Μεγαλοβδομαδιάτικα

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες, απολαμβάναμε κλασική μουσική. Από δυσεύρετα οπτικοακουστικά μέσα, το εξής…ραδιόφωνο. Σε ατμόσφαιρα μεγαλοβδομαδιάτικη και με «συμμετοχή» στο θείο δράμα. Και ήταν μαγεία και αναζήτηση, παιδεία και πολιτισμός. Εμβαθύναμε στον Μπετόβεν (να στοχάζεται), τον Σούμπερτ (να ονειροπολεί), τον Μότσαρτ (να παιχνιδίζει), τον Μπαχ (να προσεύχεται).

ΥΣΤΕΡΑ πλάκωσαν τα μπουζούκια. Δειλά στην αρχή, κι όλο επέκτειναν τις ώρες και τις μέρες, επιτείνοντας στην αναζήτηση της πενιάς και δυναμώνοντας την ένταση. Μεγάλη βδομάδα της «απελευθέρωσης» απ’ τα κλασικά και καθιερωμένα, μια απομάκρυνση απ’ τα κλασικά και καθιερωμένα της μεγάλη Εβδομάδας και προσαρμογή στα σύγχρονα και μοντέρνα. Χωρίς όρια τα ερεθίσματα της ψυχής του-αναντίρρητου υποδοχέα της κάθε τηλεοπτικής σαχλαμάρας, για να ξεσπάει ο…γλεντζές, «αναστάσιμα», πνιγμένος στο θρυμματισμένο πιατικό και με την αοιδό στο λουλουδικό. Πληρωμένα απ’ τον ιδρώτα είτε το (θαλασσο)δάνειο; Γνήσια έκφραση παραδεισιακής ελληνικής μαγκιάς, έτσι κι αλλιώς, τρόπος «έκφρασης» και απόπειρα κοινωνικής καταξίωσης, επίδειξης και πλούτου μέσα τη μονοσήμαντη επιλογή (μπουζούκι) και του τόπου (σκυλάδικο).

ΣΗΜΕΡΑ; Έπεσαν οι τόνοι, άδειασαν οι ναοί της ιεροτελεστίας του μπουζουκιού, ατόνησε η πενιά, λιγόστεψαν οι «γλεντζέδες» (μη δώσουν στόχο ως ευωχούμενοι σε περίοδο κρίσης) και στέρεψαν τα ανθόλουτρα. Τέλος τα χυμένα ουίσκι στην πίστα, και τα ευτυχισμένα χαμόγελα του «φτιαγμένου» (ενίοτε καψούρη) που θα πλήρωνε, τέλος(;) εποχής για πρώτο τραπέζι-πίστα. Είναι το κλίμα (της κρίσης) ανάγκασε τον «κοσμικό» να «καταθέσει τα όπλα» και όχι η ατμόσφαιρα των ημερών με το θείο δράμα για την κορύφωσή του.

ΔΕΝ θα γράφαμε τα παραπάνω, αν δεν όριζε τη σχολική ζωή η μικρομέγαλη συμπεριφορά των μαθητών/μαθητριών, με αποκορύφωμα τη σχολική βία. Σε σύγχρονα σχολεία με το κομπιούτερ να «διδάσκει», τον δάσκαλο επαγγελματία κι όλους πεσμένους στα «έτοιμα», εύκολα και αποστηθισμένα. Και, βέβαια, δεν ευθύνονται τα παιδιά για τη δοσμένη «λευτεριά» που οδηγεί σε ατραπούς με αδιέξοδα. Το «σύστημα» είναι αλλονών δουλειά. Το ίδιο και η ευθύνη για τη συντήρησή του. 

ΔΕΝ θα’ χαμε τη σχολική αταξία με τη σχολική βία φυσική κατάληξη, αν μαθαίναμε το παιδί να πειθαρχεί. Εξ απαλών ονύχων του και δεν είναι καταναγκασμός. Είναι φροντίδα, προφύλαξη και αγάπη. Κι αν καταφέρναμε να του/της εμπνεύσουμε ως τίτλο τιμής τη μαθητική του ιδιότητα, δεν θα θερίζαμε θύελλες της σχολικής ανυπακοής που δημιουργεί θρασύδειλους ταραξίες αντί αγωνιστές και πραγματικούς επαναστάτες.

έξοδος, η μόνη διέξοδος!…

Κάθε χρονιά, την Κυριακή των Βαΐων επαναλαμβάνεται στο Μεσολόγγι η, σχετική με τις εθνικές μας γιορτές, απαράδεκτη, τα τελευταία χρόνια, τραγική ειρωνεία: Να τιμούν, δηλαδή τους ήρωες κάποιοι προδότες και επίορκοι…

Και, για να μη νομίσει κάποιος πως υπερβάλλουμε, όταν κάνουμε λόγο περί τραγικής ειρωνείας, αρκεί να κάμει σύγκριση ανάμεσα στους ήρωες του Μεσολογγιού και τους τωρινούς «επίσημους». Και ν΄ αναλογιστεί την άβυσσο, που τους χωρίζει:

Εκείνοι υπερασπίστηκαν μια γωνιά της ελληνικής γης.

Το «καλυβάκι» και το «αλωνάκι», όπως ο Σολομός χαρακτηρίζει το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Για να έχουν μια νησίδα και μια όαση ελευθερίας. Και αναγκάστηκαν να φάνε σκυλιά και γάτες και ποντίκια. Και το εγκατέλειψαν, όταν πια δεν τους είχε απομείνει καμιά τροφή και καμιά ελπίδα. Για ν’ απαντήσουν, έτσι, στο σολωμικό δίλημμα «εκείθε με τη λευτεριά, εδώθε με το χάρο»…

Ενώ ετούτοι, απεμπόλησαν την ελευθερία και χάλκευσαν για τη λεύτερη πατρίδα, την πλούσια και πανέμορφη, σχέδιο ληστρικό και δολοφονικό.

Προκειμένου να την εξαθλιώσουν και να την παραδώσουν στους αδηφάγους εχθρούς μας. Έτσι, ώστε να μας οδηγήσουν, για μια ακόμη φορά, στην ατιμωτική σκλαβιά της εθελόδουλης πολιτικής τους.

Βέβαια κάποιοι εξακολουθούν να νομίζουν ότι τα ανθρωποειδή αυτά δεν ενήργησαν σκόπιμα και δόλια, αλλά πως ο, τι συνέβη οφείλεται σε ανθρώπινα σφάλματα. 

Και το χειρότερο είναι ,που, ύστερα από τέτοιο καταιγισμό προδοσίας, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι υπάρχει περίπτωση οι εφιάλτες αυτοί να οδηγήσουν την πατρίδα και το λαό της σε λιμάνι ασφαλείας.

Η πραγματικότητα όμως φωνάζει και όσοι διαθέτουν κοινό νου βλέπουν ότι το μόνο, που δεν θέλουν να βρουν, είναι το λιμάνι ασφαλείας. Και πως μας οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στο βάραθρο της καταστροφής. Όπως ακριβώς σχεδίασαν και, με κάθε επιμέλεια, βήμα-βήμα, υλοποιούν τα εθνοκτόνα σχέδιά τους.

Και το δυστύχημα είναι ότι μέσα απ’ τα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σοβαρή πρόταση και εναλλακτική λύση.

Αφού, ακόμη και ο νεοσσός του ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά φαινόταν να συντάσσεται με το λαό, πήγε κι αυτός να προσκυνήσει το Σόιμπλε και τα σιωνιστικά αδελφάτα.
Οι οποίοι διατείνονται ότι μπορούν να θεραπεύσουν το ναρκομανή, με ισχυρότερη δόση ναρκωτικών και τον αλκοολικό, με περισσότερο αλκοόλ. Δηλαδή, αλυσοδένοντάς μας με, ολοένα και περισσότερα δάνεια και βυθίζοντάς μας, ολοένα και βαθύτερα, στο βούρκο της χρεοκρατίας.

Φως φαίνεται να έρχεται μόνο από κάποια εξωκοινοβουλευτικά κινήματα, που συντάσσονται με την έξοδο απ’ την ευρωζώνη και το ευρώ.

Έτσι ώστε να μην αιωρούμαστε πάνω απ’ το βάραθρο της ανεπίστροφης καταστροφής. Σύμφωνα με τα κέφια και τα σχέδια των σιωνιστών και των ναζιστών τοκογλύφων και των ντόπιων εφιαλτών. Αλλά να πατήσουμε στα δικά μας πόδια. Έχοντας εθνικό νόμισμα και αυτόνομη οικονομική πολιτική.

Θα περίμενε κάποιος πως οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας θα πρωτοστατούσαν για την αλλαγή της τωρινής πραγματικότητας.

Αλλά, δυστυχώς, στη συντριπτική τους πλειονότητα, σιωπούν. Όταν δεν συντάσσονται με αυτήν. Όπως φαίνεται να συμβαίνει σε κάποιες ενορίες του Αγρινίου. Όπου ιερείς διώχνουν τους ομιλητές, που αναφέρονται στην οικονομική κρίση και ιδιαίτερα στους Γερμανούς (Μέρκελ, Σόιμπελ, κλπ), όπως ξαναγράψαμε. Θέση, με την οποία φαίνεται να συντάσσεται και ο Σ/τος Μητροπολίτης.

Και αναρωτιέται κανείς: 

Γιατί τόση ευαισθησία για τους Γερμανούς; Αισθάνονται ευγνωμοσύνη για τις ευεργεσίες, που πρόσφεραν και προσφέρουν στην πατρίδα μας; Ή μήπως φοβούνται ότι ο προστατευόμενος της κ. Μέρκελ Σαμαράς μπορεί να χάσει την εκλογική του πελατεία; Γιατί, βέβαια, μπορεί ο κ. Σαμαράς να ήταν στα παιδικά του χρόνια, κατηχητόπουλο της Εκκλησίας, αλλά τώρα είναι κατηχητόπουλο της Μπίλντεμπεργκ. Η οποία, όπως λέγεται, έχει σχέση με το σατανισμό.
Πάντως το σίγουρο είναι ότι, στην περίπτωση αυτή, μιμούνται κάποιους δεσποτάδες της εποχής του Πατροκοσμά. Που δεν επέτρεπαν στον Άγιο να μπαίνει στις πόλεις, για να μη ενοχλούνται τα συμφέροντα των αγάδων, κοτζαμπάσηδων, και των Εβραίων.

Εξαίρεση στο καθεστώς της δεσποτικής αυτής αιθαλομίχλης φαίνεται ν’ αποτελεί, προς το παρόν, ο Σ/τος Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος.

Που μακάρι να τον μιμηθούν και άλλοι. Για να προχωρήσουν απ’ τα λόγια στα έργα. Το 1821 η επανάσταση ξεκίνησε, κατά την παράδοση, απ’ την Αγία Λαύρα. Δεν πειράζει, αν αρχίσει τώρα απ’ το Λαύριο.
Και, βέβαια, δεν μας χρειάζονται όπλα και φυσεκλίκια. Μας αρκεί ο «τομότερος υπέρ δίστομον μάχαιραν» (= ο κοφτερότερος κι απ’ το δίκοπο μαχαίρι) λόγος του Ευαγγελίου.

Κι ακόμη το να συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, ότι η έξοδος, απ’ τη θανάσιμη παγίδα της 
ευρωζώνης, είναι η μόνη σωτήρια διέξοδος!…

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: yfantis.ilias@gmaul.com

Προετοίμασαν (και οι εκπαιδευτικοί) το έδαφος…

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΗΤΑΝ «απελευθερωτικός» ο στρατός των Ελλήνων της Ιωνίας-δεν ήταν στρατός κατοχής. Ωστόσο, μερικές αναίτιες μαχαιριές σε ανύποπτους Τούρκους, απ’ τις πρώτες ώρες, ξεκίνησαν το λιθαράκι της αντεκδίκησης, για να καταλήξουν στον «συνωστισμό» (κάποιοι την ψήφισαν αυτήν την κυρία) της Σμύρνης. Κι αν ο «περίεργος» και ασυμπάθητος Στεργιάδης προειδοποιούσε τους (κάποιους) παλληκαράδες μας πως «αυτά πληρώνονται», δεν έπιασε η παραίνεσή του, δεν μέτρησε ο λόγος του.

ΠΑΜΕ στα προβοκατόρικα των «προκαταρκτικών» της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο; Παλιός αγνωνιστής της ΕΟΚΑ (μου) εκμυστηρεύτηκε πως κάποια τομάρια (ελληνοκυπρίων) ξεκοίλιαζαν ακόμα μικρά παιδιά (τουρκόπουλα). Για να στρωθεί το κλίμα και να «φτιαχτούν» οι Τούρκοι για την εισβολή.

ΠΟΥ τα θυμηθήκαμε; Για μιαν αντιστοιχία κι ας είναι τα ποσά ανόμοια. Μεταφορά της εμπόλεμης περιόδου στην ειρηνική, προ της κρίσης.

ΜΙΛΑΜΕ για τους λειτουργούς της εκπαίδευσης, που άθελά τους(;) προετοίμασαν το έδαφος για τα σημερινά «δεινά» τους (συμπτύξεις σχολείων, ωράριο…). Δεν το πρόσεξαν (έγκαιρα) πως δίπλα τους οργίαζαν «λειτουργοί» της μαθητεμπορίας. «Δεν ξέρει» ο Πρόεδρος της ΟΛΜΕ πόσοι εκπαιδευτικοί απέχουν απ’ την τάξη και «εργάζονται» αποσπασμένοι σε γραφεία και μόνο από πίεση (του δημοσιογράφου) το παραδέχεται, το μετριάζει και το «μαλακώνει». Δεν επεσήμανε κόλπα και κολπάκια εκπαιδευτικών της λούφας, που «προσβάλλουν» τους δουλευταράδες και αναιρούν την προσφορά τους.

ΤΑ επισημαίναμε, προειδοποιούσαμε. Την καθηγήτρια με το (ψεύτικο χαρτί) για δήθεν ψυχολογικά προβλήματα κι άντε να αποδείξεις την…αλητεία της υπογραφής του γιατρού (αλλού, σε κράτος των «κουτόφραγκων»  θα’ χαν πάει και οι δυο τους φυλακή). Την άλλη που κατάφερε να μειώσει το ωράριό της στις οκτώ (8) ώρες τη βδομάδα (χωρίς λόγο και αιτία) επικαλούμενη τη διπλανή της που έκανε 12. Κι ο άλλος που έκανε το διδακτορικό του «ωσεί παρών» στην τάξη;

ΗΡΘΕ η ώρα και πληρώνουμε. Δεν τα προέβλεψαν ως «προμηθείς» και τρέχουν «απειλώντας». Με κινητοποιήσεις στις «Πανελλαδικές», λες και η κοινωνία δεν ψυλλιάστηκε για λουφαδόρους ανάμεσα σε ικανούς και εργατικούς.

ΚΙ αν η  πατρίδα μας (ανέκαθεν) ήθελε τον δάσκαλο φτωχό και ουραγό στις απαιτήσεις του, εμείς τον θέλουμε χορτάτο, αλλά να «σμιλεύει ψυχές». Κόντρα στις απαιτήσεις των καιρών μας και το πνεύμα της εποχής. Αυτό είναι ΔΑΣΚΑΛΟΣ.

Άπληστοι κι ακόρεστοι, αλλά…

Του Θανάση Νικολαΐδη   

 «Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του» Μαχάτμα Γκάντι (1869 -1948)

ΔΕΝ είναι παγκόσμιο το θέμα-είναι, τουλάχιστον, ευρωπαϊκό. Με τον μισό πλανήτη να «πεινάει», για να παραμένει χορτάτος ο άλλος μισός. Η Ευρώπη, λοιπόν, των λαών που δεν τους «έσιαξε» η εμπειρία από δυο μεγάλους πολέμους στον ίδιο αιώνα βάλθηκε να καταναλώνει τον πλούτο της πριν ακόμα τον αποκτήσει. Τα προϊόντα της πριν ακόμα τα παραγάγει.

ΚΑΙ πέσαμε ΟΛΟΙ με τα μούτρα στην (υπερ)κατανάλωση. Όλοι μας, οι θεωρητικοί της λιτότητας που ξανατρώμε μπουκωμένοι. Χωρίς όριο στην αναζήτηση αγαθών, ακόρεστοι κι αχόρταγοι, κατά τις δυνάμεις του έκαστος και με τα μίνιμουμ ανυπέρβλητα (προς τα κάτω). Με του Χριστού την παραίνεση «ο έχων δύο χιτώνας…» να γίνεται δεύτερο αυτοκίνητο (και πολλαπλό σε κάποιους), τρίτη συσκευή τηλεόρασης στην ίδια οικογένεια, με πολλαπλά (και αφόρετα) στην γκαρνταρόμπα της…ντροπής.

ΟΙ αυτοκινητοβιομηχανίες να μη μας προλαβαίνουν, οι γαλακτοβιομηχανίες με χίλια προϊόντα λιποδιμικών αποχρώσεων και σε φανταχτερή συσκευασία. Με την λιτότητα να’ χει τρυπώσει σε «μπόντι λάιν» και τζακούζια, σε ταβέρνες της αφθονίας με τη μισή παραγγελία πεταμένη στα σκουπίδια.

ΑΥΤΑ μέχρι χθες, σήμερα, τώρα. Γενικά και κατά μέσον (ευρωπαϊκό και ελληνικό) όρο, χωρίς να ξεχνάμε την ακραία φτώχια αναξιοπαθούντων κάθε εποχής. Στατιστικά και με τον καπιταλισμό να σου τα δίνει όλα, με την προοπτική να σου τ’ αρπάξει. Όταν επιστή ο χρόνος και η στιγμή. Αυτές που διανύουμε (παν)ευρωπαϊκά και ελληνικά.

ΤΗΝ πλημμυρίδα ακολουθεί η άμπωτης κι είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο. Μας τα’ δωσαν απλόχερα, ήρεμα και χαμογελαστά, για να τα πάρουν πίσω. Με τους λαούς να χτυπιούνται απ’ την αναγκαστική λιτότητα και τα άτομα να ‘χουν ξεχάσει. Κι είναι φυσικό να ξεχνάς την πείνα, χορτάτος. Και τα βιώματα και την ιστορία σου. Να ρίχνεις μνήμες στα στεγανά του μυαλού, επαναπαυμένος στην ιδέα πως η πορεία θα’ ναι «ανοδική», χωρίς εθνικές επισφάλειες και ατομικές στερήσεις, πως δεν ξανάρχονται τραγικές εποχές και πως η ιστορία ΔΕΝ επαναλαμβάνεται.

(ΥΠΕΡ)ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΑΜΕ, πληρώνουμε και μας κακοφαίνεται. Ξοδέψαμε για περιττά, κινδυνεύουμε στα απαραίτητα, επιμένοντας στους ίδιους καταναλωτικούς ρυθμούς. Άπληστοι και ακόρεστοι, με τα μάτια κλειστά στην κατά τόπους ανθρώπινη δυστυχία.

Εμείς οι «τρώσαντες…»

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ή επιμένουμε; Επιμέναμε για δεκαετίες και φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Όλοι μαζί στο «χτίσιμο» κι ας τα φάγαμε ανισομερώς. Κι ο τελευταίος, βέβαια, θα’ τρωγε, αν του ‘δινες τη δύναμη και τη δυνατότητα. Δηλαδή την εξουσία. Χωμένος ολόκληρος στο μέλι, κι ας βρίζει, σήμερα, μιζαδόρους υπουργούς και άλλους της εξουσίας...

ΜΙΑ ματιά στο παρελθόν και βλέπεις «μαύρες τρύπες». Τις κάνεις μια μεγάλη και, κλαίγοντας πάνω στο χυμένο γάλα, δείχνεις για ένοχο τον διπλανό. Και τους «αρχιτέκτονες» του εκτρώματος, εσύ, εγώ, εμείς (οι βοηθοί τους), κουβαλώντας λιθαράκι-λιθαράκι και καμαρωτά. Για να βρίζεις, σήμερα, τις επιλογές σου αυτοαναιρούμενος. Και το «σύστημα» που αντιδράς μη στο αλλάξουν, γιατί στο βάθος το γουστάρεις…

ΑΦΗΝΟΥΜΕ, για λίγο, τους «παραβατικούς». Τους ελευθεριάζοντες της

λεγόμενης ελεύθερης αγοράς. Αφήνουμε και τους καραμπινάτους κλέφτες

του δημοσίου. Να πιάσουμε τους άλλους. Τους «κανονικούς» και γνήσιους,

νομοταγείς πολίτες της καθημερινότητας. Έχουν τη δικιά τους «συμβολή»

στα χάλια της οικονομίας μας (και όχι μόνο). Με την ανοχή και τη σιωπή

τους. Και είναι (είμαστε) εκείνοι της κομματικής τρέλας και των

διεκδικήσεων. Με τα μαξιμαλιστικά των απαιτήσεων και τη νοοτροπία του

υπερκαταναλωτή (με δανεικά).

ΚΑΙ ποιος να μας φρέναρε απ’ τη φρενήρη πορεία προς τον «θάνατο»; Ο

συνδικαλιστής της γνωστής πρακτικής, αίγλης και ισχύος; Το ίδιο το

Κράτος με τους δαιδαλώδεις νόμους του ή οι εθνοπατέρες με τη βουλιμία

των προνομίων τους;

ΠΟΙΟΣ άλλος κλάδος εργαζομένων και «εργαζομένων» έφτιαξε μαύρες

 τρύπες και αρνείται με μανία να τις κλείσει; Και πώς αλλιώς θα κλείσουν,

κ. κ. των Υπουργείων που η εργασία ξεκινούσε με μια χτυπημένη κάρτα για

να τελειώσει με ένα χαρτί στο χέρι από γραφείο σε γραφείο; Θα κλείσουν

(οι μαύρες τρύπες) με τις στρατιές αποσπασμένων σε γραφεία βουλευτών

και υπουργών σκυμμένων στο σιωπηρό κομπιούτερ (αντί της θορυβώδους

γραφομηχανής του παρελθόντος) ή με τους ακριβοπληρωμένους

συμβούλους «παρά τω Πρωθυπουργώ»; Κι η μαύρη τρύπα των

υπεράριθμων στους ΟΤΑ, των αντιπαραγωγικών της δημόσιας

εκπαίδευσης με τα «ψυχολογικά προβλήματα»;

ΓΝΩΣΤΑ και χιλιοειπωμένα, ωστόσο, ένα είναι το ερώτημα. Ποιος και

πώς καλύπτει τις μαύρες τρύπες, πέραν εκείνων που σούφρωσαν τιμαλφή»

που, βέβαια, δεν επαρκούν;

ΟΛΟΙ μας εκείνοι οι «νορμάλ» και καθημερινοί που καταναλώναμε

περισσότερα εκείνων που παρήγαμε. Οι «τρώσαντες», και μη μας

κακοφαίνεται.

Πολεμικές αποζημιώσεις

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΣΕ ποιον «ανέθεσαν» (οι Αμερικανοί) την ανόρθωση της Ευρώπης, μεταπολεμικά; Στους Γερμανούς που την κατέστρεψαν! Στην ηττημένη Γερμανία των δύο πολέμων καταδικασμένη παγκόσμια και αφημένη στο έλεος των νικητών. Σε λαό τρομαγμένων (μεταπολεμικά), που συμπεριφέρθηκαν σαν θηρία (στον πόλεμο). Στον Γερμανό με τα πρωτόγονα ένστικτα αφυπνισμένα στους «φούρνους», και με τις αρετές του κρυμμένες.

ΤΟ θέμα μας δεν είναι οι Γερμανοί και τα εγκλήματά τους, αλλά οι λεγόμενες πολεμικές αποζημιώσεις. Για την υλική ζημιά που μας προξένησαν, μιας και οι πληγωμένες ψυχές δεν πρόκειται να βρουν γιατρειά. Εμείς, λοιπόν, τις ζητάμε κι αυτοί (οι σύγχρονοι Γερμανοί) δεν ανταποκρίνονται, οι λαοί περιμένουν τη δικιά μας δικαίωση για ν’ ανοίξει κι ο δικός τους δρόμος, ωστόσο, «ουκ αν λάβοις παρά του…έχοντος». Γιατί είναι ισχυρός (με τις δικές του αλλά και με «υπερπόντιες» πλάτες), δίκαιος (με τη δικιά του λογική) και ηθικός (με τη δικιά του ηθική).

ΓΙ αυτό κι εμείς δεν πολυελπίζουμε, χωρίς να τα παρατάμε. Γι αυτό και βάζουμε μπροστά τις ιστορικές μας μνήμες και τη λογική μας. Για το δίκιο μας σε περιπτώσεις ξένων που μας προξένησαν δεινά. Μονάχοι είτε ομαδικά και, δυστυχώς, ενταγμένοι στην ίδια «Συμμαχία». Μας λοιδορούν σιωπώντες κι ούτε σκέψη για πολεμικές αποζημιώσεις και αποκατάσταση (μας).

ΝΑ πάμε, λοιπόν, λίγο μακριά στο χρόνο, αλλά πολύ κοντά στα θύματα και το δράμα της Ελλάδας των «δύο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών». Τη νικηφόρο μικρασιατική εκστρατεία, τη συντριβή που ακολούθησε, και την καταστροφή που σφράγισε την τραγωδία. Ήταν «έργο» Συμμάχων βουτηγμένο στην προδοσία τους και στη διχόνοια μας.

