«Δεν υπάρχουν αθώα θύματα»

Του Θανάση Νικολαΐδη  

ΑΡΠΑΞΑΝ το μικρόφωνο, ζώστηκαν τ’ άρματα (κάμερα) και ξεχύθηκαν για ρεπορτάζ. Σε ιατρεία, νοσοκομεία και φαρμακεία. Για αγανακτισμένους και για το δίκιο τους. Τη δουλειά τους κάνουν οι δημοσιογράφοι και οι πολίτες τη δικιά τους. Περιγράφουν ξεφυσώντας και ο φακός καταγράφει την ταλαιπωρία τους «από φαρμακείου εις φαρμακείον», ωστόσο, η δημοσιογραφική δουλειά δεν είναι πλήρης.
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να δούμε και την άλλη όψη, αναποδογυρίζοντας το νόμισμα.
-Δώστε μου, κύριε/κυρία, αν θέλετε, το βιβλιάριό σας.
Το παίρνει, το ξεφυλλίζει μετρώντας αναρίθμητες συνταγές του παρελθόντος και εξετάσεις συχνές, δαπανηρές και, εν πολλοίς, άσκοπες. Ποιος το λέει; Η διεθνής πρακτική και τα ευρωπαϊκά στάνταρς.
-Με ποιους γιατρούς είχατε ιατρικό αλισβερίσι, σε πόσα (και ποια) μικροβιολογικά εργαστήρια κάνατε  αναλύσεις κάθε…15 μέρες, πόσες μαγνητικές έχετε στο «ενεργητικό» σας;
Ο πολίτης απαντά, ο δημοσιογράφος καταγράφει και…κατ’ ευθείαν για ιατρεία, «εργαστηριακά» στέκια και «τομογραφικές» φαγάνες (των ταμείων). Ε, και; Δεν του δίνουν στοιχεία και τελειώσαμε! Τέλος. Ως εδώ η έρευνα. Τα υπόλοιπα θαμμένα σε προϋπολογισμούς υγείας, με το…περίσσευμα στην Ελβετία.
ΜΗΝ τα ψάχνεις. Έτσι τα λέμε. Για να περνάει η ώρα και για την τιμή των όπλων. Αν τα ψάξεις, θα χαθείς στον λαβύρινθο. Στη θολούρα των νόμων και τα στεγανά των οργανωμένων συμφερόντων. Πού αλλού; Στην αβελτηρία κάποιων «θυμάτων». Παραμένοντας πολλά…χιλιόμετρα απ’ την Ευρώπη των «κουτόφραγκων».
ΓΙ αυτό και προτιμάμε την αυστηρή δημοκρατία της Ευρώπης, αντί της ατιμώρητης ασυδοσίας μας. Εκεί όπου δεν πετιέται ανέλεγκτη ασπιρίνη, δεν χρωστάνε σε γιατρούς και φαρμακοποιούς γιατί τα ταμεία παραμένουν εύρωστα κι αυτοί, αντίστοιχα, δεν κουβαλούν στο σπίτι βιβλιάρια, δεν (υπερ)συνταγογραφούν με πάθος και με το…μολύβι, δεν υπογράφουν άδειες «τυφλών». Σου παρέχουν ό,τι δικαιούσαι και σου παίρνουν ό,τι δικαιούνται, δεν κάνεις του κεφαλιού σου και τιμωρούν υπουργούς, παραιτούνται πρωθυπουργοί και φυλακίζουν καταχραστές (που επιστρέφουν τα κλεμμένα).
ΞΑΝΑΡΧΟΜΑΣΤΕ στα χωρικά μας ύδατα, με τη νοοτροπία της θυματοποίησης νεοελλήνων της γκρίνιας και της αλληλοκατηγόριας. Χαθήκαμε στην έλλειψη φαρμάκων και γιατρών και ο ανόητος κόλλησε στη δαπάνη του τηλεφωνήματος(!). «Γιατί να πληρώσω» ξεφωνίζει, έχοντας προσδιορίσει την…αιτία του κακού. Ξεσπαθώνει βρίζοντας και μόνο προς την αφεντιά του δεν γυρίζει το δάκτυλο για ό,τι έκανε (και δεν έκανε), παριστάνοντας μονίμως το θύμα. Ωστόσο, «Δεν υπάρχουν αθώα θύματα» (Ζαν-Πωλ Σαρτρ).