Ο τραμπούκος του…μεσονυκτίου

Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ 

ΠΗΡΑΜΕ την αλητεία, την κομματιάσαμε και τη μοιράσαμε στους…δικαιούχους. Κοινωνικά, μιας και ατομικά θα την προσδιορίσουν τα δικαστήρια. Μιλάμε για τον άτυχο φοιτητή της Κομοτηνής που κόντεψε να τον σκοτώσει ο νυχτερινός τραμπούκος, με υπόδειξη του γκαρσονιού.

ΞΕΚΙΝΑΜΕ απ’ το θύμα. Τον κακοποιημένο φοιτητή με τη σπασμένη γνάθο και το πρόσωπο γεμάτο ράμματα. «Καλός καγαθός», υπέρ το δέον ανεκτικός και ειλικρινής, χωρίς ίχνος εκδικητικότητας, κι η τρομαγμένη ψυχή του να απορροφάει τόση αδικία…Γιατί; Γιατί βάλθηκε να εφαρμόσει τον νόμο ξεκινώντας απ’ το στέκι όπου πάει κόσμος κι έρχεται, χωρίς να πολύνοιάζεται για ΦΠΑ και αποδείξεις, για φουσκωτούς πορτιέρηδες και δειλούς που δέρνουν και εξαφανίζονται.

ΚΙ ύστερα έσκασε μύτη ο…δικηγόρος. Κι αυτός θα γίνει «διάσημος» με την αναφορά του στο συμβάν. Με την αλήθεια επιμελώς κρυμμένη στα ψέματα και προφανή την προσπάθειά του για αποπροσανατολισμό. Πόσο…καλός είναι ο μαγαζάτορας που αποδίδει τον ΦΠΑ (αλλά τρώει και πρόστιμα απ’ το ΣΔΟΕ), και το θύμα ας κόψει το λαιμό του για τα τραύματα, το ταμείο του που θα πληρώσει, ο πατέρας του που ακόμα δεν άρπαξε καμιά καραμπίνα…

ΠΛΑΚΩΣΕ στο «γυαλί» και ο…Αντιδήμαρχος. Δεν το περίμενε πως θα τον κάνουν με τα κρεμμυδάκια οι κ. κ. Χασαπόπουλος, Αναγνωστάκης, με τον δεύτερο, να παίρνει άριστα (για φέτος). Και με ποιον θα’ ταν ο κ. Αντιδήμαρχος; Με το θύμα και τους φίλους του που’ ναι κι αυτοί ξένοι και δεν ψηφίζουν στην Κομοτηνή; Κι ήταν όλο φόρα και αμφισβήτηση. Για το συμβάν, αλλά και για το (ανέλπιστο) «βήμα». Του τράβηξαν αρκούντως τα μουστάκια κι έφυγε «δαρμένος». Και με το ερώτημα να του βαραίνει τους ώμους.

-Γιατί δεν το πήρες ζεστά, δεν πήγες στον εισαγγελέα, γιατί δεν έκλεισες το «μαγαζί»;

-Δεν είναι δικιά μου δουλειά.

Και, βέβαια, από μέσα του, άλλα θα σκέφτονταν. «Πότε θα’ ρθουν εκλογές να…’ξαργυρώσω. Την αβάντα μου στον επιχειρηματία. Με τις…φαρδιές μου πλάτες και στο πνεύμα του ανταποδοτικού οφέλους, στη μικρή κοινωνία μας…». Γνωστή η πρακτική, γνωστό και το «σύστημα».

ΑΥΤΑ, λοιπόν, λίγο-πολύ και μην περιμένεις τον τραμπούκο-συμμορίτη να εμφανιστεί αυτοβούλως. Οι «άνδρες» εξαφανίζονται, κρύβονται κι όταν τους γραπώσουν αρχίζουν το…κλάμα. Σαν παλικάρια πλασμένα να δέρνουν ανυπεράσπιστους, δειλοί που το’ βαλαν στα πόδια και, φαντά σου τους σε πόλεμο πόσο…ανδρείοι θα’ ναι. Με την πανοπλία (της δειλίας τους), την ανωνυμία για οχυρό τους.

ΚΑΙ πάμε λίγο παραπέρα τη θλιβερή ιστορία μας. Στο κοντινό μέλλον, με την δίκη που θα διεξαχθεί, μέσα στον εσμό (ψευδο)μαρτύρων που θα σπεύσουν για υπεράσπιση και σε πλημμυρίδα ψεύδους και ανανδρίας. Θα κουβαλήσει τους φίλους και κολλητούς του ο τραμπούκος, θα μας…πείσουν, δασκαλεμένοι και με μια φωνή, «πόσο καλό παιδί» είναι και οι δικηγόροι θα κάνουν τη δουλειά τους. Και τα δικαστήρια, επίσης. Για να’ ναι μεγίστη (προβλεπόμενη) ποινή και χωρίς οίκτο για τον τραμπούκο. Και για την αλητεία (με τη διαβάθμισή της) που τον περιβάλλει; Αποθαρρυντική και διδακτική.