«Επαναστάτες» με το όπλο…παρά πόδα

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΠΟΛΛΗ…γκρίνια και δεν το κατανοούμε. Ο καθένας εναντίον όλων και οι «εκτός» για να εισέλθουν. Κόμματα με πυρ ομαδόν, για να πέσουν τα τείχη, ν’ ανέβουν στο κάρο αρπάζοντας τα ηνία κι όπου βγάλει. Με την εξουσία αυτοσκοπό λάγνων της καρέκλας, περίμενε μιαν απ’ τα ίδια και με τους ίδιους εναλλασσόμενους, με τις δομές απείραχτες και ανθεκτικές στο χρόνο.

ΚΑΙ είναι οι ίδιοι που ομαδικά και ατομικά εφησύχαζαν, στα χρόνια της ευωχίας και του ξεσαλώματος. Χωρίς έγνοια για τα ταμεία που βούλιαζαν, για τους οικονομικούς δείκτες στο κόκκινο και μόνο η προεκλογική αφίσα φάνταζε στα χέρια αφισοκολλητών με τα μετεκλογικά τους ανταλλάγματα. Και γεύτηκαν «δόξα» και χρήμα, ένιωσαν την ηδονή της εξουσίας άνθρωποι που δεν ίδρωσαν για μόρφωση και δουλειά στη ζωή τους. Ξαφνιασμένοι και οι ίδιοι σε κομματικά με τα ουρανοκατέβατα πόστα και αξιώματα. Στο κόμμα-πηγή για εξασφάλιση και για το «φυλάξαι τ’ αγαθά».

ΒΛΕΠΟΥΜΕ τους «επαναστάτες» των ημερών μας, ακούμε τα κανάλια-βήμα φωνασκούντων και μελαγχολούμε. Γιατί μας έρχονται στο νου εικόνες του παρελθόντος με τους περίεργους ξεσηκωμούς και τα αιτήματα «ων ουκ έστιν αριθμός». Ποιος θα πρωτοπίεζε με τους συνδικαλιστές αιχμή του δόρατος και με τους πολυθεσίτες να αρπάζουν θέσεις…ανέργων. Και ποιος να συγκρατούσε τους ακράτητους «επαναστάτες», ποια δύναμη θα συμμάζευε αιτήματα υποδεικνύοντας υποχρεώσεις, ποιος να συμμόρφωνε τους μαξιμαλιστές των αιτημάτων και λουφαδόρους, να τους ενέπνεε διάθεση για δουλειά και κοινωνική προσφορά;

ΝΑ πάρουμε ομοταξίες «εργαζομένων» στ’ αχνάρια των «επαναστατών» στη χώρα των (σημερινών) συνταξιούχων και του ταμείου ανεργίας; Μήπως το εκπαιδευτικό μας «σύστημα» παρεμπόδισε τον καταληψία-επαναστάτη, απέκλεισε τον λουφαδόρο εκπαιδευτικό, τιμώρησε τον μαθητέμπορα; Έπεσε κανένας αιφνιδιαστικό έλεγχος σε νοσοκομεία και πολεοδομίες για το προεξέχον φακελάκι και την ενθυλακωμένη μίζα; Μην είδε καμιά μαζική διαμαρτυρία κατά κλεφτών τραβώντας την κουρτίνα του ο υπουργός, για να πάρει και να δώσει κουράγιο για δουλειά; Είχαμε καμιά παραίτηση πολιτικού αηδιασμένου ή έντρομου απ’ την πορεία προς τον γκρεμό;

ΜΕ κάποιες (πρόσφατες) δίκες και καταδίκες, έλεγχους και διώξεις, οι «επαναστάτες» λούφαξαν, χωμένοι στο καβούκι τους. Δεν έχει δρόμο να διαβούν και να διαμορφώσουν συνειδήσεις, αναπολούν και ψηλαφίζουν τα αντανακλαστικά των εργαζομένων. Με το λάβαρο παρά πόδα οι «επαναστάτες χωρίς αιτία». Τρομαγμένοι για τις συνέπειες των πεπραγμένων τους και άδειοι από πιστούς. Στην μοναξιά τους τ. συνδικαλιστές, χωρίς «ορκισμένους» οι πολιτικοί. Ωστόσο, καρφωμένη στο μυαλό η ιδέα της εξουσίας και στην ψυχή διάχυτη μια ηδονή προκαταβολικά, για τον παράδεισο η ματιά κι ας οδηγούν τα βήματα στην κόλαση.