ΔΕΝ έδωσαν δεκάρα τσακιστή οι «Σύμμαχοι» για τους πρόσφυγες κι ούτε τους το ζητήσαμε, δεν έβαλαν λιθαράκι για να τους στεγάσουν, δεν έστειλαν σταγόνα αναλγητικού για τις πληγές του ελληνισμού. Έτσι στήνονται οι μεγάλες (Συμμαχικές) προδοσίες, έτσι περιφρονείται η «ευκολόπιστη και πάντα προδομένη» που δεν απαιτεί αποζημιώσεις μη χαλάσει η «Συμμαχία».

ΝΑ πάμε και στη μεγάλη ηθική και υλική ζημιά του Εμφυλίου μας; «Έργο» των Άγγλων του Τσώρτσιλ, κρυμμένο σε συμφωνίες που μας «έδεσαν» και σε εξώθηση για αλληλοεξόντωσή μας. Δεν μας σκότωσαν οι ίδιοι (εξαιρέσει των «Δεκεμβριανών»), δεν αποδεικνύεται η παρέμβασή τους και μόνο τη ζημιά εισπράξαμε ως Έλληνες του διχασμού και της εξάρτησης.

ΝΑ ζητήσεις πολεμική αποζημίωση απ’ τους Άγγλους με την «τέχνη» και την τεχνική τους να ανοίγουν πολέμους; Θα μας πάρουν στο ψιλό…

Φαρμακευτικές…συλλήψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΕΙΧΑΜΕ παρακράτος-κράτος (ποτέ) δεν είχαμε. Τότε που σκότωναν βουλευτές και σκιαζόσουν για το φακέλωμα. Σε δόσεις η πληροφόρηση και με τα φίλτρα της, με τη φτώχια του το ραδιόφωνο και με την ανυπαρξία της η ηλεκτρονική. Έστηναν τις καμπίνες τους επιτήδειοι και δεν το μάθαινες ποτέ. Κι αν το μάθαινες, δεν το’ λεγες, δεν το διαλαλούσες. «Δια τον φόβο των Ιουδαίων», κρεμασμένος απ’ την εξουσία των επιλογών και των προτιμήσεών τους. Με βάση το φρόνημα όπως το γούσταραν οι «νικητές» στη μετεμφυλιακή Ελλάδα του χαφιεδισμού και των φακέλων, που τους έκαψε η «αριστερά» σφιχταγκαλιασμένη με τη δεξιά, οι διώκτες με τα θύματα.

ΥΣΤΕΡΑ ήρθε η δημοκρατία. Με θυσία εκείνων που αγωνίστηκαν, προς όφελος εκείνων που την εκμεταλλεύτηκαν κι όλοι μαζί τη γρονθοκοπήσαμε για να’ ρθει στα μέτρα μας. Κι έγινε η απάτη τρόπος ζωής για πολλούς θρασείς και ατιμώρητους, το δημόσιο τεράστιο μαγαζί για μπίζνες μετά μιζών και προμηθειών. Με την εξουσία ν’ αρπάζει κι αυτή το ποσοστό της. Σε χρήμα που θα την αναπαραγάγει στα ίδια χέρια. Με προεκλογικά σημαιάκια και αφίσες κι ό,τι περισσέψει στη τσέπη για ιδία χρήση.

ΕΤΣΙ το πήγαμε άρχοντες και «υπήκοοι». Μέχρι που μας έφραξαν το δρόμο (για τον γκρεμό και τον οριστικό αφανισμό) ξένοι…φιλέλληνες και με την ακρίβεια του αριθμού. «Μέτρα την απάτη των εταίρων μας και κόψ’ τους κοστούμι-αλλιώς δεν παίρνουμε τα λεφτά μας. Μόνοι τους δεν σιάζουν, δεν μας ξοφλάνε».

ΚΑΙ στήθηκαν μπροστά μας βλοσυροί, ακριβείς και «ακριβοί». Μας ξύπνησαν για την προσγείωση και τώρα τρέχουμε πατώντας στη γη. Γεμάτη βρώμα και βρωμιές που της ρίξαμε αεροβατώντας, οσμές που δεν τις έπιανε η μύτη, ακαθαρσίες που δεν τις έβλεπε το νυσταλέο μάτι.

ΗΤΑΝ μη βρεθούμε στην ανάγκη και βρεθήκαμε. Μη το εξετάζεις πώς και γιατί, δες μπροστά κι είναι μονόδρομος. Κι αν βγαίνουν στη φόρα συνήθεις βρωμιές του παρελθόντος, μην πέφτεις απ’ τα σύγνεφα. Το’ ξερες πως η ιατρική δαπάνη θα τινάξει τα ταμεία, το νιώθαμε πως κάνουν πάρτι τρωγοπίνοντας και μπουκωμένοι, τσιμπούσαμε κάνα κοψίδι μασουλώντας το ευτυχισμένοι κι όλοι «κατά κρημνόν».

ΕΓΙΝΑΝ συλλήψεις μαφιόζων περί το φάρμακο (μόνο οι χειροπέδες σού περνούν το φόβο στην ψυχή και αναστέλλουν παράνομες δράσεις). Κάτι ξεκίνησε κι ήταν τόσο απλό…Μόνο που δεν το δρομολόγησε η καλή μας πρόθεση. Η ανάγκη μάς το επέβαλε «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως» κι ας το παραδεχτούμε.

ΦΠΑ, τουρισμός και…ανταγωνισμός

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΠΡΙΝ «αρπάξουν» διεθνώς τα καύσιμα, σπεύδει στον πίνακα τιμών ο βενζινάς να τις αλλάξει (προς τα πάνω). Για το αντίθετο…τεμπελιάζει, κι αν βάλεις δίπλα τους συναδέλφους του της «πειραγμένης» μάνικας, τους (κάποιους) ταξιτζήδες της ηλεκτρονικής κλεψιάς και τους «επίορκους» του δημοσίου, έχεις εικόνα της σημερινής Ελλάδας των αδιόρθωτων της πιάτσας και του Κράτους.

ΚΑΘΕΝΑΣ ό,τι μπορεί και δύναται για το ντόπιο «θύμα» και για τον αφελή(;) τουρίστα (που μας έρχεται), για τον τουρισμό-ανάσα, και το σκουπιδαριό στους δρόμους. Σκουπίδια δεκαετιών θαμμένα κι άλλα που τρυπούν τα μάτια. Το πολιτισμικό αποτύπωμα του νεοέλληνα, απείθαρχου εκ…φύσεως και απειθάρχητου σε νόμους και κανόνες, εμπλουτισμένο με τον «πολιτισμό» ξένων εισβολέων. Με τον οδοκαθαριστή ξοπίσω του(ς), να μην προλαβαίνει. (Κι αυτός, βέβαια, λούφαρε…κατά δύναμη, αλλά οι απολύσεις συνετίζουν).

ΚΑΙ πάμε στην…εστίαση που παραπέμπει σε «φασολάκια-ΞΟΥ» του παρελθόντος και στο 23%  ΦΠΑ του παρόντος, εξοντωτικού για τον εστιάτορα και απωθητικού για τον τουρίστα. Μας έρχεται (ο τουρίστας) με τον σχεδιασμό και την οικονομία του, για να του τσιμπολογήσουμε το πορτοφόλι με νόμιμες και παράνομες παρεμβάσεις μας. Από διόδια και ακριβά καύσιμα (ενίοτε νοθευμένα), μέχρι την απεικόνιση της κρατικής αφροντισιάς στη φονική λακκούβα.

ΕΡΧΕΤΑΙ, λοιπόν, ο τουρίστας, έρχεται και η μείωση του ΦΠΑ(;). Τα κλειστά και «πεθαμένα» μαγαζιά (της εστίασης) δεν πρόκειται να ξανανοίξουν. Δεν ανασταίνονται με κίνητρα ετεροχρονισμένα κι ούτε η αγορά σηκώνει το πλήθος και τον αριθμό τους, τη διάταξή τους το ένα δίπλα στο άλλο, με τα ομοειδή «προϊόντα».

ΤΟ ΦΠΑ πέφτει, αλλά τις τιμές δεν θα τις ρίξει το φιλότιμο. Ούτε ο φόβος του ελέγχου, με τον ελεγκτή να «σφυρίζει» για τον ερχομό του και τον ελεγχόμενο να βαράει «λήξη» με την αποχώρησή του. Ο κακομαθημένος εστιάτορας και ο…μάγκας ταβερνιάρης δεν θ’ αρπάξουν το μολύβι για καινούριες λίστες και μειωμένες τιμές. Η πλειοψηφία τους θα τσεπώνει τη διαφορά, χωρίς…οίκτο και διαταραχή συνείδησης, χώρια εκείνοι που θα τσεπώνουν τον ΦΠΑ στο σύνολό του.

ΠΟΙΑ δύναμη, λοιπόν, θα συμμορφώσει τον μαγαζάτορα, πέρα απ’ τον κάποιο (ανεπαίσθητο) φόβο του ελέγχου; Ο ανταγωνισμός! Ο διπλανός «γεμάτος» που έριξε τις τιμές, δίπλα σ’ εκείνον που επιμένει πονηρά και…ελληνικά. Και πώς…θυμήθηκε τον ανταγωνισμό ο «επιχειρηματίας»; Του χτύπησε την πόρτα η ανάγκη. Απ’ την κρίση φαρμάκι-γιατρικό. Με τη δίψα του για κέρδος να τη μετριάζει ο διπλανός.

Προσωπικά δεδομένα(!)-όχι, παίζουμε…

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΟΙ Ευρωπαίοι το σοφίστηκαν. Οι Έλληνες σπεύσαμε να το εφαρμόσουμε. Ξεκίνησε απ’ τους «αμαρτωλούς» της πολιτικής, για να καλύπτουν αμαρτίες πριν ακόμα τις διαπράξουν. Πώς κρύβεις και κρύβεσαι, αν είσαι «αξιωματούχος» και ταυτόχρονα π.χ. παιδεραστής και σε συνέλαβαν; Και οι της παρέας του αυτού φυράματος; Στο χέρι τους είναι και παίρνουν «σωτήρια» μέτρα. Εμπνεύστηκαν, λοιπόν, τα  «προσωπικά δεδομένα», επέβαλαν την μη παραβίασή τους με νόμο και καθάρισαν. Για εαυτούς και ομοίους. Κι αν το παράπτωμα μαθευτεί, ο δράστης θα παραμείνει μακριά απ’ τα αδιάκριτα, ερευνητικά βλέμματα του κόσμου.

ΚΙ ύστερα; Προώθησαν την ιδέα…παρακάτω. Την αρπάξαμε (και) οι Έλληνες (εξόχως πονηροί στην απόκρυψη των ανομημάτων μας), σαν δώρο εξ Ευρώπης και προσφορά στον…πολιτισμό. Τη ρεγουλάραμε ως ιδέα, την προσαρμόσαμε «ελληνικά» και…να σου ο νόμος περί «προσωπικών δεδομένων»-ασπίδα για κάθε κακοποιό. Αντί να τρίψουμε στη μούρη των Ευρωπαίων τον επαίσχυντο νόμο τους κρατώντας την ηθική και τη λογική μας…

ΕΠΙΕΙΚΕΙΣ, λοιπόν, με τον δράστη, σκληροί με το θύμα και με τη λογική τιναγμένη στον αέρα. Μαθαίνουμε τα πάντα για την πράξη του εγκληματία, μας πληροφορούν πως ομολόγησε, ο ίδιος προστατευμένος απ’ τους φύλακες, η φάτσα του απ’ το «μοσαΐκ» κι όλα πάνε μια χαρά. Με τον κακοποιό (άγνωστος μεταξύ αγνώστων) να κινείται με άνεση υποτροπιάζοντας, τον παιδεραστή έξω απ’ τα σχολεία και τον καταχραστή γνωστής δράσης, αλλά αγνώστων χαρακτηριστικών. Κρύβεις το πρόσωπο του φονιά, μη τον…πληγώσεις και, παραδίπλα το θύμα ξεσκέπαστο και απροστάτευτο, συντετριμμένο και ρημαγμένο, κατάφατσα στο φακό και χωρίς ίχνος «προστασίας».

ΕΙΔΑΜΕ ρακένδυτους πεσμένους καταγής και με σκάγια στο κορμί, φάτσες ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων για το μεροκάματο (του τρόμου) κι ο φακός να σαρώνει το…νοικοκυριό τους, ακούσαμε για…καραμπινάτους δράστες, αλλά τις φάτσες της τσογλαναρίας δεν τις είδαμε. Άνετοι και χωρίς χειροπέδες απέναντι στην κάμερα να φτύνουν(!) δημοσιογράφους κι η μάνα να τσιρίζει (αντί να τους καρφώνει, σιωπηρά, με το βλέμμα της) κι όλοι (μας) μαζί στον χορό του παραλόγου.

