ΕΣΥ, εγώ και ο γιατρός (σε χώρα των «κουτόφραγκων»)

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΝΑ πάρουμε δυο τομείς της δημόσιας ζωής. Το’ παν «Εθνικό» (ΕΣΥ), ξεκίνησαν με πάθος για το λειτούργημα, αλλά με τον καιρό και με το μικρόβιο του κομματισμού και με την αντίληψη περί δημοσίου στο ελληνικό κακέκτυπο του καπιταλισμού, μολύνθηκε απ’ τους «εντός», σε συνεργασία με τους…εκτός.

ΔΕΝ ήταν το φακελάκι άγνωστη λέξη, αλλά μορφοποιήθηκε σε χειροπιαστό παραδάκι, ακουμπισμένο στη «δίψα» κάποιων γιατρών και στην αγωνία του…πελάτη. Ήρθε η ώρα (μας την έφερε η…Τρόικα) να τα βάλουμε σε τάξη και το «Σύστημα αμύνεται. Με πονηρές διατάξεις στο νόμο, για προστασία των εν δυνάμει επίορκων και άφεσης αμαρτιών των παλιών. Στο «γυαλί» ειδικοί ανάκατοι με πονηρούς το γυροφέρνουν φλυαρώντας. Αν βγει καμιά αλήθεια (που καίει) πάει στο βρόντο. Σκέψεις και σχέδια επί χάρτου τραβολογώντας το θέμα και το «φάρμακο» στον κόρφο. Κουβέντα πάνω στη διάκριση του μετεγχειρητικιού δώρου απ’ το προκαταβολικό φακελάκι και η ζωή συνεχίζεται.

ΜΙΑ προσωπική αναφορά σε σημερινό γιατρό των «κουτόφραγκων» και συγγνώμη για το Α’ ενικό. Τον γνώρισα στο δημοτικό νοσοκομείο της Βιέννης κι ήταν έλληνας γιατρός. Λειτουργός υγείας σε περιβάλλον που όλα δούλευαν ρολόι, με τον ιδιωτικό φορέα να συνεργάζεται με τον κρατικό, χωρίς προβλήματα προσαρμογής και σύζευξης των φορέων.

-Υπάρχει φακελάκι, Γιατρέ;

-Αστειεύεσθε…

-Πείτε μου, για ποιο λόγο.

-Για τρεις, τον εξής ΕΝΑ: Φόβος! Τρόμος!! Θα πάει σπίτι του ο «αμαρτωλός», θα την πληρώσει άσχημα.

ΚΙ οι άλλοι (δύο) λόγοι; «Πρώτον, σπούδασα γιατρός και όχι κάτι άλλο» μου λέει «και δεύτερον, αμείβομαι πολύ καλά. Κι αν κάποιος (έλληνας-πατριωτάκι κι από φιλότιμο) αποπειραθεί να μου βάλει κάτι στη τσέπη, γίνομαι θηρίο και το βάζει στα πόδια».

Αυτά.