«Εκτός εναλλάξ»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ τους έλειψε η μηχανοργάνωση. Την κράτησαν μακριά, συστηματικά, σκοπίμως και υπούλως. Όταν το κάθε ελληνικό σπίτι είχε τον στοιχειώδη ηλεκτρονικό του εξοπλισμό. Για να ‘χουν «δουλειά» οι στρατιές εργαζομένων σε υπουργεία που χτυπούσαν «συναδελφικές» κάρτες προσερχόμενοι στη φάμπρικα, κι άλλοι αποχωρούσαν για διακοπές με άδεια απ’ τη…σημαία.
ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ασυντόνιστες και σηκωμένα τα μανίκια για δουλειά. Χειρονακτικά, στον αιώνα της ταχύτητας και του Ιντερνέτ. Κυρίες με μια φωτοτυπία στο χέρι από γραφείο σε γραφείο και το ρολόι να γράφει εργατοώρες μεροκάματου, σύνταξης, εφάπαξ και ενίοτε υπερωρίες και εκτός έδρας. Με την διεκδίκηση για επίδομα αφημένο στα χέρια δραστήριων συνδικαλιστών που έπιναν καφέ σε υπουργικά γραφεία. Πλήρωνε το δημόσιο (με δανεικά), το κατέκλεβαν οι δυνάμενοι, το καταλήστευαν οι «τιτλούχοι».
ΗΡΘΕ η ώρα και σφαδάζει (το Κράτος), εμείς τριγύρω θεατές κι ούτε ένας «γιατρός» περαστικός να το γιατροπορέψει. Του ρίξαμε συμπονετική ματιά, σηκώσαμε τους ώμους και ξανά στη λούφα και την καλοπέραση.
ΜΕΧΡΙ που ήρθε η ώρα της έξωθεν παρέμβασης. Για «βοήθεια» με ανταλλάγματα, όπως συμβαίνει στους μικρούς και εξαρτημένους. Στην Ελλάδα του Σχεδίου Μάρσαλ έναντι…αντικομουνισμού, στην Ψωροκώσταινα που καμάρωνε ανάμεσα στις φανταχτερές της Ευρώπης παραμένοντας…Ελλάδα.
Η Πολιτεία, λοιπόν, λειψή και ανεπαρκής, εχθρός του καθένα κι ολονών μας, χωρίς συνήγορο και μόνη, ένιωσε ένα χέρι πάνω της, φιλικό και προστατευτικό. Δεν νοιάστηκαν όλα τα κόμματα για να ανασάνει. Μόνο κάποιοι (της Συγκυβέρνησης) κι έτρεξαν «στης μάνας το νεκρικό κρεβάτι», που λέει και ο Μίκης. Με τα κομματικά τους στην άκρη και το Κράτος στη μέση. Με τα άδεια ταμεία του, με τα βέβηλα χέρια της αρπαγής σε απόσταση ασφαλείας.
ΚΑΤΙ «κινείται» και μας ξύπνησε, μας ξάφνιασε βλέποντας τη χατζάρα τους να σκίζει τον αγέρα πριν πάρει(;) κεφάλια. Με κάποιους στη φυλακή! Βγήκε απ’ το παράθυρο η απραξία και μπήκε η μηχανογράφηση. Το απλούστερο, αποτελεσματικό και αυτονόητο. Χωρίς να βρίσκουμε φταίχτη για τη (σκόπιμη) καθυστέρηση, όπως δεν βρίσκουμε κλέφτες, που επιμένουν αρνούμενοι και αμυνόμενοι.
ΚΑΙ βγάζει λαβράκι η μηχανοργάνωση, βγαίνουν και κάποιοι ποντικοί απ’ την κρύπτη τους. Οι πολλοί κρύβονται. Θα βγουν στο φως του Ήλιου οι πονηροί της «βάσης» με την παράνομη σύνταξη, θα τ’ «ακουμπήσουν» και οι…πατριώτες της Λίστας. Κάτι αλλάζει κι ας μη γίνονται όλα σωστά.
ΜΑΣ ρήμαξαν τα απεχθή μνημόνια, συνάνθρωποί μας αυτοκτόνησαν και άλλοι ψάχνουν στα σκουπίδια, ωστόσο, χωρίς αυτά δεν θα’ χαμε «διάσημους» στα κελιά. Θα συνεχίζαμε το «πανηγύρι», επιμένοντας «επί τα αυτά».