ΑΥΤΑ, προς δόξαν των εθνοπατέρων μας κοκορομάχων, των κομμάτων που τους κόβεται η ανάσα με τα γκάλοπς και ενός κοινοβουλίου που νομοθετεί ευκόλως για τα…εύκολα και δεν τολμάει στα δύσκολα (και…ασύμφορα). Με τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών ακατάργητο κι εκείνον (τον πονηρό και ύπουλο) περί προσωπικών δεδομένων σε ισχύ και…αυστηρή εφαρμογή του.  Όχι, παίζουμε…

 η τραγικότερη ειρωνεία…


Πριν κάποια χρόνια, έγραφα ότι η Ε΄(πέμπτη) Κυριακή των Νηστειών είναι η Κυριακή των αντεξουσιαστών.

Και αποδοκιμάστηκα ποικιλοτρόπως εκ μέρους τους. Επειδή, μάλλον, θεωρήθηκαν τα γραφόμενά μου ως ανοίκεια ανάμιξη στα εσωτερικά τους και προσπάθεια σφετερισμού του ιδεολογικού τους χώρου.

Αλλά ας δούμε τι λέει σχετικά το Ευαγγέλιο:

Οι μαθητές, λέει, του Χριστού, πίστευαν, όπως το ξανά ’χουμε πει, ότι ο Χριστός θα γινόταν κοσμοκράτορας. Όπως φαίνεται να πιστεύουν σήμερα και οι σιωνιστές σχετικά με τον αναμενόμενο γι’ αυτούς μεσσία, που για μας είναι ο αντίχριστος.
Με βάση, λοιπόν, την πίστη τους αυτή, ήταν πολύ φυσικό να ονειρεύονται πλούτη, τιμές και μεγαλεία. Και επόμενο ήταν ν’ αναπτυχθεί, ανάμεσά τους φιλοπρωτία και ανταγωνισμοί. Σχετικά, δηλαδή, με το ποιος ή ποιοι θα είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο απ’ τα μεγαλεία. Και, συνεπώς, θα είχαν και τις πρώτες θέσεις.

Γι’ αυτό και ο Χριστός τους κάλεσε (Μάρκου: Ι: 32-45) και τους είπε:

Έχετε παρεξηγήσει κάποια πράγματα. Ζητάτε πρωτοκαθεδρίες. Όπως συμβαίνει και με τους κοσμικούς άρχοντες. Οι οποίοι καταδυναστεύουν και καταληστεύουν το λαό. Και μ’ όλα ταύτα έχουν την ακατανόητη αξίωση να παρουσιάζονται και ως ευεργέτες του. (Όπως συμβαίνει, δυστυχώς, και στις μέρες μας, με τη μνημονιακή χούντα). Εσείς όμως, τους είπε ο Χριστός, δεν θα κάνετε, σε καμιά περίπτωση, το ίδιο. Εσείς θα αναποδογυρίσετε την κοινωνική πυραμίδα. Έτσι ώστε, αντίθετα με τους κοσμικούς άρχοντες, που θέλουν να είναι στην κορυφή, εσείς θα επιλέξετε να είστε στο τελευταίο σκαλοπάτι. Γιατί πρώτοι στη βασιλεία του Θεού δεν είναι αυτοί, που μπορούν να καταπιέζουν τους άλλους, αλλά αυτοί, που υπηρετούν καλύτερα και προσφέρουν περισσότερα στους άλλους. Άλλωστε κι εγώ ο ίδιος δεν ήρθα, για να με υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσω και να προσφέρω στους άλλους. Και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου για χάρη τους.

Τι όμως έγινε στη συνέχεια;

Ασφαλώς οι μαθητές του Χριστού και οι άξιοι διάδοχοί τους ακολούθησαν το παράδειγμα του. Ιδιαίτερα στους τρεις πρώτους αιώνες. Και είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβήρος επικαλείται το παράδειγμα της δημοκρατικής λειτουργίας των χριστιανικών κοινοτήτων. Πράγμα, που θα έπρεπε να συμβεί πολύ περισσότερο, όταν ο χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία του κράτους. Έτσι ώστε το παράδειγμα της Εκκλησίας να επηρεάσει θετικά και τους κοσμικούς άρχοντες.

Δυστυχώς όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των κληρικών ανταγωνίζονταν μεταξύ τους –και συχνά με αθέμιτα μέσα- για το ποιοι θα έπαιρναν τις προνομιούχες μητροπόλεις και ενορίες. Έτσι ώστε να έχουν, όπως ονειρεύονταν και οι μαθητές, περισσότερες δόξες, μεγαλεία και πλούτη. Με κάποιες, βέβαια, εξαιρέσεις. Όπως ήταν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας και αρκετοί άλλοι, οι οποίοι αναλώθηκαν στην υπηρεσία και την προσφορά προς τους συνανθρώπους τους. Και τους οποίους, κατά κανόνα, οι υπόλοιποι καταδίωξαν. Επειδή ακριβώς αποτελούσαν «κακό» παράδειγμα, που δεν συνέφερε καθόλου στο πνεύμα της προβολής, της επιβολής και του συμφέροντος.

Το κακό, βέβαια, παράγινε στα χρόνια της τουρκοκρατίας! Όταν οι κληρικοί πήραν στα χέρια τους την εξουσία των σκλαβωμένων λαών. Οπότε οι αρχιερείς ιδιοποιήθηκαν το στέμμα (μίτρα),το σκήπτρο (πατερίτσα) και την ανεξέλεγκτη εξουσία των αυτοκρατόρων. Με αποτέλεσμα να καταντήσουν να αποκαλούνται και, κατά κανόνα, να είναι, δεσπότες (=τύραννοι). Πραγματικότητα, η οποία διατηρήθηκε, δυστυχώς, και μετά την απελευθέρωση. Οπότε, αντί η Εκκλησία να αποτελεί υπόδειγμα δημοκρατικής και χρηστής διοίκησης και προσφοράς προς το λαό, έγινε κακό παράδειγμα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, συχνά, σε βάρος του λαού.

Και, για να ξαναγυρίσουμε στους αντεξουσιαστές:

Ανεξαρτήτως του, αν η εκκλησιαστική διοίκηση βρίσκεται στους αντίποδες του Ευαγγελίου και είναι δεσποτική, το Ευαγγέλιο είναι σαφέστατα, αντεξουσιαστικό. Δεν είναι όμως σε καμιά περίπτωση αναρχικό. Γιατί η χριστιανική κοινωνία και διοίκηση προϋποθέτει  ηθικές και πνευματικές αρχές. Με πρώτες και καλύτερες την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Οι οποίες, στις μέρες μας, έχουν μπει στην κατάψυξη της άρχουσας αναρχίας. Που ποδοπατεί όλες τις ηθικές και πνευματικές αρχές.

Με αναρχικότερη, συχνά, τη δεσποτοκρατία.
Της οποίας κάποιοι εκπρόσωποι φθάνουν στο κατάντημα να απευθύνουν αυστηρές απαγορεύσεις, προκειμένου να μη γίνονται, στα κηρύγματα, αναφορές στο καθεστώς της τρικομματικής συμμορίας και των πατρώνων της. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, το γεγονός ότι κληρικός του μητροπολιτικού περιβάλλοντος στο Αγρίνιο, μου διεμήνυσε, μέσω των πειθηνίων υποτακτικών του να μην κάνω στα κηρύγματά μου αναφορές στους Γερμανούς (Μέρκελ, Σόιμπλε, κλπ).

Κι αναρωτιέμαι:

 Ποιο νόημα έχει η άκρως ανόητη και ακατανόητη αυτή ευαισθησία απέναντι στους αναίσθητους για το λαό μας και επίβουλους για την πατρίδα μας κανίβαλους και ναζί του Γ΄ και του Δ΄ Ράιχ; Και μάλιστα, εν ονόματι του ελευθερωτή ελευθερωτή του ανθρώπου και της ανθρωπότητας, Χριστού!… 

Δεν αποτελεί μια τέτοια συμπεριφορά των εκπροσώπων της Εκκλησίας την τραγικότερη τραγική ειρωνεία!...

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

«Αφ’ ίππων εις όνους»

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΟΝ…μάζεψε απ’ τα αζήτητα ο Α. Παπανδρέου. Για την πίστη και την ομορφάδα του. Για το ΠΑΚ (μήτρα του ΠΑΣΟΚ) και για τον σοσιαλισμό προσαρμοσμένο στα δεδομένα της Ελλάδας. Εκεί στα ξένα του ακόρντ σε εργοστάσια αλλά και της ξερής στα καφενεία, εύκολα φύτρωναν ιδέες στα μυαλά. Τους έτρεφε το «οίκαδε» κι ας συνέχιζαν ως αφισοκολλητές εδώ, με κάποιους στο πλευρό του Αρχηγού. Δεν το’ ξερε ο Ανδρέας, κανένας δεν υποψιάζονταν τον Άκη και η τύχη του βουνό. Κι αν φόραγε (στη Γερμανία) τρύπιο παντελόνι, στην Ελλάδα δεν το…μπάλωσε. Το πέταξε! Για να ντυθεί στα χρυσά, πριν σιγουρέψει την ψυχή του με ακίνητα.

ΕΙΧΕ ο κ. Τσοχατζόπουλος την άνεσή του, το στιλ και το τουπέ, κατείχε και τη μόνιμη υπουργική καρέκλα. Υπό την εύνοια του αρχηγού, τη συνέχεια με τον Σημίτη και την πλειοψηφία της βάσης να ψηφίζει με τα δυο της, όταν δεν χειροκροτούσε.

ΚΙ ύστερα, σήμερα, τώρα; Στο ίδιο κελί με «παρακατιανούς», αλλά με την άνεση του «κάποιου». Και είναι σπάνιο και πρωτοφανές. «Κατόρθωμα» προσωπικό και…άθλος του κυρίου με το πάθος του στα ακίνητα (πολ. μηχανικός) και τα κόλπα του με τις offshore. Κατάφερε να…φυλακίσει ΟΛΗ την οικογένειά του! Χωρίς να δείχνει συντετριμμένος για την κόρη και μόνο για τη σύζυγο εκφράζεται με…τρυφερότητα.

ΚΙ αλλού συμβαίνουν, αλλά δεν εντυπωσιάζουν. Δεν στήνονται οι κάμερες έξω από δικαστήρια, δεν τρέχουν πίσω από προσαγόμενους δημοσιογράφοι κι ούτε περνούν σε πρωτοσέλιδα ειδήσεις για αμαρτίες ευρωπαίων πολιτικών. Εδώ, το πράμα αλλάζει. Γιατί; Γιατί δεν λογαριάζαμε πως αλλάζουν οι καιροί (μας τους αλλάζουν…) και μπορεί να ‘ρθουν κάτω κάποια απ’ τα άνω, με κάποιους «αφ’ ίππων εις όνους». Δεν τολμούσες να σκεφθείς πολιτικό στη φυλακή, να αγγίξεις υπουργό, να φαντασθείς τον παντοδύναμο Άκη στο εδώλιο.

ΚΑΙ, βέβαια, το θέαμα είναι θλιβερό, αλλά το θέμα εξόχως ενθαρρυντικό. Για τους μελλοντικούς και επίδοξους. Για πολιτικούς, που δεν τσακίστηκαν ν’ αλλάξουν τον νόμο «περί μη ευθύνης κ.λπ». Ήταν να μη γίνει η αρχή (γι αυτούς) και το τέλος εποχής(;). Καλό είναι να μην…κοιμούνται κάποιοι «αμαρτωλοί», αλλά δεν το βλέπουμε. Ποιος, πώς, αλλά και γιατί να τους ψάξει, που το καθημερινό παιχνίδι του Έλληνα με τις Αρχές θυμίζει (θρασείς) κλέφτες και (ράθυμους) αστυνόμους; Να «ρίξεις» ένα χωροφύλακα πίσω από κάθε ρωμιό; Πού να τον βρεις. Έναν νόμο περί ευθύνης υπουργών; Ποιος να τον ψηφίσει;

Απ’ τους Προέδρους (ΗΠΑ) στους…τρομοκράτες

Του Θανάση Νικολαΐδη 

 ΟΣΒΑΛΝΤ(;) εφόνευσε Τζων Κέννεντι, αυτόν ο Ρούμπι που πέθανε(!) «μετ’ ου πολύ» από καρκίνο και το μυστικό δεν βρίσκεται σε…τάφους. Βρίσκεται σε μυαλά ελάχιστων που το κατείχαν έχοντας σχεδιάσει τη δολοφονία και κρατώντας μακριά απ’ το κόλπο τους εμπλεκομένους εκτελεστές(;). Απλά εξασφάλισαν τη σιωπή τους κι ακόμα δεν ξέρουμε ποιος σκότωσε τον Κέννεντι (και τον αδερφό του). Ακολούθησαν άλλοι 21 θάνατοι άσχετων, αλυσιδωτά, ύποπτοι και περίεργοι. Προς δόξαν των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και του λαού τους που το’ χαψε και δεν το’ ψαξε.

