“Να καταλυθεί το αναχρονιστικό κράτος”

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος ξαναχτυπά!

Γράφει ο Αλκιμος

Πριν λίγους μήνες ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος είχε δηλώσει ότι η πολιτική δεν έχει να προσφέρει τίποτα στη χώρα, προκαλώντας την αντίδραση του υπουργού Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη, ο οποίος δήλωσε κυνικά: «Χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο». Λίγο αργότερα ο κ. Δασκαλόπουλος είχε κάνει λόγο για μια κρατική νομεκλατούρα που επιτίθεται στους επιχειρηματίες.
«Λέγοντας τα αυτονόητα, αντιμετωπίζουμε τη δυσπιστία και τις επιθέσεις μιας ορισμένης κομματικής και κρατικής νομενκλατούρας. Μας βομβαρδίζουν με αστειότητες: ‘θέλετε να κάνετε κόμμα επιχειρηματιών, θέλετε να μας υποκαταστήσετε, θέλετε να παρέμβετε στο πολιτικό σύστημα’. Εκείνο που δεν καταλαβαίνουν όσοι ανακυκλώνουν έτσι τους φόβους τους, είναι ότι το δικό μας κόμμα υπάρχει ήδη. Το συναποτελούν όλοι εκείνοι που σε καθημερινή βάση ρισκάρουν, μοχθούν, παράγουν, δημιουργούν, πάνε μπροστά», είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών μιλώντας στη γενική συνέλευση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου.

Πρόσθεσε επίσης ότι «αν το κράτος δεν αλλάξει, ο τόπος μας θα βουλιάξει και αν τα κόμματα δεν κόψουν αυτοβούλως αυτό τον ομφάλιο λώρο με το κράτος, το πολιτικό σύστημα κινδυνεύει να βρεθεί σε ένα αδιέξοδο και νομίζω είναι δική του ευθύνη να υπερβεί τον.......... εαυτό του».

Εχθές όμως (Πέμπτη 11/11), σε παρουσίαση βιβλίου, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος «ξεσπάθωσε» κυριολεκτικά, κάνοντας κάποιες δηλώσεις, οι οποίες δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες, διότι αγγίζουν την ουσία των πραγμάτων. «Σήμερα ζούμε, παγκόσμια, τις επιπτώσεις από την κατάρρευση της οικονομίας- καζίνο που έφερε η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα», τόνισε, προσθέτοντας « Η κρίση είναι ακόμη εδώ και θα παραμείνει μαζί μας για αρκετά χρόνια ακόμη -με άγνωστες μάλιστα συνέπειες στις γεωπολιτικές ισορροπίες και στην κοινωνική συνοχή».

Χωρίς να «μασάει» τα λόγια του, πέρασε σε ποιο καυστικές δηλώσεις, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή:

« Στην Ελλάδα σήμερα πληρώνουμε το κόστος της ψεύτικης ευδαιμονίας. Το κόστος ενός αναξιόπιστου στα μάτια της κοινωνίας πολιτικού συστήματος, που εμφανίζεται ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση -πολύ περισσότερο να προσφέρει όραμα.

Μίας παρασιτικής νοοτροπίας, που ξέρει μόνο να διεκδικεί και όχι να προσφέρει. Ενός κομματοκρατούμενου και παρεμβατικού Κράτους, που παρέδωσε τους πόρους στη νομή των συντεχνιών και των “ημετέρων”, που έπνιξε τη δημιουργικότητα και δαιμονοποίησε την επιχειρηματικότητα».

«Για όλα αυτά, σήμερα, κοιτάμε την εθνική πτώχευση στα μάτια. Για να την αποφύγουμε θα χρειαστεί πρώτα απ’ όλα αδιάλειπτη διάθεση να εγκαταλείψουμε το παρελθόν, σκληρή πειθαρχία, και σταθερή απόφαση να πληρώσουμε το κόστος της αλλαγής.

Διότι, στο σημείο που φτάσαμε, δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση χωρίς επώδυνο κόστος. Το πελατειακό και αναχρονιστικό Κράτος πρέπει να καταλυθεί τώρα και ν’ αντικατασταθεί από μια νέα υποδομή στην υπηρεσία του πολίτη και της παραγωγικής οικονομίας”.

Και πρόσθεσε: “Αν δεν αλλάξει το Κράτος, δεν μπορεί να αλλάξει ο τόπος. Πρέπει, επιτέλους, να δώσουμε διέξοδο στις δημιουργικές, δυναμικές, πρωτοπόρες δυνάμεις αυτού του τόπου, που με κάθε μέσο υποβαθμίσαμε και υπονομεύσαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Υπάρχουν και σήμερα, είναι οι μόνες που μπορούν να χαρίσουν ξανά ελπίδα και προοπτική. Πρέπει να ξαναβρούμε και να αγκαλιάσουμε τις αξίες που χάσαμε για να κερδίσουμε πάλι το μέλλον μας. Να βρούμε τον δρόμο για την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, δρόμος που υπάρχει μόνο με τις αξίες που ξεχάσαμε και που, τόσο άριστα άλλοτε, εκπροσώπησε η ΕΤΕΒΑ”.

Το «ξέσπασμα» αυτό του κ. Δασκαλόπουλου, δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα λιγότερο ή περισσότερο, από αυτό που θα ήθελε να πει ο κάθε Έλληνας πολίτης!

Το ότι τα λόγια αυτά ειπώθηκαν από έναν «εκπρόσωπο της πλουτοκρατίας», κατά τη συνήθη ρήση της Αλέκας Παπαρήγα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν και σωστά.

Ο Δασκαλόπουλος είπε σήμερα δυνατά αυτό που ψιθυρίζουμε όλοι:

«Αν δεν αλλάξει το Κράτος, δεν μπορεί να αλλάξει ο τόπος»!

Τι εννοούμε όμως όταν λέμε ΚΡΑΤΟΣ;

Μήπως αυτό που ζητάμε να αλλάξει είναι στη πραγματικότητα σε αφασία και αυτό που πρέπει μάλλον να συμβεί είναι να το στηρίξουμε για να αναλάβει δράση;

Μήπως αυτό που έχει μορφοποιηθεί στη συνείδησή μας ως «κράτος» είναι στη πραγματικότητα ο κύριος ΕΧΘΡΟΣ του νόμιμου ΚΡΑΤΟΥΣ;

Μήπως πολεμάμε τελικά τα ίδια μας τα συμφέροντα;

Με αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο