Άβουλοι και μοιραίοι μπροστά στα φανάρια της Ζήμενς

Γράφει η  Σοφία Βούλτεψη

Όταν βρέχει η Ελλάδα ακινητοποιείται: Πρόκειται για αξίωμα παλιό όσο και ο κόσμος. Η κατάσταση δεν αλλάζει, ο κόσμος να χαλάσει. Κυβερνήσεις πάνε κι’ έρχονται, υποσχέσεις μοιράζονται αφειδώς, εκλογές γίνονται και ξαναγίνονται. Δεν αλλάζει τίποτε.

Τελευταία, οι Έλληνες αποφάσισαν να αντιδράσουν με την αποχή.  Η οποία κατέληξε σε ένα είδος μόδας. Με την βοήθεια, βέβαια, διαφόρων που προσπαθούν να της προσδώσουν ιδεολογικο-πολιτικό περιεχόμενο, παριστάνοντας τους Δημοκράτες και υβρίζοντας όσους τολμούν να έχουν διαφορετική γνώμη από την δική τους.

Εντοπίζουν τα αίτια της αποχής στο σάπιο πολιτικό σύστημα και κάνουν ό,τι μπορούν για να συνεχίσει υφιστάμενο αυτό το σάπιο σύστημα – αφού αποτρέπουν από οποιαδήποτε επαφή με την πολιτική όσους  θα ήθελαν να κάνουν κάτι  για να αλλάξει το σύστημα με το οποίο διαφωνούν.

Δεν διαφωνούσαν πάντα. Οι πολιτικοί που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας δεν έκαναν πραξικόπημα για να βρεθούν στα αξιώματά τους. Βρέθηκαν εκεί με την ψήφο του λαού, αλλά και με την  ψήφο αυτών  που σήμερα απέχουν και στο παρελθόν έλαβαν μέρος στην διαιώνιση αυτής της κατάστασης – συμπεριλαμβανομένων και των ιδεολογικών ταγών της αποχής.

Χθες, ακινητοποιημένοι στους πλημμυρισμένους δρόμους βρέθηκαν και αυτοί που ψηφίζουν και αυτοί που δεν ψηφίζουν. Και θα συνεχίσουν να ακινητοποιούνται, διότι η λύση δεν είναι η αποστασιοποίηση, αλλά η ενεργός συμμετοχή.

Συμφωνώ, βέβαια, ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η συμμετοχή στις εκλογές καταλήγει σε ένα είδος κολυμπήθρας του Σιλωάμ.  Έχω υποστηρίξει πως με την αποχή ο κόσμος δεν γύρισε την πλάτη του μόνο στο πολιτικό σύστημα, αλλά στην ίδια την διαδικασία των εκλογών.

Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έρχεται ποτέ η κάθαρση. Αντίθετα, κάθε φορά που διεξάγονται εκλογές, αθωώνονται προηγούμενα αδικήματα.

Ναι, αλλά για να αντιμετωπιστεί αυτό απαιτείται μια ισχυρή αντίδραση, ένας παλλαϊκός ξεσηκωμός με αίτημα την κάθαρση. Όσοι υπέγραψαν αμαρτωλές  συμβάσεις είναι στις θέσεις τους – και πάντως ουδείς βρίσκεται στην φυλακή. Με το να τους γυρίζουμε την πλάτη δεν τους τιμωρούμε. Αντίθετα, τους αφήνουμε ήσυχους να ξεκοκαλίσουν τις μίζες.

Τα χαλασμένα φανάρια της Ζήμενς – και το γεγονός ότι έπρεπε πρώτα να χαλάσουν και μετά να ασχοληθούμε μαζί τους – δείχνουν πως τίποτε δεν θα αλλάξει αν κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. ‘Η αν συνεχίσουμε να τα κοιτάμε άβουλοι και μοιραίοι.

Η γελοιότητα της περαίωσης θα έπρεπε να είχε ήδη λάβει απάντηση. Και θα έπρεπε να είχε ήδη προκληθεί η παραίτηση του υπουργού Οικονομικών που την εμπνεύσθηκε. Αλλά το «κίνημα της αποχής» είναι πολύ σιωπηλό για να πετύχει κάτι τέτοιο…