ΑΥΤΑ, στη χώρα των δολοφονημένων Προέδρων και δεν μιλάμε για τα χρόνια των καουμπόηδων της Άγριας Δύσης, αλλά του Αβραάμ Λίνκολ και δώθε. Τον πυροβόλησε (1865) φανατικός υποστηρικτής των Νοτίων κραυγάζοντας «Sic semper tyrannis!» (έτσι πάντα στους τυράννους!) κι ήταν ο δολοφόνος γνωστός, χειροπιαστός και γνήσιος.  Ο ΜακΚίνλεϊ δολοφονήθηκε (1901) στη Νέα Υόρκη από έναν αναρχικό πολωνικής καταγωγής (κι αν…θέλουμε το πιστεύουμε).

ΤΑ χρόνια πέρασαν και η Αμερική έγινε Λατινική, η Βόρεια ΗΠΑ, οι δούλοι Αμερικανοί πολίτες και οι μυστικές υπηρεσίες εκσυγχρονίστηκαν. Με τα μέσα της τεχνικής του περασμένου αιώνα και με τα ηλεκτρονικά της εποχής μας. Απέραντος χώρος παρακολούθησης υπόπτων και «υπόπτων», δίωξης και καταδίωξης πραγματικών ενόχων και φονιάδων με την προοπτική της ηλεκτρικής καρέκλας, αλλά και άσχετων.

ΕΔΩ, βέβαια, να παρατηρήσουμε επισημαίνοντας την αντίφαση. Στο «Σιδηρούν Παραπέτασμα» δεν ήξερες τι συνέβαινε και πόσους μυστικούς, πράκτορες και χαφιέδες διέθετε το «Σύστημα». Οι Δυτικοί επέμεναν πως ο «μαύρος φασισμός» κάλυπτε εγκλήματα και ενόχους στα ανελεύθερα καθεστώτα τους και ήταν το μείζον αντικομουνιστικό τους επιχείρημα. Για ν’ ανοίξουν οι πόρτες και να πέσουν τα τείχη, να γίνει ο κόσμος…Δυτικός, ο λεγόμενος «Ελεύθερος». Με το φακέλωμα ηλεκτρονικό αντί του «πρωτογόνου» με τον χαφιέ.

ΚΙ αν «εκεί» σου έκρυβαν την αλήθεια εξαφανίζοντας φονιάδες ανάκατα με αντικαθεστωτικούς, στη Δύση το φρόνημα παρακάμπτεται. Εκτός αν αποπνέει…τρομοκρατία. Κι από αλήθεια; Κρύβεται βαθιά, πλακωμένη από χιλιάδες ψέματα κι αγνώριστη, ασφυκτιώσα από φτιαχτά και κατασκευασμένα.

ΣΥΝΕΒΗ η (δολο)φονική έκρηξη, σήμανε συναγερμός, η Αστυνομία εκτελεί το καθήκον της, οι αστυνομικοί κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ωστόσο…κανένας τους δεν είναι στο κόλπο. Αυτοί που είναι δεν φαίνονται, δεν αποκωδικοποιούνται, δεν θα πληρώσουν.

ΠΡΙΝ κλείσουμε, τι απαντάμε στο «γιατί δεν δολοφονούνται σημερινοί Πρόεδροι στις ΗΠΑ;». Γιατί είναι της «βιτρίνας» διακοσμητικά στοιχεία, χωρίς ισχύ και εισχώρηση στα ενδότερα, δράση και πρωτοβουλία.

Σκληρότητα, ψέμα και ανανδρία της…φράουλας

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΑΥΤΟΙ ήταν φονιάδες, οι δικηγόροι τους ψεύτες και οι πολιτικοί…πολιτικοί. Κι έζησαν τα θύματα μιαν απ’ τα ίδια, τα παλιά και ασυγχώρητα. Το ίδιο ο κόσμος κι εμείς. Από μακριά, μη μας πάρουν τα σκάγια και με τη μεζούρα της ψευτιάς, για να μετράμε την ανανδρία μελετώντας χαρακτήρες. Των αδίστακτων αυτουργών, των κρυμμένων «ενθαρρυντών» και κάθε λογής υποκριτών που «πέφτουν απ’ τα σύννεφα».

ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ απ’ τη «δίδυμη» τσογλαναρία των δραστών, δεν έχουμε κάτι άλλο να προσθέσουμε πέρα απ’ την ανθρωποκτόνο διάθεση και τη δειλία τους. Μεγάλωσαν νωρίς «τα παιδιά» κι άρπαξαν τις καραμπίνες και την πιστόλα. Κι ύστερα; Κρύφτηκαν! Έτσι κάνουν οι…άνδρες, μέχρι να τους ανακαλύψουν κουρνιασμένους σε σπίτια προστατών και γραφεία δικηγόρων. Είναι οι ίδιοι που θα μεταμορφωθούν σε «ικετευτικές» γατούλες νιαουρίζοντας για επιείκεια, στο δικαστήριο. Να ρωτήσουμε και για τις άδειες οπλοφορία; Περιττό, αν θυμηθούμε τις Σκουριές και τους «γενναίους» κουκουλοφόρους της επίθεσης, αλλά και κάποιους κατοίκους που «κατέθεταν τα όπλα» (στην Αστυνομία), με βαριά καρδιά και βρίζοντας. Τόσο νόμιμα ήταν, τόσο για τα θηράματα του δάσους τα προόριζαν.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ανοικονόμητα «δικηγορικά» (νόμιμα) ψεύδη θαυμαστής έμπνευσης και…συγκινητικής συμπαράστασης στους πελάτες. Εδώ θα τελειώναμε, αν δεν ακολουθούσαν δηλώσεις πολιτικών (γενικώς) και φορέων της Διοίκησης. Βγαίνει στο «γυαλί» ο Δήμαρχος και ξέρεις από πριν τι θα πει, ποιανών το μέρος θα πάρει με…τέχνη και πόσο το μάτι του γυαλίζει για την ψήφο την ακριβή. Λόγος  σύστοιχος με εκείνον του Αντιπεριφερειάρχη (μην πεις κακή κουβέντα για την τοπική κοινωνία), που κι αυτός προσδοκά ψήφους ντόπιων, με θανάσιμα εχθρική τους σχέση με την (πλήρη) αλήθεια.

ΤΟΥΣ πιέζουν δημοσιογράφοι κι αυτοί τα ζυγιάζουν ψηφοθηρικά, τα φιλτράρουν «εκλογικά» και η «αλήθεια» τους βγαίνει υπέρ της…περιοχής. «Καταδικάστε τους δράστες, μη τα βάζετε με την τοπική κοινωνία, σας περιμένει μαύρο».

ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ οι άμοιροι (με τα σκάγια στο κορμί) την αλήθεια, αλλά δεν ψηφίζουν για να…ελπίζουν. Τα μαζεύουν για άλλους χώρους εκμετάλλευσης. Με την εξουσία τυφλή, κουφή και αδιάφορη. Και μόνο αν πέσουν σκάγια (πριν τους τρυπήσουν σφαίρες) είναι παρούσα, αγουροξυπνημένη και αναστατωμένη. Μέχρι να σβήσουν τα φώτα και ξανά στο άλλο…πλευρό. Με έναν Υπουργό να προστατεύει τους δυστυχείς (λαθρο)μετανάστες, ωστόσο…ένας Δένδιας δεν φέρνει την Άνοιξη.

Όχι, κύριε Σαμαρά!

Του Θανάση Νικολαΐδη 

Η Πατρίδα σε κίνδυνο και σημάναμε συναγερμό. Μεγάλη μερίδα του λαού και μικρότερη των πολιτικών με την κάψα τους για εξουσία. Καταθέσαμε πρόσκαιρα(;) τα κομματικά μας όπλα, κάτω η σπάθα που θα παίρναμε το κεφάλι του αντιπάλου και κόλλησε η σκέψη μας στην Ελλάδα που αγκομαχούσε. Της δώσαμε οξυγόνο με «φιλιά της ζωή» από πολλά στόματα που’ γιναν ένα, μη χαθεί και χαθούμε.

ΚΑΙ τι είναι κόμμα; «Η τρέλα των πολλών για το κέρδος των ολίγων». Του δώσαμε και κατάλαβε, χρόνια τώρα, και είδαμε τα χαΐρια και την προκοπή μας. Γι αυτό και αναστείλαμε τον κομματικό μας λόγο, με την προοπτική της ελαχιστοποίησής του. Λειτούργησαν (οι πολλοί) ως υπερκομματικοί πατριώτες ξεχνώντας μίση και πάθη, με μακρινή την ημερομηνία λήξης της ανακωχής, ωστόσο, αντιδρούν τα κόμματα με τους κοκορομάχους. Με τα κίνητρά τους χειροπιαστά όσο και η εξουσία που ονειρεύονται να  της χαϊδεύουν το…λαιμό.

ΚΑΙ ποιος είναι ο «πρώτος διδάσκων» τη συνέχιση της τρέλας του κομματισμού; Δεν είναι τυχαίος ο κ. Σαμαράς, ούτε ο ρόλος του δευτερεύων, ούτε και ο λόγος του αμελητέος. Κι αν στέκεται δίπλα τους(ς), σιωπηρά και ανεκτικά είτε ενεργητικά η πλειοψηφία των Ελλήνων, δεν σημαίνει πως όλοι έγιναν δεξιοί και λάτρεψαν τον κομματικό του χώρο και ενστερνίστηκαν την ιδεολογία της παράταξής του. Για ανακωχή πρόκειται κι όφειλε πρώτος να το αντιληφθεί. Να υποστείλει την κομματική του σημαία, φορώντας τη γαλάζια στολή του Έλληνα κι όχι του κομματάρχη.

ΜΑΣ απογοήτευσε ο κ. Σαμαράς με τη μετεκλογική δήλωσή του για τον…θρίαμβο της δεξιάς στις φοιτητικές εκλογές. Έχαιραν οι ΔΑΠίτες, καμάρωνε κι αυτός. Και βγήκε λάβρος στο «γυαλί». Κομματικός (ως μη όφειλε) παραταξιακός κι ήταν λάθος του. Κι αν ο πολίτης (γονιός, φορολογούμενος…) είναι απογοητευμένος με τα…πολλαπλά (και κατά παράταξη) αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, άλλο τόσο είναι με τον κ. Σαμαρά που έσπευσε να θριαμβολογήσει. Αντί να σιωπήσει απαιτώντας ενότητα. Αντί να «ξεχάσει», όπως μας ζητάει να «ξεχάσουμε» και να εγκύψουμε στην Ελλάδα και μόνο.

ΠΡΙΝ κλείσουμε, να θυμίσουμε στον «κομματικό» Πρωθυπουργό Σαμαρά πως τέτοιες εμμονές σε «ιδεολογίες» οδηγούν σε πρακτικές του παρελθόντος που θυμίζουν Μαραγκούς και Καλαμπόκες. Σε λοστούς και αλυσίδες για κομματικές πρωτιές σε εκλογές και άλλες «δράσεις» που σκοτώνουν. Κι αν «τότε» πλήρωσε με τη ζωή του την κομματική μας τρέλα ο αθώος Ν. Τεμπονέρας, σήμερα απειλείται η Ελλάδα.

Λουλούδια και…γαϊδουράγκαθα

Του Θανάση Νικολαΐδη 

«Η Θάτσερ απέθανε, ζήτω ο…θατσερισμός». Στην καπιταλιστική εποχή μας και με τον κομουνισμό να’ χει «εκμετρήσει το ζην» σε χέρια «ιδεολόγων» που παρίσταναν τον κομουνιστή.

ΜΙΑ ανθοδέσμη των παιδιών της στο φέρετρο κι ήταν συγκινητικό. Τριγύρω «λουλούδια» διάσπαρτα μη τους σημαδέψει καμιά βόμβα, μη τους γαζώσει καμιά ριπή. Άνθη δύσοσμα που βρώμισαν τον πλανήτη. Ανάμεσά τους γαϊδουράγκαθα. Με τα αγκάθια και τη δυσοσμία τους. Παλιάς κοπής πολιτικοί, καινούριοι στ’ αχνάρια της κι όλοι με την αίσθηση πως η «Θαλασσοκράτειρα» ζει και βασιλεύει. Όπως η υπέργυρη Βασίλισσά τους. Με τα ήθη και τις παραδόσεις των εκκεντρικών Άγγλων του…Τσώρτσιλ.

