«Λίγη αισιοδοξία, ρε παιδιά»

«Σαν να μην το 'χει πάρει χαμπάρι ο πολύς κόσμος. Τα κανάλια δεν είπαν τίποτα. Να, σήμερα με πήραν από την ΕΡΤ να εμφανιστώ στο... δελτίο της Στάη να μιλήσω για το βραβείο. Και μερικές ώρες αργότερα με ξαναπήρανε να το ακυρώσουν. "Το δελτίο της κυρίας Στάη είναι γεμάτο με πολιτικές ειδήσεις", μου είπαν»...
Τάδε έφη χτες, ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Για δεύτερη φορά βραβευμένος, ως καλύτερος ηθοποιός, σε διεθνές φεστιβάλ. Τον Αύγουστο του 2009 με την «Ακαδημία Πλάτωνος» στο φεστιβάλ του Λοκάρνο. Από εκεί έφυγε με τη Λεοπάρδαλη, το τρόπαιο για την καλύτερη ερμηνεία.

Το Σάββατο έφυγε από το φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν με το ασημένιο Οστρακο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για το «ειρωνικό δράμα» (όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος) «Αδικος κόσμος», παρέα με τον Φίλιππο Τσίτο που κέρδισε Οστρακο καλύτερης σκηνοθεσίας.

«Σπανίως συμβαίνει μια ταινία να κερδίζει δύο βραβεία. Οι αντίπαλοί μας μάς κοιτούσαν και μέσα από τα δόντια τους έλεγαν "α, εσείς είστε οι Ελληνες με τα δύο βραβεία". Τέτοια πράγματα», λέει ο πρωταγωνιστής.

-Με πρόεδρο της κριτικής επιτροπής;

Τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, τη γυναίκα του Τζόελ Κόεν που το 1997 είχε κερδίσει Οσκαρ για το «Φάργκο».

-Κι εκείνη, όπως εσύ στον «Αδικο κόσμο», υποδύεται αστυνομικό.

Ο δικός μου είναι διαφορετικός. Μια μέρα του την βαράει και αποφασίζει να κάνει το δικό του. Ας πούμε, όταν του φέρνουν έναν εμπρηστή που είχε κάψει το μαγαζί του επειδή έχει χρεοκοπήσει, ο δικός μου μπάτσος τον αφήνει ελεύθερο. «Πήγαινε σπίτι σου», του λέει.

-Και η ΜακΝτόρμαντ;

Κολλητάρια. Γούσταρε πολύ την ταινία μου. Με τις ώρες κουβεντιάζαμε. Οι άλλες παρέες την παρακαλούσαν να πάει στα τραπέζια τους. «Οχι, θα μείνω με τους Ελληνες», έλεγε. Πώς να σ' το πω; Κολλήσαμε.

-Και πόσο κόστισε η ταινία;

Τίποτα. Ούτε φραγκοδίφραγκα. Ολοι γίναμε συμπαραγωγοί. Εγώ, ας πούμε, έχω υπογράψει χαρτί ότι θα λαμβάνω μόνο όταν η ταινία θα αρχίσει να κερδίζει. Το ίδιο, απ' όσο ξέρω, έχει συμβεί και με την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Το ίδιο και με αρκετούς πιτσιρικάδες. Εκ των ενόντων. Ομως για πόσο; Μία του κλέφτη, δύο του κλέφτη, πόσο θ' αντέξουμε; Είπαμε να ξεφορτωθούμε το παλιό, σάπιο καθεστώς του Κέντρου κι έτσι συμφωνήσαμε με τον Νόμο Γερουλάνου. Ομως το Κέντρο είναι κλειστό. Τίποτα. Φαντάσου ότι αδυνατεί να πληρώσει ακόμα και μερικά ψωροχιλιάρικα.

-Μα δεν υπάρχει δεκάρα.

Τότε να κατεβάσουν τα ρολά. Σου είπα όμως. Εντάξει η κρίση. Θηριώδης. Ωστόσο υπάρχει και κάποια είδηση με αισιοδοξία. Τίποτα. Τα κανάλια να τροφοδοτούν τον κόσμο με τρομοκρατία και μαυρίλα.

-Η ΑΕΚάρα σε πανωλεθρία, αλλά ο Καφετζόπουλος από θρίαμβο σε θρίαμβο.

Μεταξύ θριάμβου και πανωλεθρίας. Γιατί είναι ελάχιστες οι ταινίες και άφθονη η ανεργία. Η κρίση με έχει βαρέσει κατακούτελα.

Παρ' όλα αυτά, ο Αντώνης έχει σχέδια πολλά. Όπως, ας πούμε, από τον Νοέμβριο στις «Ροές» ως σκηνοθέτης του θεατρικού «Steady rain» («σαν να λέμε βρόχα», μου λέει), ένα έργο που είχε παρουσιαστεί στο Μπρόντγουεϊ με Χιου Τζάκμαν και Ντάνιελ Κρεγκ. Μπας και η κρίση προκαλεί έμπνευση και φέρνει βραβεία; Μπας; Γιατί ο κόσμος είναι άδικος αλλά ο καλλιτέχνης δημιουργικός!