Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΕΒ

Γράφει ο κ. Γιώργος Δελαστίκ

Υπερβαίνει τα όρια η αλαζονεία που επιδεικνύει εμπράκτως το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος.
Εκτιμώντας -σωστά ομολογουμένως- ότι η υποτονική αντίδραση των εργαζομένων στην καταιγίδα μέτρων της κυβέρνησης που
καταλύουν θεμελιώδη δικαιώματά τους συνιστά μοναδική ευκαιρία κατεδάφισης όλων των εργατικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα και στον ιδιωτικό τομέα, ο πρόεδρος των βιομηχάνων προχώρησε σε δύο εντυπωσιακές κινήσεις.
Πρώτον, κατέθεσε ένα υπόμνημα με προτάσεις επιστροφής των εργασιακών σχέσεων στον... 19ο αιώνα!
Ζητεί κατάργηση του 8ώρου και μετατροπή του σε 10ωρο, χωρίς την καταβολή καν υπερωριακής αμοιβής, απλώς αφαίρεση των 2 επιπλέον ωρών δουλειάς σε κάποια εποχή που θα κρίνει ο εργοδότης.
Ζητεί κατάργηση της σαββατιάτικης αργίας σε όποιους κλάδους ισχύει, επαναφορά της εργασίας το Σάββατο και παροχή ρεπό κάποια άλλη ημέρα.
Ο ΣΕΒ θέλει να καταργηθεί κάθε αγορανομικός έλεγχος και να απελευθερωθεί πλήρως η αισχροκέρδεια, να καταργηθεί ακόμη και η απλή ενημέρωση του υπουργείου για τις αυξήσεις τιμών των προϊόντων - μέχρι και φαρμακεία χωρίς... φαρμακοποιούς απαιτεί ο Δ. Δασκαλόπουλος!
Εκατοντάδες προκλητικές προτάσεις. Γνωστή η τακτική. Και το ένα... δέκατο ή το ένα εικοστό από αυτές αν περνούσαν, θα μεταμόρφωναν την κοινωνία σε ζούγκλα. Η δεύτερη εντυπωσιακή κίνηση του προέδρου του ΣΕΒ ήταν ότι προσπάθησε να εκθέσει και να υπονομεύσει, εξευτελίζοντάς τον, τον πιο απίθανο άνθρωπο: τον... πρόεδρο της ΓΣΕΕ (!) Γιάννη Παναγόπουλο, ο οποίος όχι μόνο από σύσσωμη την αντιπολίτευση, αλλά και μέσα στο ΠΑΣΟΚ κατηγορείται ως υπερβολικά ενδοτικός σε κάθε απαίτηση της εργοδοσίας και της κυβέρνησης.
Ο ΣΕΒ διοχέτευσε προχθές σε όλα τα μέσα ενημέρωσης την είδηση ότι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ συμφώνησε στη μείωση ως 12% των μισθών όλων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα μέσω των επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες για έναν συν έναν χρόνο θα μπορούν να καθορίζουν μισθούς 12% χαμηλότερους από τους κατώτατους των κλαδικών συμβάσεων.
Ο Γ. Παναγόπουλος διατείνεται ότι δεν συμφώνησε σε κάτι τέτοιο και κάνει λόγο σε δήλωσή του για «ψευδή κατασκευασμένη είδηση» και για «μεθοδευμένη αθλιότητα που εξυπηρετεί συμφέροντα εργοδοτικών κύκλων» διατεινόμενος ότι «η ΓΣΕΕ ούτε συμφώνησε ούτε θα συμφωνήσει σε μια τέτοια κατεύθυνση».
Αγνοούμε αν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ λέει αλήθεια. Ο πρότερος συνδικαλιστικός βίος του σε καμιά περίπτωση δεν εγγυάται κάτι τέτοιο.
Προκαλεί επίσης υποψίες το γεγονός ότι δεν έκανε καμιά διάψευση την Τετάρτη το βράδυ, όταν βοούσε όλο το εργατικό ρεπορτάζ από την εσκεμμένη διοχέτευση της είδησης από τον ΣΕΒ.
Παραδόξως, ο έμπειρος πρόεδρος της ΓΣΕΕ περίμενε να γίνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις χθεσινές εφημερίδες ότι συμφώνησε σε μείωση μισθών 12% για να βγάλει έπειτα τη διάψευσή του, η οποία αντικειμενικά πλέον είχε άκρως αποδυναμωμένη πειστική ικανότητα.
Πέραν όμως του θεμελιώδους ζητήματος αν ο Γ. Παναγόπουλος συναίνεσε ανεπίσημα στη μείωση των μισθών κατά 12%, αναφύεται και ένα άλλο ερώτημα: ακόμη και αν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ συμφώνησε με την περικοπή των αμοιβών των εργαζομένων, γιατί τον «κάρφωσε» ο ΣΕΒ;
Προφανώς όχι για να δεσμεύσει τον Γ. Παναγόπουλο, αφού δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για κάτι τέτοιο.
Αφενός γιατί δεν απαιτείται κάποια επισημοποίηση της θέσης της ΓΣΕΕ, αφού η κυβέρνηση είναι αυτή που νομοθετεί κατά την κρίση της και αφετέρου γιατί η εν κρυπτώ και παραβύστω συμφωνία του Γ. Παναγόπουλου, αν υπήρξε, ήταν πολύ πιο χρήσιμη για την προώθηση των συμφερόντων και των θέσεων του ΣΕΒ, αφού έλυνε τα χέρια της κυβέρνησης.
Μετατρέποντας τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ σε... καλόγερο Σαμουήλ στο Κούγκι, που δηλώνει ότι είναι έτοιμος να ανατιναχθεί για χάρη των συλλογικών συμβάσεων, ο ΣΕΒ δεν φαίνεται να κερδίζει κάτι.
ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ
Ούτε εργοδοτικά σωματεία πλέον
Η διαπόμπευση από τον ΣΕΒ του προέδρου της ΓΣΕΕ -ενδεχομένως και με ψευδή στοιχεία- δεν αποσκοπεί βεβαίως στην υπονόμευση του... «αγωνιστικού φρονήματος» της ΓΣΕΕ, το οποίο ουδέποτε τη χαρακτήριζε κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η κίνηση αυτή του ΣΕΒ όμως απαξιώνει ακόμη περισσότερο το ούτως ή άλλως σχεδόν ανύπαρκτο κύρος της ΓΣΕΕ στα μάτια των εργαζομένων. Τους αποκαρδιώνει και τους αποξενώνει ακόμη περισσότερο, δυναμώνοντας το αίσθημα ματαιότητας κάθε αντίδρασης. Ίσως η αλαζονεία του ΣΕΒ έχει φτάσει στο σημείο να τον κάνει να αισθάνεται ότι δεν έχει πια ανάγκη ούτε καν τον εργοδοτικό συνδικαλισμό για να περνάει τις θέσεις του.

ΕΘΝΟΣ