ΞΕΚΙΝΑΜΕ απ’ τον χαλκέντερο 90/άρη (Γερμανο-Εβραιο)Κίζιγκερ. Έκανε κουμάντο τους Προέδρους (Νίξον, Φορντ) έχοντας σχεδιάσει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, κι άναβε, με τον δαυλό στο χέρι, φωτιές στον πλανήτη. Με τη μεγαλύτερη στο Βιετνάμ. Για να μοιράζονται οι «βετεράνοι» (θλιβερά απομεινάρια του πολέμου) τη «δόξα» με τον εμπνευστή και τους σχεδιαστές ενός «Βρώμικου Πολέμου» που τέλειωσε με ήττα, αλλά και με «κέρδη» των Αμερικανών. Κάτω απ’ τη μύτη των αρτηριοσκληρωτικών του Κρεμλίνου και «υπό την χειμερία νάρκη» τους.

ΚΑΙ πάμε στους μεταγενέστερους, μικρότερους και «μικρότερους». ‘Ήταν στη λίστα των…πενθούντων ο κ. Τόνι Μπλερ, ωστόσο, δεν τον πήρε το μάτι μας. Τι κακό έκανε στην ανθρωπότητα ο τύπος; Σχεδόν τίποτα. Ωστόσο, «σκότωσε» παιδάκια με την εισβολή στο Ιράκ (2003), ως «βοηθός» του Μπους. Κι ύστερα; Πώς αντέδρασαν οι περίεργοι Άγγλοι ως εκλογικό σώμα; Τον ξαναψήφισαν (2005), για να κλείσει την «καριέρα» του χωρίς τύψεις, αλλά με προφυλάξεις για καμιά αδέσποτη.

ΥΠΗΡΧΑΝ κι άλλα γαϊδουράγκαθα που μόστραραν τη φάτσα τους, ανανεώνοντας τις μνήμες και τη…σιχασιά μας. Κλείνουμε με το «διασταυρωμένο» (Νόμοι του Μέντελ) απροσδιορίστου οσμής και χρώματος. Μιλάμε για τον κ. Γκορμπατζώφ (τον πήρε το μάτι μας), ολετήρα μιας αυτοκρατορίας, με τη βελούδινη επανάσταση και την περίεργη στάση του. Δεν ήταν πράκτορας (των Αμερικανών) αλλά λειτούργησε ως πράκτορας. Με την «Περεστρόικα», αλλά και με την «απόδρασή» του. Κι αν θέλεις να ψηλαφίσεις τη σχέση του με τους Αμερικανούς, ρίξε το μάτι σου πάνω του, σαν «Λυδία λίθο», για την αλήθεια και το φρόνημά του.

ΑΝ ήταν Χουσεΐν, θα τον είχανε κρεμάσει πριν παρασπονδήσει. Αν ήταν Τσάβες θα το’ χε «πιεί», Αραφάτ το ίδιο, κι αν ήταν Μιλόσεβιτς, θα τον πρόδιδε η καρδιά του. Ο κ. Γκορμπατζώφ γράφει βιβλία, δίνει διαλέξεις, διαφημίζει κόκα-κόλα και το κεφάλι του βρίσκεται στους ώμους του.

Το…δικό μας μνημόνιο(;!)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΤΟ χρέος (μας) προϋπήρχε των μνημονίων (τους). Το φτιάξαμε πεντάρα-πεντάρα χτίζοντας λιθαράκι-λιθαράκι το «σύστημα». Θα μας τα’ διναν τα λεφτά. Με τα δικά τους κίνητρα περιτυλιγμένα με συμφέροντα και την τοκογλυφική τους αύρα. Θα τα παίρναμε χωρίς όρους και μόνο με την «εθνική» μας πίστη. Πότε; Πώς; Αν είχαμε φτιάξει το δικό μας μνημόνιο. Έγκαιρα, προκαταβολικά και…αυθορμήτως, βλέποντας τη φάκα. Πριν μας το απαιτήσουν οι δανειστές μας και νιώσουμε ταπεινωμένοι.

ΔΕΝ υπήρξε ποτέ ένα τέτοιο «εσωτερικό» και προστατευτικό μνημόνιο, προληπτικό του εξευτελισμού μας. Γιατί; Γιατί προϋπήρξε…ξεφτίλα. Στην Ελλάδα όπου (ακόμα) κλέβουν προτομές για τον χαλκό και μουντζουρώνουν πινακίδες. Με ντόπιους ολετήρες κάθε επιπέδου μοιρασμένους σε τομείς, διάσπαρτους σε πόστα, «εργάτες» ακούραστους της βάσης, με άξιους «εργοδηγούς» της κορυφής-μελετητές του «συστήματος».

ΝΑ τα κάνουμε χειροπιαστά, όσο γίνεται; Δεν λέμε κάτι καινούριο. Η βάση ψήφιζε ό,τι βολικότερο για το μετεκλογικό ρουσφέτι και η κορυφή της χτύπαγε τον ώμο. Τα ταμεία άδειαζαν για να γεμίσουν με προκαταβολές κομματικά θησαυροφυλάκια, πριν ένα ποσοστό τους καταλήξει σε τσέπες «εργαζομένων» (στο κόμμα). Τ’ άδειαζαν και γεμάτα ιατρεία και προθάλαμοι «αξονικών». Με τους φαρμακέμπορους να τρίβουν τα χέρια πίσω απ’ τον…ανίδεο φαρμακοποιό και τους εισαγωγείς σε πάρτι πίσω απ’ το νοσοκομείο. Κι από μεγαλόμισθους και πολυσθίτες, προνόμια βουλευτών και φοροκλοπή;

ΑΝ κάποια κυβέρνηση απεπειράτο να ξεκινήσει κάτι πρωτοτυπώντας, σύσσωμη η αντιπολίτευση τραβούσε τη σπάθα. Οι συνδικαλιστές στο δρόμο, μοβόρικα και αιτούντες προνόμια «έγκαιρης προσέλευσης και για ζέσταμα μηχανής» που μας έκαναν «διάσημους» στον κόσμο. Και, βέβαια, στο πλευρό του εργαζομένου «δια πάσαν νόσον του και αμαρτίαν», σ’ ένα παιχνίδι ανταποδοτικής σχέσης με ανταλλακτική σταθερά την ψήφο, παιχνίδι πονηρό-μικρογραφία εκείνου σε επίπεδο κοινοβουλευτικό.

ΔΕΝ σκεφθήκαμε για δικό μας μνημόνιο κι άντε να…πειράξεις πολιτικό, να τον φανταστείς στη «στενή». Δεν το σκεφθήκαμε να μειώσουμε αστρονομικούς μισθούς κηφήνων του δημοσίου κι αν κάποιοι «λιμενεργάτες» (κι αυτοί με απίθανα μεροκάματα) απεργούσαν, έσπευδε το ΚΚΕ να καθαρίσει, όπως κάποτε ο αείμνηστος Χαρίλαος για τους πιλότους. Με τους ΠΑΜΕίτες σε καίρια πόστα και με το δάκτυλο στη σκανδάλη.

ΔΕΝ σπεύσαμε για δικό μας, «εσωτερικό» και προληπτικό μνημόνιο-μας ήρθε απ’ τους δανειστές και ουρανοκατέβατο. Και, βέβαια, διατηρούμε το δικαίωμα να αρνηθούμε τον εκβιασμό(;) τους κι ας…υπογράψαμε. Να βασιστούμε στις…δυνάμεις μας για «μιαν απ’ ίδια». Χωρίς δικά τους μνημόνια, και με αναβιωμένες όλες τις…αρετές μας.

“Χείρες Ησαύ, φωνή Ιακώβ” (;)

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΕΙΝΑΙ η τρομοκρατία, πρακτική και «ιδεολογία». Εργαλείο προπαγάνδας και ενίοτε όπλο φονικό στα χέρια των Αμερικανών, σήμερα που τους έλειψε η Σοβ. Ρωσία. Κι αν κάποτε ο Αμερικανός πολίτης δεν κοιμόταν το βράδυ μην «έρθουν οι Ρώσοι» και ο μακρινός προλετάριος ξενυχτούσε με το ντουφέκι του στον ώμο μην του πάρουν μπολσεβίκοι τη γνωστή…κατσίκα, σήμερα η προπαγάνδα έγινε τρομοκρατία, «τρομοκρατία» και αντιτρομοκρατία. Για να καλύπτουν τις δαπάνες μυστικών υπηρεσιών κρατικοί προϋπολογισμοί. Όπως «τότε» τα μυστικά κονδύλια.

ΔΕΝ υπάρχουν…Ρώσοι και η…ιδεολογία «έπρεπε» να ανανεωθεί. Στα μυαλά των ντόπιων της «Μητρόπολης» κι από να γλιστρήσει στην τελευταία γωνιά της γης. Να τρομάξουν οι ντόπιοι, να νιώσουν την ανάγκη για προστασία οι «μικροί». Κι αν κάποτε προσδιόριζες τον…κομουνιστή γεωγραφικά, σήμερα, σου ξεπετάγεται ο τρομοκράτης απ‘ το πουθενά. Χωρίς ταυτότητα και προέλευση, ωστόσο, για κάποιον δουλεύει. Κοντινό είτε μακρινό, κι όλα τα σκεπάζει η μεγάλη ομπρέλα του μοναδικού αφέντη.

ΚΑΜΙΑ δεκαριά χρόνια μετά τους «Πύργους», ο τρόμος «έπρεπε» να ανανεωθεί. Με καινούριο χτύπημα και με τους ίδιους «αποδέκτες». Λιγοστούς, αυτήν τη φορά, γιατί με τους «Πύργους» η μισή ανθρωπότητα υποψιάστηκε τους δράστες και ο ψίθυρος έγινε κουβέντα φανερή και αντιαμερικανισμός. Έπρεπε, λοιπόν, κάτι «καινούριο» να σοφιστούν και να το δρομολογήσουν ενεργητικά, είτε να το αγνοήσουν σκόπιμα-κι είναι το ίδιο. Να φύγει αυτοστιγμεί σαν πληροφορία κι ο φόβος να ταξιδέψει. Για λογαριασμό των Αμερικανών ως θυμάτων «τρομοκρατίας» τρομοκρατών χωρίς πατρίδα.

ΕΝΑΣ λαός με τα θετικά γνωρίσματα (πανσπερμία απ’ τα πέρατα του κόσμου που φτιάξαν’ κράτος), ωστόσο, λαός απορροφημένος στο κυνήγι του δολαρίου και αδιάφορος στο λογαριασμό για τόσες δολοφονίες Προέδρων του. Γι αυτό και δεν θα πολυσκοτιστεί για τους (πραγματικούς) ενόχους στο δολοφονικό χτύπημα στον Μαραθώνιο της Βοστόνης.

ΘΑ του το σερβίρουν ως τρομοκρατία, θα το καταπιεί αμάσητο, θας το χάψει πως κυκλοφορούν με άνεση και κάτω απ’ τη μύτη των μυστικών τους υπηρεσιών τρομοκράτες, θα τιμήσει τους δυο(;) νεκρούς και ξανά το κεφάλι κάτω. Για μπίζνες ή μεροκάματο, χάμπουργκερ και για…καπάκια βιβλίων σε βιβλιοθήκες άνευ βιβλίων.

ΧΩΡΙΣ Σοβιετικούς η Ευρώπη κι ο κόσμος χωρίς την απειλή(!) του κομουνισμού, αναπνέει με την αντιτρομοκρατία-υποκατάστατο του αντικομουνισμού. Με «ιδεολογία», σύγχρονη, φτιαχτή και αποτελεσματική.

ΕΓΙΝΕ το χθεσινό χτύπημα, ο κόσμος σκιάχτηκε με πρώτους τους Αμερικανούς πολίτες, ωστόσο, οι τελευταίοι οφείλουν να αναρωτηθούν για το συμβάν: Ρε…μπας και “Χείρες Ησαύ και φωνή Ιακώβ”;

οι επίορκοι…

Ψάχνουν  για τους επίορκους,
να βρούνε ποιοι και πόσοι,
όταν οι πρώτοι επίορκοι
είναι οι τριακόσιοι!…

Τα χείριστα νομοθετούν
για πίστη και πατρίδα
κι ασύστολα δολοφονούν
την κάθε μας ελπίδα….

Αν ν’ απονείμουν θέλανε
σ’ επίορκους αριστεία,
 υπεύθυνα και σοβαρά,
και όχι πια στ’ αστεία,
σ’αρχικακούργους και ληστές
μεγίστης εμβελείας,
πρωταθλητές της μπαμπεσιάς
και πάσης αλητείας,
αλί και τρισαλί μας!
αλλού κανείς δεν θα τους βρει,
εκτός απ’ τη Βουλή μας…

Σαράντα χρόνια κακουργούν
και για να μην τους πιάσουν,
φρόντισαν και το Σύνταγμα
στα μέτρα τους να φκιάσουν!…

Παραγραφές για πάρτη τους
και ασφαλείς δικλείδες
και για το δύσμοιρο λαό
δόκανα και παγίδες!….
Αποδοχές τρικούβερτες
για πάρτη τους κι απάτες
και φόρους ανυπόφορους
για του λαού τις πλάτες!

