Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΡΙΜΑ που θα είμαστε με τον…Υπουργό. Τους τα’ πε σαφώς-όφειλε να τους τα πει σαφέστερα, προειδοποιώντας. Λες να μην το πήραν μυρουδιά οι φαρμακοποιοί πως ο συνδικαλισμός έκλεισε τον κύκλο του με πολλές «ζημιές» και οι συνδικαλιστές αγωνίζονται να κρατηθούν κρεμασμένοι στο γκρεμό; Κι αν ο κ. Λουράντος τραβάει τη χαντζάρα με το «νυν υπέρ πάντων ο αγών!» να το σκεφθούν πού βγάζει ο…αγών.ΚΙ αν ρίξεις μια ματιά στο «λειτούργημα», βλέπεις τον φαρμακοποιό με την άσπρη μπλούζα (ενίοτε το προσωπικό του) να κατεβάζει το φάρμακο απ’ το ράφι σηκώνοντας το χέρι ή τραβώντας το ευκίνητο συρτάρι. Κι αν βρεις πωλητή (σε συνθήκες εργασίας ιδανικές) με ποσοστό κέρδους 30% που έγινε 26%, θύμισέ του πως όφειλε να σπουδάσει φαρμακοποιός (στην Ελλάδα είτε στην αλλοδαπή), για να ασκήσει ένα προστατευόμενο(!) επάγγελμα.
ΔΕΝ είμαστε με τον Υπουργό, όσο το Δημόσιο δεν τους ξοφλάει. Είμαστε με την προοπτική του βιώνοντας την κρίση που απαιτεί θυσίες και ανοχές. Και, βέβαια, έχουμε και τη δικιά μας πρόταση. Χωρίς…προηγούμενα με τους φαρμακοποιούς, που σεβόμαστε και εκτιμούμε ως επιστήμονες και επαγγελματίες. Εκτός εκείνων, βέβαια, που συνεργάζονται ατύπως με τον (υπερ) συνταγολόγο γιατρό, που διατηρεί «σχέσεις» με τη φαρμακεμπορία των βιομηχάνων.
ΝΑ τους εξοφλήσει το Κράτος μηδενίζοντας το χρέος στον φαρμακοποιό που εκβιάζει εκβιαζόμενος και να ξεκινήσει από μια καινούρια αρχή, αλλάζοντας τις δομές της εμπορίας του φαρμάκου. Να «ανοίξει» το επάγγελμα γιατί περιμένουν χιλιάδες άνεργοι και ανενεργοί πτυχιούχοι. Κι ύστερα; Να μεταφέρει τον πολύτιμο θησαυρό απ’ το ερμητικό συρτάρι του φαρμακείου στο άπλετο φως του σουπερμάρκετ. Όχι για να αυξήσουν τα κέρδη τους τα κοράκια της αγοράς, αλλά για να καταργηθεί το μονοπώλιο και να εξορθολογηστούν οι τιμές. Όπως υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία απέναντι στα κρατικά, ιδιωτικά ΚΤΕΟ, κλινικές, σεκιούριτι…Κι από επίβλεψη, επιστημονικότητα και ευθύνη; Οι ίδιοι φαρμακοποιοί…προσαυξημένοι απ’ τους ανέργους συναδέλφους που αναφέραμε πιο πάνω. Με την αξιοπρέπεια και τον μισθό τους, αλλά με το 26% ανάμνηση γλυκειά.
ΠΕΡΑ απ’ το δίκαιο σου και τους αριθμούς, πρέπει να’ χεις τον κόσμο με το μέρος σου. Οι φαρμακοποιοί τον χάνουν. Η κρίση μαίνεται, ο κόσμος περιμένει, αλλά και θυμάται. Το πάρτι με την πολυφαρμακία και τριγύρω τους «γλεντζέδες».
Καλησπέρα, πέρα που συμφωνώ από άκρου εις άκρον με τα γραφόμενα θα ήθελα να προσθέσω ότι και η συμμετοχή μας χρειάζεται. Το "τι να κάνω;" δεν είναι απάντηση όταν διαπιστώνουμε ότι ο γιατρός μας ή ο φαρμακοποιός μας συνεργάζονται γιά μαύρα κέρδη. Και δεν μιλάω από θέση ισχύος. Εδώ που ζω με το ζόρι βρήκα καρδιολόγο να μιλά μια γλώσσα που να μπορούμε να συνενοηθούμε. Αισθάνθηκα τυχερή που ήταν από Ελληνες γονείς. Στην τελευταία επίσκεψη μου υπέδειξε σε ποιό φαρμακείο να πάω για να αγοράσω το φάρμακο. Αδιάφορος αν μπορούσα ή όχι να περπατήσω τόση απόσταση. Ηταν η τελευταία φορά που τον επισκεύθηκα. Τώρα ψάχνω γιά αλλο γιατρό κι ας μην μιλάμε κοινή γλώσσα. Να είναι τίμιος και ΙΑΤΡΟΣ θέλω μόνο. Να θυμάται τον όρκο που οι περισσότεροι τον θυμούνται μόνο σαν κοινωνικό γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα εύχομαι.