Η παθολογία του πολέμου...

Γράφει η Πέπη Σακελλαρίου
από το http://peopleinaction.wordpress.com/

 Επειδή καλό είναι να θυμόμαστε που και που την ιστορία…
Η βαθύτερη αιτία του εκφυλισμού, είναι κατά το Θουκυδίδη, η ριζωμένη στη φύση των ανθρώπων “πλεονεξία” και “φιλοτιμία”, η δίψα δηλαδή για επικράτηση. Συνέπεια είναι η εξαφάνιση της εμπιστοσύνης, η ορμή για ξεπέρασμα του άλλου στην κατεργαριά και η καινούργια αξιολόγηση.
“Ως και οι λέξεις άλλαξαν νόημα. Ο πονηρός, ο επιτήδειος, ο ύπουλος, ο ικανός για όλα, έχει τη μεγαλύτερη εχτίμηση και είναι περιζήτητος για σύντροφος και συνεργάτης. Οι συμφεροντολογικοί σύνδεσμοι (“σύνοδοι”) ασφαλίζουν την επιτυχία στην ορμή για δύναμη κι εξουσία. Οι μοντέρνοι αυτοί...
 πολιτικοί προτιμούν να περάσουν για κακοί παρά για κουτοί. Η αλλαγή αυτή στα φρονήματα (“καινούσθαι τας διανοίας” ΙΙΙ 82, 3) είναι κατάπτωση κι εκφυλισμός. Εξωτερικά τα σημάδια τους είναι ότι κακές ιδιότητες πήραν χαϊδευτικά ονόματα. Αλογάριαστη τόλμη πέρασε για παλικαριά, ωφέλιμη στους συνεταίρους (“ανδρεία φιλέταιρος”), μανιακή εμπάθεια (“εμπλήκτως οξύ”) για βασικό προσόν του άνδρα (“ανδρός μοίρα προσετέθη”).
Αντίθετα περιφρονήθηκαν οι άλλοτε τιμημένες αρετές. Η προβλεπτική επιφύλαξη (“μέλλησις προμηθής”) πέρασε για εύσχημη δειλία (“δειλία ευπρεπής”), η φρονιμάδα (“το σώφρον”) πρόσχημα ανανδρίας, η στοχαστικότητα σε όλα (“το προς άπαν συνετόν”) χαλαρότητα σε όλα (“επί πάγαν αργόν”). Ο αδιάκοπα χολιασμένος (“χαλαιπένων”) απόλυτα ασφαλής, όποιος του αντιλέγει ύποπτος. Όποιος στήνει παγίδες (“επιβουλεύων”) και τα καταφέρνει, έξυπνος, αυτός που τον προλαβαίνει ικανότερος. Το κοινό έγκλημα (“κοινή παρανομείσθαι”) στερεότερος δεσμός παρά ο όρκος στους θεούς. Πιο ευχάριστο τους είναι να εκδικηθούν παρά να μην πάθουν κακό. Γι’ αποτελεσματικότερο από την ανοιχτή επίθεση έχουν να χτυπήσουν ύπουλα τον απροετοίμαστο, που έχει την αφέλεια να πιστεύει σε συνθήκες κι όρκους. Έτσι πηγαίνουν στα σίγουρα κι αναγνωρίζεται ακόμα η αξία τους, επειδή τα κατάφεραν με δόλο. Οι κατεργαραίοι, όπως είναι γνωστό, κερδίζουν ευκολότερα τη φήμη του ικανού παρά οι αδέξιοι του τίμιου.“
Το παραπάνω κείμενο είναι πιστή αντιγράφη από το έργο “Επίκουρος – Η αληθινή όψη του αρχαίου κόσμου” του Χαράλαμπου Θεοδωρίδη.
Γράφει ο Θεοδωρίδης για την εποχή των πολέμων μετά τον χρυσό αιώνα : “Οι λαϊκές τάξεις γίνονται ολοένα αδιάφορες ή ανίκανες να σκεφθούν για τη διοίκηση της πολιτείας. Την πολιτεία δεν την αισθάνονται πια σαν κοινή υπόθεση, που η καλή και η κακή διοίκησή της κάνει την ευτυχία ή τη δυστυχία τους. Οι πλούσιοι αποφεύγουν με διάφορα μέσα τις υποχρεώσεις στην πολιτεία. Οι πολιτικοί είναι, όπως και σήμερα (η πρώτη έκδοση του βιβλίου έγινε το 1954!!) επαγγελματίες που τρυπώνουν στη βουλή και στην εκκλησία για να πλουτήσουν, να ζήσουν άνετα και με το μικρότερο κόπο. Οι ιστορικοί συνηθίζουν να λένε πως ο άμετρος εγωισμός χάλασε τα δημόσια και ιδιωτικά ήθη είτε πως ο άνθρωπος τον 4ο π.χ. αιώνα έγινε ατομικιστής και προσπαθούν μ’ αυτές τις έννοιες να ερμηνέψουν διαφορότατα φαινόμενα. Σα να μπορούσε ο άνθρωπος από θέλησή του ή από καπρίτσιο να γίνει αλτρουϊστής ή εγωιστής. Η απότομη οικονομική κρίση έκοψε τα φτερά του πολίτη, του στέρεψε μαζί με την άνεση και το ψυχικό σφρίγος, που του επέτρεπε να φροντίσει για κάτι πέρα από τις φτωχές ατομικές υποθέσεις του ….“
Στην αυγή της ανθρωπότητας ο άνθρωπος έζησε την πρώτη του προσπάθεια να γίνει πραγματικά άνθρωπος. Έκτοτε κάθε προσπάθειά του ματαιώνεται από μια επίμονη Ολιγαρχία (Αριστοκρατία) συνεπικουρούμενης της ιδιωτικής “πλεονεξίας” και “φιλοτιμίας”, καταλύοντας κάθε προσπάθεια συλλογικότητας.
Οι κρίσεις (οι οικονομικοί πόλεμοι, τα σοκ) έχουν ένα μόνο σκοπό : να διαιωνίζουν τα προνόμια ορισμένων (στην παρούσα περίπτωση ενός σαθρού χρηματοπιστωτικού συστήματος και ορισμένων ωφελούμενων) αποπροσανατολίζοντας την ανθρωπότητα από τον πραγματικό της σκοπό, την κοινότητα των ανθρώπων.