Κι αυτούς, που με τη μπόχα τους
το σύμπαν το βρωμίζουν
Έλληνες, λέει, και Χριστιανοί
τρέχουν και τους ψηφίζουν!

Σε ποιον κανείς να στηριχτεί
και πού να ακουμπήσει,
που απ’ το κεφάλι ως την ουρά
το ψάρι έχει βρωμήσει!….

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

Ο Πλάτων και τα πλατάνια...

Κάποιοι, πριν από πολλά χρόνια, με είχαν κατηγορήσει, μεταξύ άλλων, ότι μιλούσα, στην ενορία μου για τον Πλάτωνα.

Διατάχθηκαν ανακρίσεις. Και ο ανακριτής ρώτησε το μάρτυρα κατηγορίας:
-Εσύ τι ξέρεις για τον Πλάτωνα;

-Πώς δεν ξέρω παπα μ’ για τον πλάτανο, αφού εδώ οι ρεματιές είναι γιομάτες πλατάνια!… Όμως…
Αυτοί, που μπερδεύουν τον Πλάτωνα με τα πλατάνια δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο του 20ου, αλλά ευημερούν και στον 21ο αιώνα. Και, μάλιστα, για μια ακόμη φορά, στο χώρο της Εκκλησίας. Και ιδού η απόδειξη:

Αφότου συνταξιοδοτήθηκα, κάνω κηρύγματα, σε διάφορες εκκλησιές.

Και, με τη βοήθεια του Θεού, οι άνθρωποι μένουν, όχι απλά ευχαριστημένοι. Δεδομένου ότι προσπαθώ να επικαιροποιώ τα κηρύγματα, συνδέοντάς τα ευαγγελικά κείμενα με τη σύγχρονη πραγματικότητα, Απ’ την οποία πραγματικότητα δεν ήταν δυνατόν να παρακάμψω και την τωρινή πολύμορφη και πολυεπίπεδη κρίση.

Δυστυχώς όμως τα πράγματα άλλαξαν άρδην, αφότου στον πρωθυπουργικό θώκο θρονιάστηκε ο εντιμότατος κ. Σαμαράς.

Αφού κάποιοι εγκάθετοι της τρικομματικής συμμορίας, άρχισαν να διαμαρτύρονται. Προφανώς, γιατί φοβούνται μήπως επηρεάσω αρνητικά το κοπάδι της εκλογικής τους πελατείας…

Και το φαινόμενο είναι ευεξήγητο:

Δεδομένου ότι ανάμεσα στο εκκλησιαστικό και το κοσμικό κατεστημένο υπάρχει ομφάλιος λώρος αιώνων. Παρότι με την Εκκλησία του Χριστού υπάρχει διαμετρική αντίθεση και χάσμα αγεφύρωτο σε όλα τα επίπεδα. Πράγμα, που, μέχρι πρότινος, συγκαλυπτόταν από το γεγονός ότι το κοσμικό κατεστημένο παρουσιαζόταν υπέρμαχο της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Θεσμούς και πραγματικότητες, που, στις μέρες μας, έχουν κατεδαφίσει και ξεθεμελιώσει. Και μάλιστα με ιδιάζοντα δολοφονικό οίστρο. Ο λόγος, δε, τον οποίο επικαλούνται είναι ότι, δήθεν, τα κηρύγματά μου είναι πολιτικού περιεχομένου.

Και το περίεργο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι τη θέση αυτή υιοθέτησε και ο Μητροπολίτης.

Ο οποίος έδωσε αυστηρή διαταγή στους εφημερίους να μην επιτρέπουν να ομιλούν στους ναούς όσοι πολιτικολογούν. Και επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, αυτός, που διαπράττει το κακούργημα της «πολιτικολογίας» είναι η ελαχιστότητά μου, η αυστηρή αυτή απαγόρευση αφορά. πασιφανέστατα, μόνο εμένα και άλλον κανένα.

Και δεν μ’ ενοχλεί, που η απόφαση αυτή αφορά στο πρόσωπό μου.

 Δεδομένου ότι η ιερατική μου ζωή, με ελάχιστες ανάπαυλες, ήταν ένας ανελέητος διωγμός απ’ το απάνθρωπο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Εκείνο, που με πικραίνει αφάνταστα είναι, που αυτή τη φορά σύρεται στην αγχόνη του αφανισμού η πατρίδα μας και ο λαός μας.

Και αυτό συμβαίνει, όχι εξαιτίας κάποιων ανθρώπινων λαθών, αλλά βάσει σχεδίου γενοκτονίας. 

 Χειρότερου ακόμη και εκείνου, που οι Τούρκοι είχαν εφαρμόσει με τους εξισλαμισμούς και το παιδομάζωμα.

Και δεν λέμε να πάρουμε τα όπλα και να επιδοθούμε σε αδελφοκτόνο εμφύλιο, όπως συνέβη στο παρελθόν.

Για να πανηγυρίσουν οι εχθροί μας την ολοσχερή μας καταστροφή μας. Αλλά να συνειδητοποιήσουμε τον έσχατο κίνδυνο, που διατρέχουμε και να φωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας.
Και η θέση αυτή δεν εκκολάφθηκε, για πρώτη φορά, στο δικό μου φτωχό μυαλό.

Αποτελεί πάγια τακτική των μεγάλων ηρώων και αγίων της πίστης μας και της πατρίδας μας:

Ή μήπως δεν ήταν ο Μακρυγιάννης, που είπε: 

«Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ῾νεργήσω κι᾿ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν»! 

Ή μήπως δεν είναι ο σύγχρονος άγιος, ο Γέροντας Παΐσιος, που λέει:

«Όταν όλα καίγονται γύρω σου, ο πόνος δεν σ’ αφήνει να σωπάσεις. Λένε κάποιοι: Κάνε προσευχή! Τους απαντώ: Η προσευχή, προσευχή και ο λόγος, λόγος. Η σιωπή, μερικές φορές, φέρει μεγάλη ευθύνη. Αν δεν φωνάξουμε, θα σηκωθούν οι πατεράδες μας από τους τάφους και θα μας δείρουν και θα μας καταραστούν»!

Αλλά και τι θα έκανε, αν ζούσε σήμερα, ο ομώνυμος του Μητροπολίτη μας, άγιος Πατροκοσμάς; 

 Όταν καταργούνται ακόμη και οι Κυριακές! Οπότε επανερχόμαστε στο καθεστώς, που είχαν επιβάλει οι Εβραίοι, στα χρόνια της τουρκοκρατίας, με τα κυριακάτικα παζάρια. Για την κατάργηση των οποίων πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή.

Και τι θα έκανε ο Χριστός για μας, που καταντήσαμε σαν τον άλαλο νέο του κυριακάτικου ευαγγελικού αναγνώσματος (Μάρκου:θ: 17-31).

 Ή μήπως ο Χριστός έπρεπε ν’ αφήσει το δυστυχισμένο νέο να βρίσκεται υπό το καθεστώς της αλαλίας και τους συμπαρομαρτούντες κινδύνους, για να μην ενοχλήσει τα δαιμόνια, που τον βασάνιζαν!…

Και επιτέλους ποιοι είναι αυτοί, που καθορίζουν και αποφαίνονται για το ποιο κήρυγμα είναι πολιτικό και ποιο πατριωτικό και εθνικό;

  Όταν ποτέ τους δεν έχουν ασχοληθεί με τέτοιου είδους «επουσιώδη» θέματα. Γιατί το πρωταρχικό τους ενδιαφέρον εστιάζεται στο γλυφταριό και το χαφιεδαριό και την καλοπέρασή τους…

Η ελαχιστότητά μου δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτά, που λέω στα κηρύγματά μου.

Και μάρτυρες είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα όσοι τα’ ακούνε.

Και θερμά ικετεύω το Σ/το Μητροπολίτη μας, αλλά και όλους τους Σ/τους Μητρπολίτες να συναισθανθούμε τις τραγικές συνέπειες της, μέχρι τώρα, αδράνειάς μας. Και ν’ ακολουθήσουμε το υπέροχο παράδειγμα του Χριστού και των ηρώων και των αγίων μας.

Έτσι ώστε να μην είμαστε η ντροπή των προγόνων μας και η κατάρα των επόμενων γενεών…

Παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

Ποια μίζα, ποιο…φακελάκι;

Του Θανάση Νικολαΐδη   

Ο γραφειοκράτης δεν καταθέτει τα όπλα του (σφραγίδα, υπογραφή…), δεν παραιτείται απ’ τα…δικαιώματά του. Χρόνια έστηνε «σύστημα», το φρόντιζε, το πότιζε και, σήμερα, με την τρόικα στο κεφάλι, του το…καμουφλάρει. Έντεχνα και πονηρά, μη γίνουμε Ευρώπη. Εκεί, ο νόμος χωράει σε μια σελίδα κι εδώ σε καμιά…τετρακοσαριά που όλο ανανεώνονται. Για προσαρμογή στα νέα δεδομένα και με την έγνοια μη σβήσει το μπαξίσι του παρελθόντος, ως παράδοση και πρακτική.

ΟΙ νομοθέτες μας θα’ πρεπε να’ ναι προσεκτικοί διυλίζοντες τον κώνωπα, αλλά ψήφισαν υπέρ της μίζας. Αντί να καταργήσουν σε ένα βράδυ να προνόμιά τους. Νομιμοποίησαν το φακελάκι μορφοποιώντας το σε «δώρο ευγνωμοσύνης» και πήγαν για ύπνο. Αυτοί, βλέπεις, δεν δίνουν φακελάκια και διερωτώνται για τους άλλους που «δεν τρώνε παντεσπάνι».

ΩΣ…ειδικοί, λοιπόν, και παντογνώστες ψήφισαν (κατά πλειοψηφία), χωρίς η μειοψηφία να ξεσπαθώνει. Δεν «ρώτησαν» καν τον κ. Ρακιτζή, έκλεισαν το «αλλήθωρο» μάτι τους σε επίορκους που αγωνιούσαν, και…λήξη. Δράστες και προστάτες στην απαλλαγή και τη λήθη. Με μια μέρα ισχύος του νόμου, αθώωσαν αμαρτωλούς δεκαετιών, που (με άλλα κόλπα) τους κρατούσαν στο απυρόβλητο.

ΚΑΝΕΝΑΣ μας δεν ήθελε την Τρόικα κι όμως μας προέκυψε. Δεν θέλαμε πιστωτές κι όμως δανειστήκαμε. Μας έβαλαν σημάδι (γενικώς), αλλά τους θέλαμε πιο αυστηρούς σε κάποιες λεπτομέρειες. Για να κάνουμε κράτος μιας που δεν το κάναμε. Να μας βοηθήσουν για τη για σύλληψη της φορολογητέας ύλης, στην Ελλάδα της φοροκλοπής. Να μας πιέσουν για νομοθεσία (σαν τη δικιά τους) που θα καρύδωνε τον φακελάκια.

ΝΑ ξανάρθουμε στο «γυαλί». Συμφώνησαν(!) οι κ. κ. Μπαλάφας και Ντινόπουλος πως ο νόμος για το φακελάκι πρέπει, αύριο, ν’ αλλάξει. Τσιμουδιά για τη γκάφα, σιωπή για την επικείμενη «αθώωση» αμαρτωλών με την υπόθεση στο αρχείο. Γι αυτό και είναι αισιόδοξοι οι κοινοβουλευτικοί μας. Οι μεν γιατί κυβερνούν κι οι άλλοι με την προσδοκία πως θα κυβερνήσουν.

ΕΜΕΙΣ απέναντι, στα νύχια του νόμιμου(!) φακελάκια και στις ορέξεις του μιζαδόρου. Με την ταρίφα του και στο βαθμό που μπορεί να εκβιάσει. Απ’ το πόστο του, με το «μολύβι» του, με το χέρι τεταμένο για τον…κόπο του. Και για τους συνεργάτες του. Για το κύκλωμα της μοιρασιάς, σε ένα «σύστημα» αχτύπητο, αθάνατο…ελληνικό.

ΕΣΥ, εγώ και ο γιατρός (σε χώρα των «κουτόφραγκων»)

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΝΑ πάρουμε δυο τομείς της δημόσιας ζωής. Το’ παν «Εθνικό» (ΕΣΥ), ξεκίνησαν με πάθος για το λειτούργημα, αλλά με τον καιρό και με το μικρόβιο του κομματισμού και με την αντίληψη περί δημοσίου στο ελληνικό κακέκτυπο του καπιταλισμού, μολύνθηκε απ’ τους «εντός», σε συνεργασία με τους…εκτός.

