Φαρσοκωμωδία με λυπημένο τέλος

Γράφει ο  Σταύρος Χριστακόπουλος
 
Όταν η νυν κυβέρνηση – σε άψογη συνεργασία με... οικονομολόγους και διαφόρους άλλους που υιοθετούσαν την παράδοξη θεωρία της – προλείαινε το έδαφος για να υπαγάγει τη χώρα στο ΔΝΤ και τον «Μηχανισμό Στήριξης», χρησιμοποιούσε off the record μια φράση η οποία θα μπορούσε να μείνει παροιμιώδης, αρκεί να είχαμε το κουράγιο να γελάσουμε με όσα συμβαίνουν: «Η ελληνική κοινωνία έχει πολύ λίπος»!
Σύμφωνα με τη θεώρηση των κυβερνητικών και των συμβούλων τους, η εκτεταμένη παραοικονομία θα μπορούσε να χτυπηθεί ανελέητα ώστε το κράτος να κερδίσει... λιμνάζοντες πόρους, χάρη στους οποίους θα μείωνε τα ελλείμματα και το χρέος και σε σύντομο χρονικό διάστημα, με ανακτημένη την αξιοπιστία της, η ατυχήσασα και χρεοκοπήσασα Ελλάς θα μπορούσε να κοιτάξει τη «μαύρη διεθνή» της κερδοσκοπίας με βλέμμα αποφασιστικό και το κεφάλι ψηλά και υπερηφάνως να «αντλήσει» νέα δάνεια με τα οποία θα χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη.
Μια απίστευτη μπουρδολογία, η οποία δεν θα μπορούσε να γίνει πιστευτή από κανέναν που να έχει έστω κι ένα δράμι μυαλό. Άλλωστε η...........
σημερινή κατάσταση όλων των δεικτών της ελληνικής οικονομίας έχει αποδείξει, πέραν κάθε αμφισβήτησης, ότι το μόνο... λίπος βρισκόταν στους εγκεφάλους αυτών που είτε ήταν εξ αρχής άσχετοι με το αντικείμενο είτε απλώς έλεγαν ψέματα.
Αφού λοιπόν διατυμπάνισαν τη σύλληψη μερικών δεκάδων φοροφυγάδων, για την τύχη των οποίων δεν έμαθε ποτέ κανείς, αφού ξέσκισαν τον ταλαίπωρο κοσμάκη στην έμμεση φορολογία (η οποία διαλύει κυρίως το εισόδημα των φτωχών), αφού κατασπάραξαν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, αφού πήραν αμπάριζα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, αφού άπλωσαν το μακρύ τους χέρι στις συντάξεις, ανακάλυψαν ότι βρίσκονται υπό το μηδέν.
Αντί να βάλουν χέρι στη φοροδιαφυγή και την εισφοροαποφυγή, βλέπουν τώρα ότι έως το τέλος της χρονιάς θα έχουν ένα εκατομμύριο ανέργους, άλλες 175.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις λουκεταρισμένες (πολλές εκ των οποίων κανείς δεν περίμενε να κλείσουν) και άλλες 200.000 σε κίνδυνο μέσα στην επόμενη χρονιά, η οποία από τους ελεγκτές της τρόικας έχει προδιαγραφεί ήδη δημοσίως ως ακόμη χειρότερη από το 2010.

Ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις!
Και το μαύρο χρήμα; Αυτό που υπολόγιζαν οι μεγαλοεγκέφαλοι ότι θα συλλάβουν; Το... λίπος; Αυτό μάλλον δεν θα το βρουν. Όχι μόνο διότι είναι πρακτικά αδύνατον να το συλλάβει ένας διαβρωμένος έως το κόκαλο μηχανισμός, ο οποίος επί δεκαετίες δεν έπιασε ποτέ έστω ένα μικρό μέρος της παραοικονομίας. Αλλά και επειδή:
1. Τα ελληνικά κεφάλαια που βρίσκονται σε επενδυτικά προϊόντα κάθε είδους εκτός Ελλάδας είναι δυσανάλογα μεγάλα για τη μικρή μας χώρα και την προβληματική οικονομία της. Άρα αυτοί που όντως διέθεταν μεγάλη ποσότητα «λίπους» το έχουν ήδη αποθηκεύσει – όπως οι καμήλες στην καμπούρα τους – ώστε να μείνουν όσο το δυνατόν αλώβητοι από την κρίση. Και μάλιστα μακριά από το πεδίο δράσης των όποιων ελεγκτικών μηχανισμών.
2. Ένα μεγάλο μέρος του μαύρου χρήματος των περασμένων χρόνων έχει καταναλωθεί:
● πανάκριβα σπίτια και αυτοκίνητα που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από κανένα «πόθεν έσχες» ή τις φανερές και νόμιμες οικονομικές δραστηριότητες των ιδιοκτητών,
● ακριβά ιδιωτικά σχολεία και αφορολόγητη παραπαιδεία,
● πανύψηλου κόστους ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας,
● σκάφη,
● ακριβά ταξίδια και διακοπές,
● παράλογη εκτόξευση μηνιαίων οικογενειακών προϋπολογισμών.
3. Ένα επίσης μεγάλο μέρος πήγαινε στην κάλυψη τρεχουσών αναγκών επιβίωσης των νοικοκυριών.
Άλλωστε η σαθρή, υποπαραγωγική και παρασιτική οικονομία, το πανάκριβο νόμισμα, η τρομακτική ακρίβεια στοιχειωδών αγαθών και υπηρεσιών και οι αναλογικά χαμηλοί μισθοί αποτέλεσαν για χρόνια ένα εκρηκτικό μείγμα. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έκλεβαν φόρους και εισφορές όχι για να πλουτίσουν, αλλά για να ζήσουν αξιοπρεπώς ή να κρατήσουν τη μικροεπιχείρηση που τώρα πτωχεύει. Απ’ αυτούς τι μπορεί να πάρει ο Παπακωνσταντίνου για να το δώσει στους άτεγκτους πιστωτές;

Καλά κρασιά...
Τώρα η κυβέρνηση, έντρομη από το μέγεθος της αποτυχίας της, αφού πήρε απόφαση ότι οι μεγαλεπήβολες ανοησίες της έχουν καταρρεύσει, στρέφεται στους οφειλέτες του Δημοσίου. Σε όλους αυτούς δηλαδή που, με θεόκλειστες τις στρόφιγγες τού κάποτε απλόχερου δανεισμού,
● είτε είναι χρεωμένοι ώς τα μπούνια ή οικονομικά κατεστραμμένοι
● είτε ζουν με την απειλή της πτώχευσης
● είτε – στην ηπιότερη περίπτωση – προκαλούν νευρικό κλονισμό στις τράπεζες αποσύροντας τις όσες καταθέσεις τους για να χρηματοδοτήσουν τις απειλούμενες επιχειρήσεις τους ή, ακόμη χειρότερα, τον βιοπορισμό τους.
Έτσι η κυβέρνηση και – με τη σειρά τους – οι τράπεζες μπορεί κατασχέσουν όσα σπίτια, αυτοκίνητα, σκάφη, τιμαλφή, μαχαιροπίρουνα και κουρτίνες κάνουν κέφι. Χρήμα όμως δεν θα βρουν, αφού οι πράγματι έχοντες είτε θα παραμείνουν ανέγγιχτοι είτε έχουν κάνει τα κουμάντα τους. Έτσι πάλι θα κληθούν οι μη έχοντες να δώσουν λίγο ακόμη απ’ το αίμα τους.
Με απλά λόγια; Καλά κρασιά τον Αύγουστο, που ’ναι παχιές οι μύγες! Διότι, εδώ που τα λέμε, ξίγκι η κυβέρνηση μόνο από δαύτες μπορεί να βγάλει...
Υστερόγραφο: Ας έχουν κατά νου οι φωστήρες, είτε κυβερνητικοί είτε τροϊκανοί, ότι όλο και ταχύτερα αυξάνονται και πληθύνονται όσοι δεν έχουν τίποτε να χάσουν...

Σταύρος Χριστακόπουλος