Ο Γιώργος σ’ ένα παιχνίδι για μεγάλα παιδιά...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Όσο περνάει ο καιρός και βαθαίνει η κρίση στην χώρα μας, τόσο και περισσότεροι φαντάζομαι να είστε εσείς που αντιλαμβάνεστε πόσο δίκιο είχαμε όταν από την αρχή με δεκάδες διαδικτυακά άρθρα επιχειρήσαμε να δείξουμε την διάσταση του προβλήματος ως μία μορφή προστριβής των κυρίαρχων ευρω-ατλαντικών συμφερόντων. Ο ισχυρισμός μας ότι η κρίση στην Ελλάδα προκλήθηκε ως απάντηση του χρηματοπιστωτικού λόμπι στην γερμανική αντίδραση μετά το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας στις ΗΠΑ, που μόλυνε σε βαθμό που κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς και τα ευρωπαϊκά μεγάλα χαρτοφυλάκια, είναι πλέον κοινός τόπος για όσους παρακολουθούν τα οικονομικά και την διεθνή πολιτική. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι....



ο κ. Παπανδρέου επέλεξε να καταστήσει την κυβέρνησή του όργανο του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι σε μια επιχείρηση να συμμορφωθεί η Γερμανία και η ΕΚΤ στις επιταγές αυτών που διοικούν την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και στηρίζουν την αμερικανική ηγεμονία στον κόσμο, μέσω της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των λεγόμενων «ανθρώπων του έξυπνου χρήματος». Ο κ. Παπανδρέου συνειδητά ή ασυνείδητα είναι ο «λαγός» αυτού του λόμπι στην ΕΕ και η Ελλάδα το θύμα αυτής της λανθάνουσας διένεξης, η οποία ενώ έμοιαζε να καταλαγιάζει πάλι αναζωπυρώνεται.

Μέσω της Ελλάδας και με την βοήθεια του Γιώργου Παπανδρέου, το χρηματοπιστωτικό λόμπι πέρασε την κρίση από τον τραπεζικό τομέα στον δημοσιονομικό χώρο της ευρωζώνης και τάραξε πλέον για τα καλά τα λιμνάζοντα ύδατα της ΕΕ, προκαλώντας παράλληλα μια παγκόσμια αναστάτωση που δεν φαίνεται να αποκλιμακώνεται σύντομα και αποκλειστικά με κινήσεις στην χρηματοπιστωτική αγορά. Το παιχνίδι άνοιξε και είναι δύσκολο πλέον να περιοριστεί στις περιφερειακές οικονομίες της ευρωζώνης.

Ο γράφων με το σημείωμά του αυτό δεν θα επιχειρήσει να αξιολογήσει τις συμπεριφορές διεθνών παικτών σε ηθικό επίπεδο. Η αγορά και το εθνικό συμφέρον όταν συνδυάζεται με αυτήν, δεν έχει ήθος. Άρα, δεν θα υποστηρίξουμε ούτε τα συμφέροντα του λεγόμενου αμερικανο-εβραϊκού λόμπι, ούτε, ασφαλώς, αυτά των Γερμανών. Είναι πρόδηλο ότι οι κυβερνήσεις της Γερμανίας χρησιμοποιούν την ευρωζώνη ως ένα πολιτικοοικονομικό χώρο άσκησης ηγεμονίας και άντλησης ισχύος στο πλαίσιο άσκησης διεθνούς πολιτικής. Όπως κατά καιρούς έχουμε εξηγήσει, η υψηλή ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας κερδήθηκε και μέσω της ανταγωνιστικής εξασθένησης άλλων χωρών της ευρωζώνης και της ΕΕ. Και αυτό αν εξετάσει κανείς τα μακροοικονομικά μεγέθη των τελευταίων δέκα ετών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελλάδα.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν δικαίως ή αδίκως οι χρηματιστές από τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο πιέζουν το Βερολίνο να εναρμονίσει την οικονομική συμπεριφορά του με τις ευρύτερες επιδιώξεις τους, που καταλήγουν στην διαμόρφωση της λεγόμενης παγκόσμιας διακυβέρνησης υπό την ηγεμονία τους, ούτε εάν η γερμανική κυβέρνηση έχει δίκιο να αντιδρά σ’ αυτήν την πίεση, σπασμωδικά, εγωιστικά, προσβλητικά και σε βάρος ευρωπαϊκών κοινωνιών που συνέβαλαν στην σημερινή της ανάπτυξη. Η γερμανική κυβέρνηση δεν ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση της ηγεμονίας της στο εσωτερικό της ΕΕ και τώρα επιδιώκει μεσοβέζικες λύσεις που οδηγούν στην ανατροπή του πολιτικού εγχειρήματος στην ΕΕ ή στην ολοκλήρωση του υπό την εξουσία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού παράγοντα. Όμως το κρίσιμο για εμάς είναι ότι δεν έπρεπε να μπλέξουμε αμέσως σ’ αυτό το παιχνίδι. Η Ελλάδα εισήλθε στην ευρωζώνη δίχως παραγωγικές ικανότητες και κατάλληλη θεσμική προετοιμασία. Ήταν μία πολιτική απόφαση που ζημίωνε οικονομικά τους Έλληνες, αλλά υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε μετά από δεκαπέντε-είκοσι χρόνια να κριθεί ως χρήσιμη επιλογή. Έτσι που έχουν έρθει σήμερα τα πράγματα νομίζω ότι δεν τίθεται πλέον αυτό το ζήτημα, εκτός αν υπάρξει ριζική αναθεώρηση των σχέσεων εντός της ευρωζώνης. Πράγμα απίθανο, καθώς οι Γερμανοί προτιμούν να την δουν να «μικραίνει» παρά να αλλάζει μορφή και οικονομική στρατηγική.

