Για μιαν απ’ τα ίδια…

Του Θανάση Νικολαΐδη  

 

ΜΕ την Τρόικα στο σβέρκο μας, ας…ονειρευτούμε. Πες ότι χαλαρώνουν οι ελεγκτές μας γιατί πήραν τέτοια εντολή από τ’ αφεντικά τους, βάζουν το μαχαίρι στο θηκάρι αναβάλλοντας την «εκτέλεση» κι εμείς πανηγυρίζουμε. Για την διεθνή συγκυρία και την ξαφνική εύνοια των δανειστών μας, για την (καλή μας) τύχη και τον σωτήρα-θεό της Ελλάδας, για τον θρίαμβο της…μαγκιάς μας και πάμε παρακάτω.
ΤΙ κάνουμε ως Κράτος, Πολιτεία και άτομα, μετά την «απελευθέρωση» και τη λήξη συναγερμού; Πώς αντιμετωπίζουμε τη νέα(!) κατάσταση, μετά την εκτόνωση, ως ομάδες και επαγγέλματα, σινάφια, πολίτες και πολιτικοί; Μας άλλαξε, άραγε, νοοτροπία η ανάγκη, πριν μας αλλάξει τα φώτα;
ΕΙΝΑΙ ρητορικά τα ερωτήματα, ωστόσο, ας μη μείνουν αναπάντητα.
1. Σκάνε μύτη οι κρυμμένοι αρουραίοι, καταλαμβάνουν το παλιό τους πόστο και πιάνουν «δουλειά». Χώνουν τη μύτη όπου οσμίστηκαν ψητό και, με το αλάνθαστο αισθητήριο για ατιμώρητη κομπίνα και λαμογιά, ξαναρχίζουν την παλιά τους τέχνη. Χωρίς να’ χουν αλλάξει «χαρακτήρα» και τακτική απέναντι στο Κράτος και τα κοινά. Ζαλισμένα, πρόσκαιρα, τα τρωκτικά, ξαναβρίσκουν τη «βοσκή» και τον εαυτό τους.
Και πάμε σε πιο…οργανωμένα σύνολα κατασπάραξης του Κράτους.
2. Θα επιμένουν τα Υπουργεία στον…προϋπολογισμό τους. Με κάποια εκατομμύρια το χρόνο για «χαρτικά», το κλιματιστικό αναμμένο απ’ την Παρασκευή για να ξανάρθουν στη ζεστασιά (είτε δροσιά) τους στο γραφείο τη Δευτέρα. Με τους/τις «εργαζόμενους» στον προθάλαμο του υπουργικού γραφείου σκυμμένους στο κομπιούτερ ή με το ακουστικό στο χέρι για δημόσιες σχέσεις.
3. Το ίδιο σκηνικό στους Δήμους και, τηρουμένων των αναλογιών, ένας κόσμος οργανωμένος, με κάποιους αμειβόμενους κηφήνες αόρατους, αστιγμάτιστους και διαμεσολαβητές. Για τον έξω κόσμο των εργολάβων που περιμένει αναθέσεις κομματιασμένων έργων. Με γραφιάδες αραχτούς κι ας διορίστηκαν σε πόστο σκουπιδιάρη (κι οι δρόμοι-σκουπιδότοποι, από χωρίου εις χωρίον).
4. Θα πέσουν οι επιδοτήσεις κι όποιος προλάβει. Θα χαλαρώσουμε, και ξανά επιδόματα «τυφλών», (υπερ)συνταγογράφηση (με το μολύβι), φακελάκι και πολυφαρμακία. Με φίσκα τα ιατρεία και τους τομογράφους να σαρώνουν υγιή σώματα και τους ιδιώτες τα ταμεία.
ΚΑΙ οι πολιτικοί μας, στον ναό της δημοκρατίας; Ξανανοίγει το γήπεδο, ξαναρχίζουν τα τζακούζια, ξανά το ακαταδίωκτο για αμαρτήσαντες υπουργούς, υπερεξουσίες των νυν και τέως προέδρων της βουλής, προσδοκία «δεδουλευμένων» (αναδρομικών) από ραμολιμέντα…Ότι χρειάζεται για «μιαν απ’ τα ίδια».