Η εξόφληση των τοκογλύφων δεν είναι ένα λαϊκο όραμα !

Γράφει ο Λεωνίδας Ορφανουδάκης

Πήγα το πρωί να αφήσω ένα γαρίφαλο στο πολυτεχνείο όπως κάνω ανελλιπώς εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Κάποιοι κατάθεταν δίπλα μου στεφάνια αποδοκιμαζόμενοι. Έφαγα ένα μπουκάλι νερό (ευτυχώς στην πλάτη και μικρό) , ενώ γύρο μου πετούσαν πολλά κύπελλα με καφέ και λίγα νεράντζια. Κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε σε τέτοιες συνθήκες να σφυρηλατήσουμε τη λαϊκή ομοψυχία έβριζαν ακόμα και τον πεθαμένο πριν από μισό αιώνα  Γέρο Γιώργο Παπανδρέου.  Πετούσαν αντικείμενα  και αντιμνημονιακά  συνθήματα και φώναζαν  κομουνιστικές ατάκες. Πλησίασα αγανακτισμένος ένα πάγκο με νεολαίους της ΚΝΕ έξω από την Πύλη και τους ζήτησα εξηγήσεις. Δεν είναι δικοί μας μου είπαν δεν είναι του ΚΚΕ. Μα φωνάζουν υπέρ του ΚΚΕ τους ξαναλέω τι είναι προβοκάτορες;  Ξαναπήγα μέσα και κατευθύνθηκα στην ομάδα από όπου μου είχε έλθει το μπουκάλι με το νερό. Τι γίνεται ρε παιδιά έτσι  βοηθάτε εσείς να ενωθεί ο λαός και να αντιδράσει ενωμένος  στις δύσκολες καταστάσεις που μας βρήκαν. Η ΚΝΕ απέξω λέει πως δεν είστε κομουνιστές! Τι είστε τελικά  προβοκάτορες; Αυτοί δεν......... είναι  κομουνιστές μου απάντησαν εκείνοι, εννοώντας  τους Κνίτες.  Αν και  είμαι χρόνια στο κουρμπέτι  άργησα να καταλάβω, κάποιοι της  εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ήταν.  Κάνουν και αυτοί όπως κάνει καθένας μας αυτό που μπορεί και νομίζει σωστό.  Δεν τους αδικώ. Αυτό συμβαίνει σαν φυσική συνέπεια στις δύσκολες ώρες στους  λαούς όταν  δεν υπάρχει μεγάλος ηγέτης ή μεγάλη ιδέα για να τους ενώσει όλους. Άλλοι λουφάζουν στους καναπέδες τους και άλλοι  διαμαρτύρονται και  αντιδρούν ενεργά στους δρόμους, όμως χωρίς κεντρικό σχεδιασμό, καθένας όπως νομίζει. Αυτό  αντί να ενώσει τον λαό σε κοινό μέτωπο ενέχει τον κίνδυνο να τον διχάσει. Οι ύβρεις που άκουσα  σήμερα στο Πολυτεχνείο κάθε άλλο παρά   προμηνύουν ένα ευρύτατο λαϊκό μέτωπο, πράγμα που είναι το μεγάλο ζητούμενο για το Έθνος όπως  έχουν τα πράγματα  σήμερα. Παρά τον κίνδυνο διχασμού,  που είναι υπαρκτός,  εγώ ψυχικά δεν θα  ταυτιστώ ποτέ με αυτούς που παραιτούνται και κάθονται ήσυχα στα σπίτια τους περιμένοντας μοιρολατρικά το ορατό πλέον τέλος. Προτιμώ αυτούς που αντιδρούν έστω και αν επιτίθενται  και σε εμένα.

Θα κλείσω με κάτι που αξίζει να  γίνει  λαϊκή επωδός.  Ο τόπος στη συγκεκριμένη συγκυρία έχει ανάγκη και μπορεί να ενωθεί  στο 80 τοις εκατόν του, κάτω από ένα Μεγάλο Όραμα! Και βέβαια  δεν υπάρχει κανείς Έλληνας που να πιστεύει πως  η εξόφληση των τοκογλύφων είναι  ένα τέτοιο όραμα.   

Πάντως αύριο 17 Νοεμβρίου 2010 μπορεί να είναι η πρώτη φορά από το 1974 που δεν θα περπατήσω για να διαδηλώσω προς την Αμερικανική πρεσβεία.