Ο κ. Σημίτης γνώριζε πολύ καλά ότι έριξε τους Έλληνες στην θάλασσα δίχως να ξέρουν κολύμπι. Ο κ. Καραμανλής έδειξε να αδιαφορεί και για την θάλασσα και για το κολύμπι. Ο δε Γ. Παπανδρέου ανέλαβε ως χαρούμενος κι ωραίος «αντιεξουσιαστής» να προκαλέσει μία άνευ προηγουμένου φουρτούνα. Ε, μέσα σ’ αυτήν δεν υπήρχε καμία περίπτωση να σωθεί ο απροετοίμαστος κολυμβητής. Πλέον δεν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα εντός της ευρωζώνης, εκτός και εάν γίνει κάποιο θαύμα. Θαύματα όμως δεν ξέρει να κάνει η οικονομία, μόνον η πολιτική τα μπορεί. Αλλά αυτή μοιάζει άφαντη και συκοφαντημένη, από τους νεοφιλελευθέρους «αντιεξουσιαστές» της παγκοσμιοποίησης.

Ο τελευταίος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης χρεοκόπησε μια ψυχορραγούσα δημοσιονομικά χώρα, αλλά αντί να νοιάζεται γι’ αυτό, εμφανίζει ιδιαίτερη ζέση για να μην χρεοκοπήσουν άλλες χώρες της περιφέρειας. Αν αυτό δεν ονομάζεται γελοιότητα, πέστε το lifestyle του «τέταρτου δρόμου», ή όπως αλλιώς επιθυμείτε! Ο άνθρωπος που εκλιπαρούσε για την δημιουργία ενός μηχανισμού που δήθεν θα έσωζε την χώρα, ενώ έσωζε το ευρώ και ενίσχυε την κερδοφορία των διεθνών τοκογλύφων, έγινε έξω φρενών με το ατόπημα της Μέρκελ να ανακοινώσει πριν την ώρα της, μια ούτως ή άλλως προβληματική ρύθμιση για συμμετοχή του τραπεζικού τομέα στα κεφάλαια που προορίζονται να καλύψουν την πιθανή χρεοκοπία άλλων χωρών της περιφέρειας. Πρόκειται για μια μεσοβέζικη λύση που οδηγεί σε αναγκαστική χρεοκοπία τις αδύνατες χώρες της ευρωζώνης, δίχως στάση πληρωμών, η οποία καταλήγει στο να περισωθούν οι ισχυρές τράπεζες, αλλά παράλληλα να δημιουργηθούν διαφορετικές οικονομικές ζώνες ανάπτυξης εντός του ίδιου ενιαίου οικονομικού χώρου. Μια κίνηση που παγιώνει της εθνικές και κοινωνικές ανισότητες εντός του χώρου. Αυτό βάλει ευθέως εναντίον του Ευρωπαϊσμού, ενώ αποκαλύπτει ότι αυτός δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που τα ευρω-ατλαντικά συμφέροντα επιθυμούσαν, όταν οδήγησαν στην σύσταση της ΕΟΚ και αργότερα της ΕΕ.

Αρχικά, μέσω του κ. Παπανδρέου η γερμανική κυβέρνηση έχασε την μπάλα σε αυτό που θεωρούσε γήπεδό της. Τώρα πια όλες οι αποσταθεροποιητικές δυνάμεις εντός και εκτός της ΕΕ κινούνται άναρχα, με κανόνα την ιδιοτέλεια, ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός αναλαμβάνει να παίξει πάλι το ρόλο του «λαγού». Μόνον που πλέον έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα και αντί για «λαγός» μοιάζει περισσότερο με «λαγουδάκι» των αγορών. Η σοσιαλιστική του ρητορεία, η οποία εναρμονίζεται με την πολιτική στρατηγική του ΔΝΤ, δεν μπορεί να κρύψει την αποκρουστική αντικοινωνική μορφή της φιλοσοφίας που διακρίνει την πολιτική πρακτική του.

