Μνήμη, λήθη και η αλήθεια

Του Θανάση Νικολαΐδη   

ΤΑ τραπεζικά μας πάνε…καλά, οι «δημόσιοι» τα ψιλοβολέυουν με τα…κουρεμένα, οι φακελάκηδες έριξαν την ταρίφα, οι οικονομημένοι χορταίνουν με το «λίπος» και η ύφεση καλά κρατεί. Απέναντί μας τα συσσίτια και πιο πέρα κάποιοι ψάχνουν στα σκουπίδια για πεταμένα «τιμαλφή» κι αύριο, ίσως, για τροφή.

ΠΟΛΛΑ τα ζούμε «από μακριά», με τις…Αντουανέτες να διερωτώνται κι άλλα μας τα φέρνουν κοντινά τα ΜΜΕ. Μπολιάζουν τη σκέψη μας με τη δυστυχία συνανθρώπων μας χωρίς στον Ήλιο μοίρα, ωστόσο, δεν μας ξεδιπλώνουν όλη την αλήθεια και «μισή αλήθεια είναι ο ολόκληρο ψέμα».

ΟΣΟ βολική είναι η λήθη, τόσο ενοχλητική η μνήμη γι αυτό και τα ξεχάσαμε. Πριν, λοιπόν, οι «ενημερωτές» μάς μπολιάσουν με τη δυστυχία συνανθρώπων μας, είναι χρήσιμο και αναγκαίο (κάποιοι) να…απολογηθούν. Και να μην μας την πέφτουν λάβροι υπέρ των πεινώντων και δυστυχούντων. Είχαμε δημοσιογράφους αφανείς που πάσκιζαν για το μεροκάματο, κι άλλους στο προσκήνιο και με το χιλιαρικάκι τους στη τσέπη. Ανά εκπομπή και ημερησίως, με την πλάκα τους κι απ’ τον δημόσιο κορβανά. Κι αν άμεσα δεν μας ενδιαφέρει το σημερινό μηνιάτικο π. χ. της κας Τσαπανίδου και των κ. κ. Λυριτζή και Οικονόμου, μην το ξεχνάμε πως κάποτε μας ενδιέφερε (στην…αδιαφορία μας), γιατί (και) έτσι άδειαζε ο δημόσιος κορβανάς (ΝΕΤ) πριν τον γεμίσει η…φοροδιαφυγή των διάσπαρτων φοροκλεφτών στην Ελλάδα της κομπίνας και της κονόμας, της κλεψιάς και της ασυδοσίας.

ΕΙΝΑΙ καιρός, λοιπόν, να θυμηθούμε. Και ν’ αραδιάσουμε δίπλα στα τραγικά της φτώχιας και της δυστυχίας των ημερών μας, εκείνα που μα έμπασαν στο τούνελ. Πέρα από ξένους και συμφέροντα ανθελλήνων που πλάκωσαν για τα λεφτά τους και μας «κυβερνούν». Αυτοί «βρήκαν φως και μπήκαν». Ωστόσο, εμείς που τους «καλέσαμε» κλείνουμε τα μάτια και ξεχνάμε. Ό,τι μας πληγώνει αναδρομικά και τότε μας «διασκέδαζε».

ΕΚΕΙ, λοιπόν, που περιγράφουμε φιγούρες δυστυχούντων διεκτραγωδώντας τα (τωρινά) δεινά μας, να θυμηθούμε (για παράδειγμα). Εμείς κι εμείς, ο λαός «ο μικρός ο μέγας» δεν ήμασταν που κατακλύζαμε τα ιατρεία με το βιβλιάριο στο χέρι, κόσμος απλός και καθημερινός δεν άραζε στους προθαλάμους των διαγνωστικών κέντρων (φίσκα από πελατεία) για να πατώσουν τα ταμεία μας στα βαθιά της ανεμελιάς;

ΘΕΛΕΙΣ μνήμη και λήθη να συνυπάρχουν συνταιριάζοντας σε μια συνείδηση ισορροπημένη; Πες την αλήθεια κι είναι μία. Εκείνη που την άγγιξες και πας να την ξεχάσεις. Θύμισέ μας απ’ το φανταχτερό «γυαλί» ή με τον κομματικό σου λόγο τι έπαιρνες το μήνα. Για να πειστούμε πως νοιάστηκες για του λαού τα βάσανα και για τη συμφορά που πλάκωσε.