Δημόσιο, με πρακτικές ιδιώτη

Του Θανάση Νικολαΐδη 

 ΜΕ το «δείγμα» της Κομοτηνής, πήραμε γεύση και από…ηθική στον ιδιωτικό τομέα. Τσιράκι και εξαρτημένο (απ’ το αφεντικό κι απ’ το μεροκάματο) το γκαρσόνι «πάσκιζε» για το…δίκαιο του μαγαζιού. Με το ίδιο…πάθος που αράζει ο «δημόσιος» στην καρέκλα του.

ΝΑ γενικεύσουμε. Απ’ την αδιαφορία και την ανεπάρκεια του δημοσίου ανδρός, στην…υπερεπάρκεια του ιδιώτη. Μόλις ο ιδιώτης διοριστεί, μεταφέρει στο δημόσιο και την «κουλτούρα» του. Ένα σύνολο ιδιοτήτων και συμπεριφοράς που αποκτήθηκαν στο πεδίο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και προσαρμόστηκαν στους «κανόνες» του δημοσίου. Κι αν μέχρι χτες εκλιπαρούσε για μια θεσούλα «προσκυνώντας», μόλις εντάχτηκε στη λίστα των αμειβομένων απ’ τον δημόσιο κορβανά, άρχισε τις…απεργίες.

ΜΙΛΑΜΕ για νοοτροπίες και πρακτική φορέων και προσώπων ευαίσθητων μόνο όταν οσμίζονται ψήφο. Σε πλαίσιο ανταποδοτικής σχέσης με τον πολίτη που τους ψηφίζει και την επομένη τους βρίζει. Και, βέβαια, έχει τα δικαιώματά του ο δήμαρχος, έχει και ο δημότης. Προκύπτουν απ’ τον νόμο (σκοπούμενα νεφελώδη) κι άλλοτε σαφή, που όμως…σκυθρωπιάζει (όπως ο καιρός) στην πορεία για την εφαρμογή του. Δήμαρχοι, για παράδειγμα, έκλεισαν μαγαζιά για αμαρτίες ιδιοκτητών τους (μετά από αναφορές ελεγκτικών φορέων), αλλά το «χαρτί» πήγε στον…πάτο. Τελευταίο στη σειρά στο μάτσο, απ’ το μακρύ χέρι του δικηγόρου του. Η εκδίκαση θα καθυστερήσει δραματικά (για να «τη βγάλει» με 50-60 ευρώ ο υπεύθυνος), αφού κρέμασε στο μαγαζί την «Ανακαίνιση», όσο κρατούσε η «τιμωρία».

ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ, λοιπόν, η «ηθική» του ιδιώτη στο Κράτος, έγινε το μαγαζί του δημόσια «επιχείρηση», κάποιοι οσμίστηκαν μεζεδάκι μέχρι να γίνει γεύμα και το’ στρωσαν στο φαγοπότι. Γι αυτό δεν απορούμε για την συμπεριφορές στο δημόσιο, δεν διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για την «ηθική» κάποιων δημοσίων ανδρών (και γυναικών).

ΜΙΑΣ κι είναι το σύνολο ενιαίο με την «ηθική» του να κινείται σε δυο επίπεδα και σε ποικίλες μορφές, δεν περιμένουμε (αυτο)ίαση. Ούτε από ψηλά (μας έδωσαν δείγματα πειστικά της αφερεγγυότητας και του πολιτικού αμοραλισμού), ούτε από χαμηλά, που τους επιλέγουμε σε σχέση ανταποδοτική. Άρα, ένας από μηχανής θεός θα μετριάσει το κακό, γιατί «φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν», οι «παραδόσεις» τηρούνται και ο παράδεισος βρίσκεται μακριά.

ΕΛΑ, λοιπόν, να...τροχίσουμε μαζί τους άξονες (αν δεν είναι έλκηθρο) της τρόικας, να «εξευτελίσουμε» την Μέρκελ και να ξορκίσουμε τα μνημόνια, ωστόσο, χωρίς αυτά τα δεινά στο κεφάλι μας, ήταν αδιανόητο να φανταστείς πολιτικούς κ.ά. μεγαλοσχήμονες και ατσαλάκωτους στη φυλακή.