναν «παντός καιρού». Γιορτιάτικα (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Πάσχα), δεν είχες άλλη τηλεοπτική επιλογή πέρα από 2-3 ονόματα, με…μπροστάρηδες τους κ.κ. Σαββόπουλο και Νταλάρα.
ΜΕ τον πρώτο να χοροπηδάει σε πρόχειρες πίστες στρατώνων και με τη γαλανόλευκη στην πλάτη δίκην…πατσαβούρας. Με την (νόμιμη) φυγοστρατία του να χάνεται στο χειροκρότημα των φαντάρων. Κι ο δεύτερος; Παρουσία ανιαρά διαχρονική στα καλλιτεχνικά μας, χαμηλών τόνων (πολιτικά) ο κ. Νταλάρας και μακράς πνοής (παρά τις…συναυλιακές αντιξοότητες) και πνιγμένος στο χρήμα.
ΜΕ τις δεκαετίες, τα πολιτικά μας ήθη…εξευγενίστηκαν, οι κομματικοί τόνοι έπεσαν, ωστόσο, τα παραπάνω ονόματα (πρόσθεσε και καμιά…Βίσση) επιμένουν πρώτα στη…μαρκίζα. Με τον κ. Σαββόπουλο οψίμως «χατζηδακικό», τον κ. Νταλάρα ανθεκτικό (ακόμα και στα…αυγά) και την κυρία Βίσση μονίμως νεάζουσα. 
ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ οι καλλιτέχνες, επιμένουν τα σκυλάδικα, το ίδιο κι εμείς. Οι λίγοι…αυτοπροσώπως, οι ελάχιστοι σε «πρώτο τραπέζι-πίστα» και οι πολλοί  σε γεύσεις τηλεοπτικής πανδαισίας. Απ’ το «στην υγειά μας» (που πλέον δεν σπάνε πιάτα κι ούτε τρωγοπίνουν δημοσία δαπάνη) στον κ. Νταλάρα κι ύστερα στην κα Βίσση κι από ‘κει στην κα Βανδή.
ΘΑ σταθούμε στην τελευταία. Όχι για να αποθαμάσουμε την…πλάτη της γυμνή σχεδόν μέχρι τους γλουτούς. Ούτε για τη φωνή και το ρεπερτόριό της, αλλά στο ντεκόρ του «μαγαζιού» και στα «πραττόμενα» (μέχρι να γίνουν πεπραγμένα) μερακλήδων θαμώνων, που επιμένουν στις «παραδόσεις».
Η αοιδός στο φόρτε και εμφανίζονται στην πίστα δυο «ξενέρωτες» του μαγαζιού, κρατώντας από έναν δίσκο γεμάτον άνθη και…θαυμασμό (και επίδειξη) αυτών που τα πλήρωσαν, αγνοώντας τους πεινασμένους των συσσιτίων. Πλησιάζουν (οι ξενέρωτες) με βήμα αργό και αδειάζουν τον δίσκο τους, ράθυμα, στα πόδια της αοιδού. Όπως πετάς τα ψίχουλα από έναν δίσκο, τα αποφάγια από ένα πιάτο.
ΚΙ ύστερα; Στο «Κανάλι της Βουλής». Επειγόντως και γεύση από γιορτιάτικο «γλεντοκόπημα». Με ελαφρά έργα κλασικής μουσικής. Τι πρόσφεραν στον μαέστρο, στον τενόρο και στην σοπράνο; ΕΝΑ λουλούδι στον μαέστρο κι από μια μικρή ανθοδέσμη στους τραγουδιστές. «Γούστα» θα μου πεις. «Πολιτισμός» σου απαντώ. Όσο για το «Κανάλι της Βουλής», να επιμείνει. Στην κλασική μουσική του και στον ρόλο του ως «σχολείου».