Ευρισκόμενος μάλιστα σε αδιέξοδο, κάνει αυτό που έμαθε από τον πατέρα του. Λαϊκίζει ολοένα και περισσότερο, κηρύσσοντας «επανάσταση», εναντίον των κακών Γερμανών με την ιερή συμμαχία των Financial Times, του ΔΝΤ και της Fed. Ο άνθρωπος του πολιτικοοικονομικού λόμπι της παγκόσμιας διακυβέρνησης στην Αθήνα, όπως τον αποκαλούν οι ίδιοι, εμφανίζεται να αγωνίζεται για τα συμφέροντα των μη προνομιούχων ευρωπαϊκών λαών. Κάπου εδώ τρελαίνεσαι!  Ο άνθρωπος, που μαζί με το καθεστώς στην Ελλάδα, θριαμβολόγησε για τον ελεεινό μηχανισμό στήριξης που κατέστησε την χώρας μας, χώρα υπό κατοχή, απορρυθμίζοντας την οικονομία, καταστρέφοντας την κοινωνία και εξανεμίζοντας τις όποιες πιθανότητες ανάπτυξης, δια του στασιμοπληθωρισμού που επέφερε η εφαρμογή των μνημονίων, τώρα το «παίζει» «αντιεξουσιαστής» στην ευρωζώνη για να σώσει τον κόσμο από το τέταρτο ράιχ, ευαγγελιζόμενος τον τέταρτο δρόμο. Έτσι τον εμφανίζει η προπαγάνδα του καθεστώτος. Όμως, μεταξύ των δύο αυτών αναπαραστάσεων της ηγεμονίας συνθλίβεται η ελληνική κοινωνία, αλλά δεν βαριέσαι, εμείς θα πρέπει να πληρώσουμε τα σπασμένα, καθώς «τα φάγαμε όλοι μαζί»!

Τον ίδιο μοιάζει να ακολουθεί πλέον και ο Αντώνης Σαμαράς, ελαφρώς τρικλίζοντας. Έτοιμος προφανώς να μπει και αυτός στο κλαμπ των «αντιεξουσιατών», που ετοιμάζουν κυβέρνηση μακρόχρονης συνεργασίας  με το ΔΝΤ στην Ελλάδα, καθώς η τρόικα δεν φαίνεται να αντέχει για πολύ ακόμη.

Και ενώ όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα θα έπρεπε να συγκλονίζουν την χώρα και να παρακινούν προς νέες μορφές λαϊκής οργάνωσης, κυβερνητικής πρότασης και εναλλακτικής ηγεσίας, οι προοδευτικές δυνάμεις ζεσταίνουν - η κάθε μια ξεχωριστά στη φωλιά της - τα αυγά τους για να εκκολαφτεί το «κίνημα». Φίλοι, πριν φτάσω να πω… σιγά τα ωά, θα ήθελα να επισημάνω ότι το υπερβολικό κλώσσημα ποτέ δεν οδήγησε σε ελπιδοφόρο αποτέλεσμα. Καταστρέφονται πολλά αυγά από τα οποία θα μπορούσαν να παραχθούν ικανοί πολιτικά νεοσσοί. Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον με το ένα πόδι έξω από την ευρωζώνη, ενώ το πραγματικό δίλημμα είναι προς τα πού θα κάνουμε το επόμενο βήμα. Και αυτό είναι προφανές ότι δεν μπορεί να το απαντήσει το παραπαίον καθεστώς. Απαιτείται μια αριστερή-φιλελεύθερη πρόταση από όσους συνεχίζουν να θέλουν την Ελλάδα στο κόσμο, διακρινόμενη όμως από εθνική αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση. Πρέπει να σταματήσουμε τον κατήφορο. Πρέπει να εμποδίσουμε αυτούς που μας διέσυραν διεθνώς, πριν μας φτωχύνουν καθολικώς να δημιουργήσουν ένα νέο συνεταιρισμό που θα νομιμοποιήσει την ηγεμονία της παρούσας αποτυχημένης πολιτικής τάξης για τις επόμενες δεκαετίες. Προσοχή όμως, η νεα-μεταπολίτευση, η πραγματική μεταπολίτευση των πολιτών, δεν πρέπει να αφεθεί να καταντήσει φάρσα! Υπάρχουν πολλοί που θα το ήθελαν αυτό, να την εξευτελίσουν από την αρχή. Δεν νομίζετε;