Τρέμοντας μη σκάσει η…αυγή

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΔΕΝ κωδικοποιούνται τα «έργα» τους, δεν περιγράφονται τα καμώματά τους. Κοινοβούλιο κοινοβουλευτικών ανδρών και γυναικών στην υπηρεσία εαυτών και αλλήλων και το μάτι στον «παράδεισο» (τους).
Δεν (μας) νοιάστηκαν κι είναι αργά. Και δεν θερίζουν μόνο τη θύελλα της λαϊκής αγανάκτησης κολυμπώντας στη διαφθορά. Έχουν απέναντι το «δημιούργημά» τους και καμώθηκαν πως δεν το…περίμεναν.
ΕΧΕΙ ο φασισμός εκφράσεις και μορφώματα, αλλά έχει και η «Χρυσή Αυγή» τις ρίζες της. Και τις αξίες της, με τα δικά της μάτια. Και με την σκαιότητα που ταιριάζει σε παλικαράδες και φουσκωτούς. Ωστόσο, δεν ήρθαν απ’ το πουθενά και παρθενογένεση.
ΜΙΑ ματιά στις δεκαετίες της δράσης και τη απραξίας των κοινοβουλευτικών μάς προσγειώνει τη σκέψη στην απλή λογική και στη λογική του αιτίου και αιτιατού. Έτσι, λοιπόν, σκόρπια και άναρχα, τους (υπεν)θυμίζουμε και τους ρωτάμε:
ΔΕΝ ήξεραν τι (με τα δυο τους) ψήφιζαν υπέρ του κ. Σημίτη (και όχι μόνο) το…πάθος για ελληνοποιήσεις …ρωσορώσων και για προνόμιά τους στην Ελλάδα, πρωτοφανή για έλληνες; Κι αν το’ καναν, γιατί δεν σπεύδουν για διορθωτικές κινήσεις, αφού μαράθηκε το άλλο πάθος της ψηφοθηρίας; Κι όταν άνοιγαν τις κάνουλες για κάθε λογής και προελεύσεως λαθρομετανάστες, ευθυγραμμισμένοι με τους Ευρωπαίους που μας τους φόρτωσαν και τους Αμερικανούς που το εμπνεύστηκαν (παγκοσμιοποίηση), γιατί δεν ρίξαν’ μια ματιά στους Γερμανούς; Αφήνουν, άραγε, εκεί ξένη μύγα ανέλεγκτη, με τους απαγορευτικούς τους νόμους για την…καθαρότητα της φυλής;
ΕΧΟΥΜΕ και άλλες «δράσεις» (και απραξίες) κοινοβουλευτικών μας, στις δεκαετίες επώασης του «φιδιού». Με νόμους «προληπτικούς», που οδήγησαν σε ακαταδίωκτους κλέφτες υπουργούς και με την καθολική προσωπική τους ασυλία, ως…προσωπικοτήτων και παιδιών ενός ανώτερου Θεού. Κι από μυστικά της…Ελβετίας; Δεν ανησύχησαν οι καταθέτες (πολιτικοί) και η χθεσινή αποκάλυψη-κόλαφος έκανε (το μυστικό) πιο εφτασφράγιστο.
ΤΙ άλλο (δι)έπραξαν χτίζοντας πέτρα-πέτρα το οικοδόμημα που στεγάζει, σήμερα, τους Χρυσαυγίτες; Το χαίρονταν με την «δημοκρατία» διάχυτη, πνιγμένη σε «πλέρια λευτεριά». Σε «χώρους δουλειάς» (διάβαζε απεργίας) και σχολείων της απειθαρχίας, της μαγκιάς και των καταλήψεων. Με τον/την συνδικαλιστή κυρίαρχο στο παιχνίδι και τους «ιδεολόγους» στο πεζοδρόμιο, στα μπλόκα, στα λιμάνια.
ΕΧΟΥΜΕ τις ευθύνες μας, κάνουμε την αυτοκριτική μας κοιτώντας πίσω για «λαϊκές» κατακτήσεις που’ γίνανε μπούμερανγκ, ωστόσο, αυτοί (κι αυτές) κρατούσαν τα «κλειδιά». Άνοιγαν τις πόρτες που γούσταραν και κι έκλειναν τον…βόθρο. Τώρα «θερίζουν(-με) θύελλες» τρέμοντας μη ξημερώσει και σκάσει η…Αυγή.