Η σχετικά δική μας πραγματική ζωή

Πλανόμαστε σε τούτο το κόσμο σε τούτη την χώρα, πόλη, γειτονία, κουβαλώντας στις πλάτες μας αιώνιες συνήθειες, ανασφάλειες και γενικότερα κάθε είδους κομπλεξισμο που εκκολαπτόμενος από λογής-λογής μαντύες και υποδείξεις μας περιορίζει σε μια ουτοπική πραγματικότητα, την πραγματικότητα του «κάνω»...

Η σχετικά δική μας πραγματική ζωή με πληθώρα αναγνωσμένων ικανοτήτων μορφοποίησε τον κάθε ένα από μας διαφορετικά ικανό, περιορισμένο βέβαια σε ένα πλαίσιο δυνατοτήτων, εκεί που του επετράπη να φαίνετε ικανός να πειραματιστή.
Αυτή η μπαγαποντιά της κοινωνική ιδέας που απώτερο στόχο έχει τον αφανισμό του «κ’ εγώ μπορώ» οδηγεί σε ένα αδρανεί κόσμο γεμάτο πλήξη και ανικανότητα• σε ένα πλήθος αλληλοεξαρτώμενο ακόμα και στις βασικές ανάγκες του, που δεν μπορεί να ασχοληθεί με τίποτα πέρα από το ρόλο που του έχει καταχωρηθεί για το μικρό διάστημα που στην τελική θα ονομάσει ζωή. Αυτή η μιζέρια ως κληρονομικό δώρο , μας καλεί να επιλέξουμε με ποιο ρόλο θα παραταχτούμε στην κοινωνία, μας αποπλανεί με υλικά- εισοδήματα που και αυτά τις πλείστες φορές δεν φτάνουν για να καλύψουμε τα απ-αιτήματα των γύρο από εμάς αφού στην τελική του καθενός ο ρόλος εμπλέκετε άμεσα στον δικό μας.
Μια ρουτίνα που απορρίπτει κάθε μορφή συλλογισμού και προκαλεί την εξόντωση κάθε υγιούς οργανισμού από μια πλέον πολύ-απαγγελμένη μοδάτη στους καιρούς μας μάστιγα το άγχος.
Αν για λίγο συλλογιστούμε και ανειδικευτούμε από αυτό που έχουμε θεωρητικά ειδικευτεί θα συναντήσουμε ένα εαυτό μας πολυτάλαντο, μια πραγματικότητα που θα μπορεί να μας δεχτεί ως μονάδες θα μπορεί να πλάσει μια κοινωνία που θα δουλεύει η μονάδα για την ίδια την μονάδα. Μια τέλεια φύση που η μοναδική αλληλεξάρτηση του πλήθους των οργανισμών της θα χρειάζεται μόνο για τον πολλαπλασιασμό της.
Ετούτη εκ γενετής είναι η τέλεια φύση μας γεμάτη ένστικτα που πριν καλά-καλά τα συνηθίσουμε ερχόμαστε αντιμέτωποι με ενοχικές συνειδήσεις και φοβισμένα εγώ που σκοπό έχουν δαμάζοντας μας να διαστρεβλώσουν το δικό μας σενάριο την δική μας πραγματικότητα και εξέλιξη.
Και το αποτέλεσμα είναι οφθαλμοφανές αν κοιτάξεις γύρο σου το βλέπεις το ακουμπάς το γεύεσαι. Ένας φτηνός ειδικός κόσμος μόνο για ειδικούς ένας κόσμος ανήμπορος ακόμα και να αναπνέει από μόνος του, μόνιμα υπνωτισμένος από μυριάδες δήθεν.
Στ’ αλήθεια πόσες φορές προσπάθησες να κανείς κάτι και δεν τα κατάφερες; ή πόσες φορές ήθελες να κανείς κάτι και δεν μπόρεσες; τόσες είναι οι φορές που προσπάθησες να δραπετεύσεις από το δικό σου κελί• οι μικρές αποδράσεις από τον άνοστο ρόλο σου, διαλείμματα που σου μένουν αξέχαστα φωτεινά, παύσεις της ανούσιας ρουτίνας που ονομάσαμε ζωή, με αυτά ζεις και με αυτά θα πεθάνεις.

