ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Περί ατιμωρησίας και…χρωματοσωμάτων

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΔΑΜΕ την ατιμωρησία και…τρομάξαμε. Σε όλα τα επίπεδα και χώρους. Με το(ν) απλωμένο πέπλο να εκτείνεται απ’ τον κλεφταράκο της γειτονιάς ως τον μεγαλοφοροκλέφτη κι απ’ τον μικροεπαγγελματία που δεν κόβει απόδειξη μέχρι τον πολιτικό που «μεγαλούργησε». Ο τελευταίος ήταν εξόχως…ευφυής και προνοητικός. Κατοχύρωσε από πριν το «δικαίωμα» του υπουργού να κλέψει παραμένοντας ατιμώρητος.

Με νόμο από έμπνευση δικιά του και υπογραφή του σιναφιού. Αυτό συνιστά το μέγιστο των προνομίων του(ς), με δεύτερο την ασυλία του(ς) για κάθε τάξεως αδικήματα. Γι αυτό και…καμαρώνουμε κάποιους πολιτικούς ακαταδίωκτους να «κελαηδούν» ελεύθεροι, κάποιους να χαϊδεύουν τον κεκτημένο θησαυρό-κληροδότημα στους επιγόνους και άλλους, καινούριους στ’ αχνάρια τους για το ελκυστικό «επάγγελμα».

ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ και χιλιοειπωμένα, ωστόσο, η επανάληψη παγιώνει, προλαβαίνει και ωφελεί. Για να γίνουν κατανοητά τα ακατανόητα κάποτε και να βάλουμε τάξη στην ξεχαρβαλωμένη Ελλάδα της ρεμούλας. Και, βέβαια, μπορείς να αραδιάζεις παραδείγματα απ’ τη δημόσια και την ιδιωτική ζωή, «ων ουκ έστιν αριθμός», ωστόσο, δεν έχει νόημα. Σημασία έχει πως συμμορφώνεις με νουθεσίες και υποδείξεις, αλλά συμμορφώνει καλύτερα ο φόβος της ποινής. Αν το’ ξερε ο επίδοξος φοροκλέφτης τι τον περιμένει δεν θα πήγαινε για «πρωταθλητής» στο…σπορ. Αν το’ ξεραν πρόεδροι και επιτροπές πως θα λογοδοτούσαν, δεν θα μίσθωναν κτήρια ιδιωτών για να στεγάσουν υπηρεσίες του δημοσίου (που διαθέτει δικά του και σήμερα τα ξεπουλάμε). Και, βέβαια, εδώ βρωμάει συναλλαγή και αλητεία με λαδώματα και...ποσοστά, αλλά άντε να ανακαλύψεις αλήτικες υπογραφές κάτω από νομότυπα έγγραφα.

ΚΑΙ ο κλεφταράκος που’ εξελίχτηκε σε κλέφτη κι έγινε ληστής (μετά ή άνευ φόνου); Και πάλι της ατιμωρησίας καρπός είναι το «φρούτο». Με την προοπτική της φυλακής όπου θα τον τρέφει ο φορολογούμενος και, χωρίς ο ίδιος να δουλεύει εκεί μέσα, να σχεδιάζει το επόμενο «χτύπημα».

ΔΕΝ τα βάλαμε σε τάξη-το χάος δεν μπαίνει σε τάξη. Δεν υπάρχει λύση-να υπάρξει πρόληψη. Με τον φόβο της ποινής (και μόνο)-κακά τα ψέματα. Μέχρι να προσαρμοστούν τα…χρωματοσώματα.