Καμιά τιμωρία των υπευθύνων, μόνο διαγραφές

 Πηγή: Ελεύθερη Ζώνη

 

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

 

Όσοι οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αφόρητο χάλι, στην κατάργηση της εθνικής της κυριαρχίας και στην ακύρωση κάθε κοινοβουλευτικής διαδικασίας, πρέπει να σηκωθούν να φύγουν από την χώρα.

Είναι πλέον εξοργιστικό να υποδύονται τους κυβερνήτες της χώρας, που αφού υποκλίνονται σε κάθε ξένη εξουσία, κάνουν επίδειξη της σιδηράς πυγμής τους σε κοινοβουλευτικούς που ξεφεύγουν από την κομματική πειθαρχία.

Σχετικά με την τελευταία διαγραφή, αυτήν του βουλευτή Πρέβεζας Βαγγέλη Παπαχρήστου μάλιστα, δεν είχε καν τεθεί θέμα κομματικής πειθαρχίας. Εκτός κι’ αν έπρεπε να είχε ο διαγραφείς εκλάβει ως τέτοια,  μια δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, σύμφωνα με την οποία οι βουλευτές γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν.

Δεκαπέντε χρόνια τώρα λέμε ότι κάτι πρέπει να γίνει με τις καταχρεωμένες ΔΕΚΟ, με τις ανισότητες, με τις σπατάλες, με τον διαρκή δανεισμό της χώρας. Όλοι γνώριζαν προς τα πού οδεύαμε. Είτε βρίσκονταν στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση.

Και τι έκαναν; ΤΙΠΟΤΑ. Η κυβέρνηση Καραμανλή (και στις δύο θητείες της) δεν κατάφερε να εφαρμόσει τίποτε από όσα υποσχέθηκε και βάσει των οποίων ψηφίστηκε. Αντ’ αυτού, δόθηκε απίστευτη εξουσία σε υπουργούς που διορίζονταν με βάση την επετηρίδα ή με βάση τις εσωκομματικές ισορροπίες.

Ακόμη και οι νόμοι που με δυσκολία ψηφίζονταν – λόγω των πελατειακών, συνδικαλιστικών και αντιπολιτευτικών πρακτικών που σταθερά ακολουθούνται σ’ αυτή τη χώρα – δεν εφαρμόζονταν ποτέ.

Κάθε φορά που ένα υπουργείο αποκτούσε έναν καινούργιο ένοικο, αυτός απλώς φρόντιζε να αλλάζει τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των οργανισμών που επόπτευε, για να τοποθετήσει δικούς του «πελάτες». Όταν έφευγε, σχεδόν πάντα μεταφερόμενος σε άλλο υπουργείο, μετέφερε μαζί του την κουστωδία του.

Διάφοροι υπερτιμημένοι, κυβερνούσαν με ύφος χιλίων καρδιναλίων και όταν έχαναν τα αξιώματά τους, παρίσταναν τους «θυμωμένους» και «απογοητευμένους», λέγοντας δεξιά – αριστερά σε όλους τους τόνους ότι υποτιμήθηκαν οι ικανότητές τους.

Στο μεταξύ, το δημόσιο χρέος γιγαντωνόταν, οι κρατικοί οργανισμοί βυθίζονταν και το ίδιο το κράτος διαλυόταν.

Ο κ. Παπανδρέου πάλι, υποσχέθηκε προεκλογικά τα πάντα, είπε του κόσμου τα ψέματα, συνέχισε να τα λέει χωρίς να κάνει τίποτε επί μήνες, κουβαλούσε επιτροπές σοφών, ταξίδευε για τις ανάγκες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, οργάνωνε Συμπόσια της Σύμης (αλήθεια πώς θα επιζήσει το συγκεκριμένο συμπόσιο χωρίς τον σταθερό πελάτη του, τον Ρ. Χόλμπρουκ;) και κατέληξε να μας πάει σιδηροδέσμιους στο ΔΝΤ.

Τώρα, παριστάνει κι’ αυτός ότι θα μας σώσει. Και προκειμένου να μας σώσει – πράγμα αδύνατον, διότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει – καταργεί κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία και νομοθετεί δια πολυνομοσχεδίων που συζητούνται και ψηφίζονται μέσα σε λίγες ώρες.

Όλα αυτά, χωρίς να έχει τιμωρηθεί κανείς (δεν θα κουραστώ να το λέω και να το γράφω).

Τώρα, συζητούν πάλι για αναθεώρηση (πάλι) του Συντάγματος. Θητεία παρά θητεία κοινοβουλευτική θα αλλάζουμε το Σύνταγμα – χωρίς τελικά να αλλάζει τίποτε.  Φυσικά, όταν τελικά θα αλλάξει επιτέλους το Σύνταγμα, θα είναι πολύ αργά. Διότι έχουν ήδη παραγραφεί τα πάντα.

Αυτά για το θέμα των ποινικών ευθυνών. Διότι για τις πολιτικές ευθύνες, όπως βλέπετε, δεν κουνιέται φύλλο.  Περίπου μας λένε: Ό, τι έγινε έγινε, σας χρεώσαμε, σας κατακλέψαμε, διασπαθίσαμε το εθνικό και το κοινοτικό χρήμα, αφήστε μας τώρα ήσυχους να σας κυβερνήσουμε!