Κάθε χρόνο και μια απόδραση κυβέρνησης

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη 

Πηγή: Ελεύθερη ζώνη 

 

Η Ακρόπολη και τα μουσεία ανοιγοκλείνουν λόγω συμβασιούχων. Το ΚΕΠΥΟ ανοιγοκλείνει για τον ίδιο λόγο. Οι σταθμοί του Μετρό ανοιγοκλείνουν λόγω τηλεφωνημάτων για βόμβες. Οι δρόμοι ανοιγοκλείνουν λόγω του γενικού συναγερμού και των κινητοποιήσεων που έχουν προκαλέσει τα σκληρά μέτρα. Τα ταχυδρομεία ανοιγοκλείνουν λόγω των πακεταρισμένων βομβών. Τα αεροπλάνα ανεβοκατεβαίνουν για τον ίδιο λόγο. Και οι πολιτικοί μας ταγοί απλώς… ανοιγοκλείνουν το στόμα τους.

Πιστεύει κανείς ότι με αυτόν τον τρόπο μπορεί η χώρα να δει μια άσπρη μέρα και να φύγει από το Μνημόνιο; Προφανώς κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Θα ήταν αδύνατον ακόμη και αν δεν αναθεωρούσε το έλλειμμα η Eurostat – είπαμε μετά τον δεύτερο γύρο των εκλογών.

«Θα δούμε τα αποτελέσματα των εκλογών και θα αποφασίσουμε», είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σχετικά με τις εθνικές εκλογές. Θα δούμε, δηλαδή, αν ψηφίσατε το «σωστό» και αναλόγως θα σας τιμωρήσουμε ή θα σας κάνουμε την χάρη να συνεχίσουμε να σας κυβερνάμε με αυτόν τον τρόπο. Με τον δικό μας τρόπο.

Μόλις πριν από έναν χρόνο είχαμε εκλογές. Μόλις πριν από έναν χρόνο απέδρασε η προηγούμενη κυβέρνηση. Όχι δεν έφυγε απλώς επειδή έχασε τις εκλογές.  Έκανε το παν για να χάσει τις εκλογές. Οι άνθρωποι που υποδύονταν τα μέλη της κυβέρνησης, επί 5,5 χρόνια διακυβέρνησης έδιναν καθημερινά την εντύπωση πως δεν ήθελαν να κυβερνήσουν αν αυτό δεν συνέβαινε με τον δικό τους τρόπο, με βάση τις δικές τους ιδιοτελείς επιδιώξεις.

Τώρα θέλουν να αποδράσουν οι επόμενοι. Η χώρα πτωχεύει, δεν μπορούν να διαχειριστούν το πρόβλημα.  Επί δεκαετίες όλοι τους παρίσταναν ότι κυβερνούσαν, στρογγυλοκαθισμένοι πάνω στα κοινοτικά κονδύλια και σε πακτωλούς εθνικών χρημάτων.

Στα δύσκολα φεύγουν όλοι. Ανίκανοι, μικροί, κατώτεροι των περιστάσεων, ουδέποτε ανέλαβαν τις ευθύνες τους. Πορφυρογέννητοι και αλαζόνες, το βάζουν κάθε φορά στα πόδια. Αλληλοκατηγορούνται και αλληλοσπαράσσονται μπροστά στα μάτια ενός έκπληκτου λαού που άναυδος παρακολουθεί την επερχόμενη καταστροφή του.

Ουδέποτε έπραξαν το καθήκον τους. Ουδέποτε είχαν την παραμικρή αίσθηση του καθήκοντος. Αν κανείς τους έλεγε την αλήθεια, τον έβαζαν στην γωνία. Αν κανείς φαινόταν καλύτερός τους, τον εξαφάνιζαν.

Το παράξενο είναι πως παραμένουν αμετανόητοι. Ακόμη και σήμερα τους ακούς στα τηλεπαράθυρα να επαναλαμβάνουν την περίφημη φράση «είμαι είκοσι χρόνια στην πολιτική…».

Σχεδόν δεν καταλαβαίνουν πως αυτό ακριβώς είναι και το ενοχοποιητικό στοιχείο. Είναι τόσα πολλά χρόνια στην πολιτική και γι’ αυτό ακριβώς καταβυθιστήκαμε. Όχι, να μην ζητούν ούτε ψήφο ευθύνης, ούτε ψήφο άφεσης αμαρτιών.

Δεν έχει βρεθεί το μαγικό ραβδί που θα κάνει τους διεφθαρμένους αδιάφθορους και τους ανίκανους ικανούς.