ΔΕΝ ήταν το φακελάκι άγνωστη λέξη, αλλά μορφοποιήθηκε σε χειροπιαστό παραδάκι, ακουμπισμένο στη «δίψα» κάποιων γιατρών και στην αγωνία του…πελάτη. Ήρθε η ώρα (μας την έφερε η…Τρόικα) να τα βάλουμε σε τάξη και το «Σύστημα αμύνεται. Με πονηρές διατάξεις στο νόμο, για προστασία των εν δυνάμει επίορκων και άφεσης αμαρτιών των παλιών. Στο «γυαλί» ειδικοί ανάκατοι με πονηρούς το γυροφέρνουν φλυαρώντας. Αν βγει καμιά αλήθεια (που καίει) πάει στο βρόντο. Σκέψεις και σχέδια επί χάρτου τραβολογώντας το θέμα και το «φάρμακο» στον κόρφο. Κουβέντα πάνω στη διάκριση του μετεγχειρητικιού δώρου απ’ το προκαταβολικό φακελάκι και η ζωή συνεχίζεται.

ΜΙΑ προσωπική αναφορά σε σημερινό γιατρό των «κουτόφραγκων» και συγγνώμη για το Α’ ενικό. Τον γνώρισα στο δημοτικό νοσοκομείο της Βιέννης κι ήταν έλληνας γιατρός. Λειτουργός υγείας σε περιβάλλον που όλα δούλευαν ρολόι, με τον ιδιωτικό φορέα να συνεργάζεται με τον κρατικό, χωρίς προβλήματα προσαρμογής και σύζευξης των φορέων.

-Υπάρχει φακελάκι, Γιατρέ;

-Αστειεύεσθε…

-Πείτε μου, για ποιο λόγο.

-Για τρεις, τον εξής ΕΝΑ: Φόβος! Τρόμος!! Θα πάει σπίτι του ο «αμαρτωλός», θα την πληρώσει άσχημα.

ΚΙ οι άλλοι (δύο) λόγοι; «Πρώτον, σπούδασα γιατρός και όχι κάτι άλλο» μου λέει «και δεύτερον, αμείβομαι πολύ καλά. Κι αν κάποιος (έλληνας-πατριωτάκι κι από φιλότιμο) αποπειραθεί να μου βάλει κάτι στη τσέπη, γίνομαι θηρίο και το βάζει στα πόδια».

Αυτά.

http://www.youtube.com/watch?v=Dt1UqG2wIP4&feature=player_embedded

Offshore και…Άκης

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΕΨΑΞΑΝ στο Χάρτη για φορολογικούς παραδείσους. Τους βρήκαν στη «βιτρίνα», επεσήμαναν κι άλλους στα πιο απόμερα του πλανήτη. Του πολιτισμένου κόσμου με την πρωτόγονη λύσσα για χρήμα. Ύστερα, βρήκαν τρόπους μεταφοράς του ιδρώτα τους εκεί, μακριά απ’ τα…αδιάκριτα βλέμματα των περίεργων και τα αδιάφορα των άσχετων σε μπίζνες και οικονομικά.

ΤΟΥΣ είδαμε και τους ακούσαμε να συζητούν για offshore κ. ά. κόλπα. Δεν πολυκαταλάβαμε, γιατί αυτοί ήσαν ειδικοί κι εμείς άσχετοι. Ωστόσο, συγκρατήσαμε κάποια στοιχεία για τις «Υπεράκτιες» και να τυπώσαμε το συμπέρασμα, συμπυκνωμένο σε μια φράση. Κάτι σαν επιμύθιο που μας απογοητεύει, αλλά και μας εξαγριώνει. «Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν βγάζεις άκρη και χάνονται τα ίχνη της διαδρομής του χρήματος μέσω των offshore». Και άλλων κόλπων, συμπληρώνουμε κι εμείς. Με τεχνητής ομίχλη στο τοπίο (της διαδρομής) και σκοτάδι στην τελική κοιτίδα όπου αναπαύεται το παραδάκι. Κάτι σαν ψητό στο ψυγείο, θησαυρός σε εφτασφράγιστο χρηματοκιβώτιο, φυλασσόμενο απ’ τη διεθνή αλητεία των επινοήσεων και των αποκρύψεων.

ΚΙ ύστερα; Πού πάει ασυναίσθητα το μυαλό; Πλησιάζει το άξιο τέκνο της πολιτικής, ακουμπάει στους ώμους και ψάχνει τις τσέπες του. Άδειες! Κάπου ακούμπησε τα λεφτά «του» ο κ. Τσοχατζόπουλος περνώντας τα από επάλληλους «σταθμούς διακίνησης». Κι αν ξεκινήσουμε φορτωμένοι με εργαλεία επισήμανσης χρυσού, «χαρτιών» και άλλων μέσων περιτυλίγματος του…ιδρώτα του, θα μείνουμε στα μισά του δρόμου. Σκοτάδι, αγκάθια, παραπλανητικές πινακίδες και…χάος.

ΚΑΙ ήταν τόσο σίγουρος! «Ψάξτε, δεν θα βρείτε τίποτα» ξεστόμισε προκλητικά, γεμάτος σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Για την αδυναμία μας να ανακαλύψουμε και όχι για την ηθική και την αθωότητά του. Τι κι αν τον «τραβούν» ιδιόχειρες σημειώσεις που αποπνέουν βρωμιά και συναλλαγή με «συντρόφους» και συνεργάτες; Το γνωρίζει ο Άκης (και καλύτερα οι δικηγόροι του) πως τα ίχνη χάνονται από κάποια offshore κι ύστερα, άρα κοιμήσου ήρεμα στο κελί σου «Υπουργέ»-τα χέρια της Δικαιοσύνης είναι…κοντύτερα απ’ τα δικά σου.

ΚΑΠΩΣ έτσι εξελίσσεται η κατάσταση μέχρι να γίνει μύθος και να περάσει στις  ελληνικές παραδόσεις, με στοιχεία μοντέρνου (εξ)ευρωπαϊσμού της. 

ΓΙ αυτό και επιμένουμε στους «συνεργάτες» του, αλλά και στις συνθήκες κράτησής του(ς). Στη φυλακή ξερνάς την αλήθεια, αλλά όταν νιώσεις μόνος. Χωρίς επικοινωνία (για μια κρίσιμη περίοδο) με τον έξω κόσμο, χωρίς σολομό να σου γαργαλάει τον ουρανίσκο, με φως και νερό, αλλά χωρίς τηλέφωνο και άλλα αξεσουάρ διευκολυντικά για (ενδο-εξω)συνεννόηση, συντονισμό και προετοιμασία (στήσιμο).

ΚΑΙ οι συνεργάτες; Κατάπιαν την αλήθεια κι η ματιά τους φτάνει στο φυλαγμένο ψητό, υπερπηδώντας βουνά, λαγκάδια, και…offshore.

Ο Ρούμπι…

Έρχονται οι τροϊκανοί!
Κι εδώ οι πραιτωριανοί
πήραν και εξαφάνισαν
το σκύλο μας το Ρούμπι,
που όλοι εμείς οι ιθαγενείς,
οι διεφθαρμένοι κι αγενείς
Τον είχαμ’ αποκούμπι…

Αφού, σε πλήρη αντίθεση
με όλους τους προδότες,
Γιωργάκηδες, Αντώνηδες,
Βαγγέληδες και Νίκους
που προσκυνούν των Γερμανών
τις ματωμένες μπότες
και μοιάζουν με τις τούμπες τους
Στων τσίρκων τους πιθήκους,
Ήταν αυτός, που γάβγιζε
Της τρόϊκας τους λύκους!

Γιατί με τη σκυλίσια του
αλάθευτη σοφία
διάβαζε πόσο απέραντη
βρωμιά κι ακαθαρσία
κρύβει μέσα στα σπλάχνα της
της τρόϊκας η μαφία…

Με όλη τη χοντράδα τους
και την αναισθησία
τον πήγαν να του κάνουνε,
λένε, ευθανασία.

Έτσι, ώστε ανενόχλητοι
τη χώρα να ρημάζουν
και θάνατο για το λαό
αργό να ετοιμάζουν…

Για να ’χουνε όλοι μαζί
Κι οι εφιάλτες κι οι ναζί
Κι όλοι οι άλλοι σπιούνοι
για τις μεγάλες τους βρωμιές
άφθονο το σαπούνι…

παπα-Ηλίας

«Επαναστάτες» με το όπλο…παρά πόδα

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΠΟΛΛΗ…γκρίνια και δεν το κατανοούμε. Ο καθένας εναντίον όλων και οι «εκτός» για να εισέλθουν. Κόμματα με πυρ ομαδόν, για να πέσουν τα τείχη, ν’ ανέβουν στο κάρο αρπάζοντας τα ηνία κι όπου βγάλει. Με την εξουσία αυτοσκοπό λάγνων της καρέκλας, περίμενε μιαν απ’ τα ίδια και με τους ίδιους εναλλασσόμενους, με τις δομές απείραχτες και ανθεκτικές στο χρόνο.

ΚΑΙ είναι οι ίδιοι που ομαδικά και ατομικά εφησύχαζαν, στα χρόνια της ευωχίας και του ξεσαλώματος. Χωρίς έγνοια για τα ταμεία που βούλιαζαν, για τους οικονομικούς δείκτες στο κόκκινο και μόνο η προεκλογική αφίσα φάνταζε στα χέρια αφισοκολλητών με τα μετεκλογικά τους ανταλλάγματα. Και γεύτηκαν «δόξα» και χρήμα, ένιωσαν την ηδονή της εξουσίας άνθρωποι που δεν ίδρωσαν για μόρφωση και δουλειά στη ζωή τους. Ξαφνιασμένοι και οι ίδιοι σε κομματικά με τα ουρανοκατέβατα πόστα και αξιώματα. Στο κόμμα-πηγή για εξασφάλιση και για το «φυλάξαι τ’ αγαθά».

ΒΛΕΠΟΥΜΕ τους «επαναστάτες» των ημερών μας, ακούμε τα κανάλια-βήμα φωνασκούντων και μελαγχολούμε. Γιατί μας έρχονται στο νου εικόνες του παρελθόντος με τους περίεργους ξεσηκωμούς και τα αιτήματα «ων ουκ έστιν αριθμός». Ποιος θα πρωτοπίεζε με τους συνδικαλιστές αιχμή του δόρατος και με τους πολυθεσίτες να αρπάζουν θέσεις…ανέργων. Και ποιος να συγκρατούσε τους ακράτητους «επαναστάτες», ποια δύναμη θα συμμάζευε αιτήματα υποδεικνύοντας υποχρεώσεις, ποιος να συμμόρφωνε τους μαξιμαλιστές των αιτημάτων και λουφαδόρους, να τους ενέπνεε διάθεση για δουλειά και κοινωνική προσφορά;

ΝΑ πάρουμε ομοταξίες «εργαζομένων» στ’ αχνάρια των «επαναστατών» στη χώρα των (σημερινών) συνταξιούχων και του ταμείου ανεργίας; Μήπως το εκπαιδευτικό μας «σύστημα» παρεμπόδισε τον καταληψία-επαναστάτη, απέκλεισε τον λουφαδόρο εκπαιδευτικό, τιμώρησε τον μαθητέμπορα; Έπεσε κανένας αιφνιδιαστικό έλεγχος σε νοσοκομεία και πολεοδομίες για το προεξέχον φακελάκι και την ενθυλακωμένη μίζα; Μην είδε καμιά μαζική διαμαρτυρία κατά κλεφτών τραβώντας την κουρτίνα του ο υπουργός, για να πάρει και να δώσει κουράγιο για δουλειά; Είχαμε καμιά παραίτηση πολιτικού αηδιασμένου ή έντρομου απ’ την πορεία προς τον γκρεμό;

ΜΕ κάποιες (πρόσφατες) δίκες και καταδίκες, έλεγχους και διώξεις, οι «επαναστάτες» λούφαξαν, χωμένοι στο καβούκι τους. Δεν έχει δρόμο να διαβούν και να διαμορφώσουν συνειδήσεις, αναπολούν και ψηλαφίζουν τα αντανακλαστικά των εργαζομένων. Με το λάβαρο παρά πόδα οι «επαναστάτες χωρίς αιτία». Τρομαγμένοι για τις συνέπειες των πεπραγμένων τους και άδειοι από πιστούς. Στην μοναξιά τους τ. συνδικαλιστές, χωρίς «ορκισμένους» οι πολιτικοί. Ωστόσο, καρφωμένη στο μυαλό η ιδέα της εξουσίας και στην ψυχή διάχυτη μια ηδονή προκαταβολικά, για τον παράδεισο η ματιά κι ας οδηγούν τα βήματα στην κόλαση.