Χωρίς εξαιρέσεις!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΑ φορά κι έναν καιρό που ο συνδικαλισμός είχε το χάλι του και συνδικαλιστές έδρεπαν δάφνες, απήργησαν εργαζόμενοι σε ιδιωτική επιχείρηση. Επίμονα και χωρίς οίκτο για τα προϊόντα που σάπιζαν, για το αφεντικό, που τους ικέτευε εκλιπαρώντας. Στην είσοδο του μαγαζιού του οι απεργοί, φανατισμένοι και ανυποχώρητοι, δεν του επέτρεπαν ούτε να μπει στο εργοστάσιο-βιοτεχνία του.
ΕΙΔΕ κι απόειδε ο άνθρωπος (αφέντη κι αφεντικό-πες τον όπως θέλεις), παίρνει…ανάποδες και το αποφασίζει. Ρίχνει λουκέτο και αποχωρεί! Ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση. Και οι εργαζόμενοι-παθιασμένοι απεργοί; Περίμεναν διαπραγματεύσεις και είδαν λουκέτο. «Συσκέφθηκαν» πανικόβλητοι ποντάροντας στην υπαναχώρηση του ιδιοκτήτη. Μάταια. Ο «αφέντης» το’ χε…δίπορτο. Είχε και άλλη (παρόμοια) βιοτεχνία.
ΟΙ αγωνιστές-εκβιαστές ανέστειλαν την απεργία τους, έριξαν τους τόνους, προσγειώθηκαν στην πραγματικότητα και, με ένα σιωπηρό «ήμαρτον» και έμπρακτη μεταμέλεια, προσήλθαν στη…δουλειά τους. Ποια δουλειά; Στην είσοδο της Επιχείρησης, μπροστά στη μεγάλη πύλη που τη βρήκαν σφαλιστή κι αμπαρωμένη. «Θα τσακιστεί να’ ρθει το αφεντικό» σκέφθηκαν. Άδικος κόπος. Το αφεντικό μουλάρωσε και σφράγισε το «μαγαζί». Οι ανυποχώρητοι απεργοί (μπορεί και να’ χαν δίκαιο) απολύθηκαν! Αυτόματα και χωρίς αποζημιώσεις, μιας και η επιχείρηση έκλεισε οριστικά, ρίχνοντας στη μόνιμη ανεργία τους…ευφάνταστους, που ακόμα «κλαίνε». Με το αφεντικό που τους «ρουφούσε το αίμα» να μην τους εκλιπαρεί, να μην έχει πια καμιά παρτίδα μαζί τους.
ΤΟ δικαίωμα της απεργίας, αλλά και το τίμημα της. Το αντιφάρμακο στη δηλητήριο, πριν προλάβει να σκοτώσει. Το παραπάνω, βέβαια, συνέβη στον ιδιωτικό τομέα και, φυσικά, δεν συνιστά πρότυπο για μίμηση και επανάληψη.
ΚΑΛΗ-κακή η Κυβέρνηση, καλώς είτε κακώς (στο καμίνι των αλλαγών και των διεκδικήσεων) δεν κάνει πίσω. Όπως δεν έκανε πίσω μπροστά σε διαμαρτυρίες δικαστικών, σε διαμαρτυρούμενους στρατιωτικούς και αστυνομικούς, σε απεργούντες γιατρούς μέχρι οδοκαθαριστές. Εδώ, βέβαια, μην ξεχνάμε πως έδειξε και την…αδυναμία της εξαιρώντας τους υπαλλήλους της Βουλής και κάποιους κάποιων υπουργείων, ωστόσο, πάμε παρακάτω. Στον εργαζόμενο που τρέχει αλαφιασμένος για το μεροκάματο και δεν βρίσκει μέσον «σταθερής τροχιάς». Στον πολίτη-όμηρο των απεργών που αγωνιά για τη δουλειά και τα παιδιά του.
ΔΕΝ είναι καιρός για απολύσεις και δράματα, είναι καιρός για ανοχή και υπομονή-αλλιώς δεν γίνεται. Κι αν κάποιους συνδικαλιστές με νοοτροπία συνδικαλισταρά του παρελθόντος  δεν τους βάλουν στην άκρη οι εργαζόμενοι, να τους εξουδετερώσει η Κυβέρνηση. Με πρώτους στη λίστα, αν οι κάποιες απολύσεις είναι αναγκαίος και αναγκαστικός μονόδρομος. Για να πειστεί ο πολίτης πως κάτι αλλάζει στη χώρα που επιμένει (γεωγραφικά) Ευρώπη, των ελλήνων που παραμένουν…έλληνες.