Πολλά έκανες μα πιο πολλά δεν έκανες και το δυστύχημα είναι ότι έκανες αυτά που σου υπόδειξαν ότι μπορούσες να κανείς, έπαιξες με επιτυχία τον ρόλο σου σε κάθε άλλο παρά στην δική σου πραγματικότητα σε τούτη την μπογιατισμένη με νέκρα υλικά πραγματικότητα του «κάνω» , σε μια πραγματικότητα στημένη μέχρι και την τελευταία ανάσα σου με μόνο νικητή το μέτριο. Και αυτό η συνείδηση σου στο χρεώνει με το πιο βαρύ επιτόκιο, με τον χρόνο, τον μήνα, τις μέρες, τις ώρες τα λεπτά, με κάθε δευτερόλεπτο που έχασες με κάθε στιγμή που ήθελες και δεν προσπάθησες με κάθε ευκαιρία που άφησες για μετά και δεν ξανά βρήκες, βλέπεις η συνείδηση δεν ξεχνά δεν συμβιβάζετε και προπαντός δεν πουλιέται απλά σωπαίνει και περιμένει.
Αυτή η συνείδηση που σου τρωει τα σπλάχνα και μουδιάζει κάθε άκρο στο σώμα σου, το μυρμήγκιασμα της αίσθησης αυτής που ονομάζεις ψυχή• αυτή η συνείδηση η αυθόρμητη η αληθινή η δική σου συνείδηση.
Η αλήθεια σου εκεινη που μπορεί, που δεν βάζει φραγμούς και όρια, η ελευθερία σου• ο κόσμος που έχεις κρυμμένος σε αναμνήσεις* σε μικρές στιγμές, τα παιδικά σου χρόνια.
Η ζωή των ονείρων όπως αρέσκεται να λέγεται του ασυνείδητου του υποσυνείδητου,
ετούτη η βουβή αλλά συνειδητή ζωή είναι που ο καθένας μπορεί η ζωή ενός πολέμιου από συμβάσεις «μπορώ να κάνω».
Ο παράδεισος σου, οι πράξεις που δεν τόλμησες για να μην επικριθείς, οι πράξεις που άλλοτε καταργούνταν από υποκινούμενα δικά σου πρέπει και άλλοτε τα θέλω σου εκείνα καταργούνταν και επικρίνονταν από τα πρέπει των γύρο από εσένα, από τα πρέπει αυτών που στόχο έχουν να κάνουν θεσμό την ανικανότητα την δειλία και την αθλιότητα και αυτό επειδή τους είναι πιο συμφέρων και λιγότερο επώδυνο.
«Εάν έχεις την δυνατότητα έχεις και το δικαίωμα» αυτό είναι η εντολή η γραφή η επίγνωση είναι ο θεσμός ο άγραφος νόμος της ελευθερίας, είναι ο κανόνας που σου διασφαλίζει και κατοχυρώνει όλα όσα μπορείς να κανείς, όλα εκείνα που έχεις την δυνατότητα να κάνεις που δικαιούσαι να κάνεις φτάνει απλά να σπάσεις τα δεσμά που αιώνες καταπονούν την λογική σου, τα τοιχία που πιστοί και άπιστοι έκτισαν και φυλάκισαν κάθε καινούργιο εαυτό σου.
Έχεις την δυνατότητα συνεπώς και το δικαίωμα όπως και εγώ και ο καθένας και όσο θα είμαι ελεύθερος θα είσαι ελεύθερος , όσο θα μπορώ και συ το ίδιο θα μπορείς• ένας παράδεισος για όλους ειδάλλως κένο.

*Ανάμνηση: η δικιά σου αθανασία όσα πρόλαβες να ζήσεις να δεις και να γευτείς από το σενάριο της παράλληλης, της πραγματικής ζωής σου μια μικρή γεύση από όσα μπορείς.

aitvan.blogspot.com