Τρέμε… φοροκλέφτη!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΙΡΟΣ να κτίσουν κανένα νοσοκομείο ή σχολείο, να φτιάξουν κάναν δρόμο και οι φοροφυγάδες! Οι πατριώτες που τσεπώνουν, κρύβουν και εξάγουν τον ιδρώτα τους (μας). Έτσι νομίσαμε για μια στιγμή, ωστόσο, κατεβάσαμε το κεφάλι και συνεχίζουμε να στρώνουμε τους δρόμους για να ρολάρουν τη μερσεντές τους για τη βίλα. Εκεί, κρυμμένη στα απάτητα απ’ τους κοινούς θνητούς λημέρια του δάσους η φωλιά τους, εκεί το γλέντι, το ξεφάντωμα και η χαρτοπαιξία κι απ’ έξω παρακατιανοί στη δούλεψή τους. Δούλοι, κηπουροί και γκουβερνάντες, μαγείρισσες και φύλακες. 


Λίγα χιλιόμετρα από κάποιους λαδωμένους της Πολεοδομίας που φρόντισαν για τα «χαρτιά». Με το αζημίωτο και με την Πολιτεία αλλήθωρη ως αόμματη, μέχρι να τελειώσει η «δουλειά».
Τ’ ακούσαμε και… τρομάξαμε. Διαβάσαμε το απίστευτο χαμπέρι και κάτι παλιό μας θύμισε, που ήδη υπήρχε στα χαρτιά γραπτό και ανεφάρμοστο στην πράξη. Στο «φρέσκο» μελλοντικοί φοροφυγάδες!(;). Αυτόφωρο στους παρακρατητές του ΦΠΑ!(;). Μέτρα για τους θεομπαίχτες της φοροκλοπής. Και… καλά ο νόμος, στα χαρτιά. Δυο τρεις αράδες και καθαρίσαμε. Αλλά, στην πράξη, με τον εφοριακό τι γίνεται; Μ’ εκείνον τον παλιό και κακομαθημένο που «διακανονίζει» χρέη πολιτών με το αζημίωτο (του), εκθέτοντας τον έντιμο; Μέχρι που τριγύριζε στο σπίτι του «θύματος» σαν καψούρης ο παλιάνθρωπος κι ύστερα ανέβηκε για… καφεδάκι κι έκλεισε, «αυτοπροσώπως» τη δουλειά.
ΤΟ ‘παν, το’ γραψαν κι ανατριχιάσαμε. Ο φοροφυγάς στη φυλακή! Περίεργο, πρωτότυπο, ευρωπαϊκά κατανοητό κι ελληνικά αδιανόητο. Λες να ‘ρθε η ώρα τους; Να το’ στρωσαν το σκηνικό και δεν το είδαμε; Λες ν’ αλλάξαμε νοοτροπία μέσα σ’ ένα βράδυ και του έλληνα ο τράχηλος να υπομένει πια ζυγό;
ΚΑΛΑ τα λόγια, χαρμόσυνα τα νέα, χαρούμενες οι προσδοκίες, ωστόσο, οι φόβοι και οι φοβίες παραμένουν. Φοβίες για μικροχρέη του… μικροέντομου που θα πιαστεί στο δίχτυ και φόβοι για το ευμεγέθες τρωκτικό που θα το διαρρήξει.
ΚΙ ύστερα; Θα συνεχίσουμε οι ίδιοι να… κατασκευάζουμε δημόσιους δρόμους και σιδηροδρόμους, θα πληρώνουμε φόρους για σχολεία και νοσοκομεία, θα μας αρμέγουν για να παραμείνει ανέγγιχτος ο πλούτος των φοροκλεφτών. Με την αντίληψη πως κλεψιά είναι μόνο ν’ αρπάζεις το πορτοφόλι του διπλανού, κι αν κλέβεις το κράτος είναι σπορ, μαγκιά και εξυπνάδα. Κι αν (παρα)μένεις ατιμώρητος, ακόμα πιο… μαγκιά. Και γιατί δεν πρόκειται να γίνει τίποτα; Γιατί η διαφθορά τρύπωσε παντού σαν αέρινη μπόχα και γιατί το σύστημα δεν αποικοδομείται απ’ τους «300» με τους μισθούς και τα προνόμια για πάρτη τους. Όλοι τους το… γουστάρουν το «σύστημα».