Δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα: άρες, μάρες, κουκουνάρες…

Του Ευπροσήγορου Π.

Δεν συμβαίνει πρώτη φορά. Οι αστοχίες τα λάθη και οι επιπόλαιες προσεγγίσεις είναι πια καθεστώς. Όμως αυτή τη φορά σε πλήθος περιπτώσεων οι εταιρίες δημοσκοπήσεων έπεσαν τραγικά έξω. Θα πρέπει να πέσουν στα γόνατα όλες οι εταιρίες και να προσκυνάνε τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον Θόδωρο Ρουσσόπουλο που μετά από ένα απογοητευτικό για την ΝΔ πείραμα, έσπευσαν να πάρουν πίσω την μεταρρύθμιση τους και εξακολουθεί η απαγόρευση να δημοσιεύονται 15 μέρες πριν οι δημοσκοπήσεις.

Φανταστείτε τι κράξιμο θα έπεφτε αν δημοσιεύονταν και εξακολουθούσαν να δίνουν τα 15άρια  στον Κικίλια και τα 28άρια στον Δημαρά, να βγάζουν πανηγυρικά τον Ψωμιάδη περιφερειάρχη από τον πρώτο γύρο και να δίνουν στον Μίχα 45%  και στον Μιχαλολιάκο 17%, να αναγορεύουν σε θριαμβευτή τον Κακλαμάνη στο δήμο της Αθήνας και να πετάνε στα… τάρταρα τον Γιώργο Αμυρά που ξεπέρασε τελικά το 7%.

Όποιος τολμήσει να κάνει κριτική για τον τρόπο προσέγγισης των εταιριών δημοσκοπήσεων, τον αταβιστικό τρόπο λειτουργίας  του, που δεν περιλαμβάνει το ελληνικό θυμικό, το παιχνιώδες και ιλαρόν των ελλήνων πολιτών που ψάχνουν ευκαιρία για δούλεμα και φάρσα, αλλά και τις εντελώς  κλισέ και κατευθυνόμενες ερωτήσεις που δίνουν στο πιάτο την απάντηση, τρώει στη μούρη τα επιστημονικά και στατιστικά δεδομένα με τα........ οποία λειτουργούν, τις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες προδιαγραφές με τις οποίες εργάζονται και άλλα τέτοια βαρύγδουπα ως δικαιολογίες για τις κολοσσιαίες γκάφες.

Αφήστε που όλοι πίνουν νερό στο όνομα των τηλεφωνικών δημοσκοπήσεων, όπου ένα ψυχρό ερωτηματολόγιο σε βομβαρδίζει στο σπίτι σου, ερήμην της ψυχικής σου και σωματικής κατάστασης, και βρίσκεις την ευκαιρία να εκτονωθείς  απαντώντας ότι μπούρδα σου έρθει στο μυαλό.

Πάνε εδώ και πολλά χρόνια οι εποχές που οι υπάλληλοι των εταιριών δημοσκοπήσεων έρχονταν με μια κάλπη σπίτι σου, σε έβλεπαν προσωπικά σε ρωτούσαν ότι ήθελαν και σε έβαζαν να ψηφίσεις μυστικά στην κάλπη σου.

Τώρα το κομπιούτερ διαλέγει το δείγμα και μια μηχανή με ανθρώπινη φωνή επιχειρεί να σου εκμαιεύσει κάτι τόσο προσωπικό όσο οι πολιτικές σου προτιμήσεις.

Τα αποτελέσματα της κατάστασης αυτής γνωστά: άρες, μάρες, κουκουνάρες,  που βολεύουν τηλεοράσεις και εφημερίδες να έχουν πρώτο θέμα.

Όμως το έγκλημα των δημοσκοπήσεων δεν αφορά μόνο στα αποτελέσματα, αφορά και στον τρόπο που τα χειρίζονται δημοσιογράφοι και πολιτικοί: ως δεδομένη κατάσταση. Όλοι όταν μιλάνε για δημοσκοπήσεις αισθάνονται  την ανάγκη να πούνε ότι πρόκειται για φωτογραφία της στιγμής, όμως  η επόμενη ερώτηση ή τοποθέτηση «πατάει» πάνω στη δημοσκόπηση ως δεδομένη κατάσταση.

Είναι τέτοια η αλλοτρίωση, η επιπολαιότητα, ο ισοπεδωτικός τρόπος που όλο το σύστημα χρησιμοποιεί τις δημοσκοπήσεις που έφτασε καλοπληρωμένος και χολερικός τηλεοπτικός σταρ να ρωτήσει τον άψητο ( και ατάλαντο) Κικίλια ποιόν θα στηρίξει στον δεύτερο γύρο των εκλογών, αφού δεν πρόκειται με τίποτα να εκλεγεί, επικαλούμενος δημόσιες δημοσκοπήσεις που είχαν ανακοινωθεί πριν 10 μέρες. Ο πλήρης παραλογισμός δηλαδή και ο Κικίλιας αντί να του  την πει άρχισε να ψελλίζει κάτι του τύπου «δεν είναι έτσι τα πράγματα» και λοιπά.

Τι να πει κι αυτός, αφού ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό παίρνει εντελώς σοβαρά τις δημοσκοπήσεις και χαράσσουν στρατηγική, εξάγουν συμπεράσματα, αλλά κυρίως τοποθετούνται δημόσια με βάση τις δημοσκοπήσεις. Και όλοι αυτοί αφελείς και μακάριοι βλέπουν 2 εκατομμύρια σχεδόν πολίτες να τους γυρίζουν τον κώλο, χωρίς να σκέπτονται ότι ο Καραμανλής κυβέρνησε επί 5 χρόνια με τις δημοσκοπήσεις και πήγε με τα μούτρα στο γκρεμό…

Υ.Γ Άσχετο, αλλά και σχετικό: Είδατε πουθενά κάποια σοβαρή συζήτηση, ένα σχέδιο, ένα πρόγραμμα για κάποιο δήμο ή κάποια περιφέρεια ; Είδατε έναν από όλους αυτούς τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους που δείχνουν με το δάχτυλο τους πολιτικούς, να οργανώνουν ένα διάλογο επί της ουσίας για τα τοπικά προβλήματα ( μετανάστευση, σκουπίδια, υποδομές, ανεργία, κοινωνικές δομές κ.λ.π.); Είδατε να κατακεραυνώνουν τους υποψηφίους αν λένε γενικότητες, αν δεν γνωρίζουν τα προβλήματα, αν δεν απαντούν επί της ουσίας ( κι αυτό αφορά και την συνήθως πάνσωστη και αλάθητη Αριστερά στο σύνολο της). Απλώς όλοι μαζί αναπαράγουμε μια θυμωμένη κοινωνία, που ο ένας κουνάει στον άλλο το δάχτυλο του, όλοι έχουν μια πρόταση ή ένα σχέδιο που δεν θέλουν να μας το πουν, όλοι κατακεραυνώνουν όσους έχουν την ευθύνη, αλλά αρνούνται να την αναλάβουν. Και κυρίως όλοι ξέρουμε, αλλά κινούμαστε στον πολτό της ακατάσχετης πολιτικολογίας, της καταγγελίας, της υπονόμευσης και αποδόμησης του πολιτικού συστήματος. Όλοι όμως στο δέντρο που πριονίζουμε καθόμαστε…

Ποντίκι